Συνεπαρμένη από το πάθος του αργεντίνικου τάνγκο, η πολυτάλαντη καλλιτέχνις Ηρώ ανεβαίνει στη σκηνή με την εκλεκτή της συντροφιά για δύο μοναδικές συναυλίες, και μας μιλά για αυτές τις ξεχωριστές βραδιές.
Με τον - γεμάτο αγάπη και έρωτα - τίτλο «Querer», η μουσική αυτή παράσταση θα παρουσιαστεί στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ, την Παρασκευή 12 και το Σάββατο 13 Ιουλίου, στις 9.30 το βράδυ.
Ερμηνεύτρια, συνθέτρια, πιανίστρια και με ιδιαίτερη ικανότητα να τραγουδά κομμάτια διεθνούς ρεπερτορίου σε πολλές γλώσσες, η Ηρώ μιλά για την παράσταση και μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματά της για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Τί επιφυλάσσουν στο κοινό αυτές οι δύο βραδιές;
Το τάνγκο είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, είναι μια στάση ζωής, είναι μια ιστορία, μα και πολλές μαζί, που ξεκινούν από τα λιμάνια του νότου, στο Μπουένος Άιρες, και φτάνουν στην ισπανική χερσόνησο και πάλι πίσω. Είναι ο νέος, που ταξιδεύει σε όλον τον Ατλαντικό ωκεανό και φτάνει στο λιμάνι, ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή, παρέα με τη θλίψη ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.
Αυτό είναι το τάνγκο. Και αυτό θέλουμε να νιώσουμε όσο γίνεται πιο βαθιά, αλλά με την απλότητα και την αμεσότητα της μουσικής, που έχει γραφτεί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και έχει τραγουδηθεί. Μια μουσική, που έδωσε κίνηση στο σώμα και πάθος στην ψυχή, τέτοιο, που μόνο ένας ποιητής θα μπορούσε να περιγράψει.
Ποια θα είναι η συντροφιά σας επί σκηνής;
Ο Javier di Ciriaco. Ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, γνωστός ως ο τραγουδιστής του Sexteto Miloguero, ενός συγκροτήματος αργεντίνικου τάνγκο, που είναι πολύ διάσημο στη χώρα του, αλλά και παγκοσμίως. Είναι ένας τραγουδιστής με πάθος και ταπεραμέντο Λατίνου και με εξαιρετική φωνή.
Η Ηρώ και ο Javier di Ciriaco.
Τί είναι για σας η μουσική και η τέχνη γενικότερα;
Πάνω από όλα, η μουσική είναι ένα μέρος της ζωής, της ψυχής, μα και του σώματός μου. Δε θα μπορούσα να της δώσω επιθετικούς προσδιορισμούς, γιατί μπορεί να την έβαζα σε πλαίσια και δε θα το ήθελα. Είναι λόγος ύπαρξης, αλλά και πεδίο επικοινωνίας. Είναι φιλοδοξία, αλλά και ταπεινότητα. Είναι αυτό, που βγαίνει από το σώμα σου σαν συνέχεια του εαυτού σου. Είναι πάντα “εκεί” σαν άγγελος, σαν δαίμονας άλλοτε, αλλά είναι “εκεί”.
Οι καλλιτέχνες που επιλέγουν συνειδητά να μην υποκύψουν στις επιταγές της εμπορικής εικόνας και ήχου, πληρώνουν κάποιο τίμημα;
Για όλα στη ζωή υπάρχουν τιμήματα ή, καλύτερα, ισορροπίες. Ειδικά όσον αφορά στις τέχνες, οι καλλιτέχνες πηγαίνουν εκεί όπου “ταιριάζουν”. “Όμοιος ομοίω αεί πελάζει”. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, είμαστε άνθρωποι με βιώματα, χαρακτήρα και, κυρίως, επιλογές. Και οι άνθρωποι, λέω πάντα, δεν κρίνονται από τις δυνατότητές τους, αλλά από τις επιλογές τους. Προσωπικά, δε θα μπορούσα να χαράξω αλλιώς τον δρόμο μου. Επέλεξα να μην είμαι μαϊντανός, να μιλώ μέσα από τη μουσική μου και όχι μέσω των δημοσίων σχέσεων. Άλλωστε, η προσωπικότητα του καλλιτέχνη είναι μοναχική από τη φύση της, γι’ αυτό και ο δρόμος επικοινωνίας του είναι η τέχνη.
Όμως, αν μιλάτε για εμπόριο, τότε δε μιλάμε για τέχνη. Μιλάμε για εκπτώσεις, που δεν μπορούμε να ελέγξουμε πάντα ως που μπορούν να φτάσουν, μιλάμε για ματαιοδοξία και απληστία και, όταν ο γνώμονας είναι αυτά, δεν είμαι ο άνθρωπος, που μπορεί να μιλήσει. Δε με αφορούσαν ποτέ όλα αυτά. Διαχώρισα τις έννοιες από μικρή, δεν είχα καν αυτήν την κουλτούρα από το σπίτι μου ευτυχώς και, έτσι, χαίρομαι τη ζωή με τα λίγα ή τα πολλά και φροντίζω η ψυχή μου να είναι γεμάτη και όχι η τσέπη μου.
Τί αισθάνεστε για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας;
Ήταν μια παράλογη διαδρομή, που, λογικά και μαθηματικά, θα οδηγούσε στην καταστροφή μας. Δεν υπήρξε ποτέ η παιδεία, ούτε η γνώση, ούτε η καλλιέργεια, ώστε να κατευνάσουμε την πείνα για κατανάλωση, και τώρα βρεθήκαμε σε σπίτια με 5 τηλεοράσεις και χωρίς φαγητό. Με 10 τζιν και χωρίς δουλειά.
Ο μέσος έφηβος κυκλοφορεί με κινητό τελευταίας τεχνολογίας, γιατί απλά αυτό είναι το ιδανικό του και αυτό αναγνωρίζει ως “ένταξη” στο κοινωνικό σύνολο. Σε αυτήν την κοινωνία, η ευθύνη είναι σε μεγάλο ποσοστό στην παιδεία, που “ρημάζει” και παραπαίει ανάμεσα σε πολιτικές σκοπιμότητες και ημιμάθεια “ειδημόνων”. Οι “ειδήμονες” που νομίζουν ότι δημαγωγούν, φτιάχνοντας παιδιά χωρίς ιδανικά, άξια για παγκόσμιους όχι πολίτες, αλλά υπόδουλους των εκάστοτε κυβερνήσεων, Αυτοί οι “ειδήμονες” είναι οι πιο επικίνδυνοι και στις πιο ενδεδειγμένες θέσεις.
Δεν ανησυχώ για τον αγρότη, που ξυπνάει τα χαράματα και λιώνει κάτω από τον ήλιο ή τις βροχές. Δεν ανησυχώ για τον εργάτη, που δουλεύει σκληρά και έχει απόλυτη επίγνωση της προσφοράς και της ζήτησης. Ανησυχώ πολύ για όλους εμάς, που νομίζουμε ότι ξέρουμε κάτι καλυτέρα και που νομίζουμε ότι φτιάχνουμε πολιτισμό μέσα στα μαγαζιά που αυτοαποκαλούνται music hall, μέσα στη μουσική που, χωρίς καμία αρμονία, κάνουμε δήθεν κουλτούρα, επειδή λέμε μια φράση με πειστικό τρόπο, αλλά όχι αληθινό, επειδή το κοινό διψάει, αλλά πραγματικά δεν ξέρει για τί πράγμα διψάει ακριβώς, επειδή η υποκουλτούρα της ίδιας του της ζωής ακμάζει ανενόχλητη.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για όσα αισθάνομαι και βλέπω, για όσα πονάω, μα πιο πολύ θέλω να φωνάξω: ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να δουν την αλήθεια της δικής τους ζωής. Ας τα εμποτίσουμε με το σαράκι της αμφισβήτησης και όχι της ισοπέδωσης. Να μάθουν να αναρωτιούνται και να ψάχνουν διαρκώς, όχι να βολεύονται, ούτε να χειραγωγούνται από εμάς, γιατί αυτό θα συμβεί και αύριο στη δική τους κοινωνία. Ελεύθεροι και δυνατοί άνθρωποι, με άποψη και επιχειρήματα. Τί είναι όλα αυτά; Παιδεία.
Τί έχει να μας διδάξει αυτή η δοκιμασία;
Τα διδάγματα δεν ξέρω τι όφελος έχουν, όταν δεν υπάρχει το επίπεδο να τα κατανοήσεις. Τότε είσαι καταδικασμένος να επαναλάβεις τα ίδια λάθη. Και η ιστορία στην Ελλάδα το έχει αποδείξει περίτρανα. Δε μάθαμε ποτέ, διότι πάντα τρέχαμε να προλάβουμε το “τραίνο” της Ευρώπης. Για ποιο λόγο κανείς δεν ξέρει. Και “πηδήξαμε κεφάλαια γνώσης” πολύ σημαντικά. Κεφάλαια, που μόνο ο χρόνος μπορεί να εμπεδώσει και να παράσχει τη γνώση για τα επόμενα βήματα εξέλιξης.
Η Ελλάδα, εμείς, δεν είχαμε ποτέ αυτόν τον χρόνο ή αυτήν τη δυνατότητα. Έτσι, μοιραία γίναμε ουραγοί μιας Ευρώπης, που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός σε έναν δρόμο, που ούτε η ίδια ξέρει που πάει, αλλά έχει δημιουργήσει τις συνθήκες προστασίας για παν ενδεχόμενο. Εμείς δεν έχουμε τέτοιες δικλείδες. Θα είμαστε, λοιπόν, τα θύματα της επιπολαιότητας και της ημιμάθειάς μας.
Ως μητέρα, ποια είναι η μεγαλύτερη ανησυχία σας για το παρόν, αλλά και για το μέλλον;
Η ανησυχία είναι ένα κομμάτι. Έχω προσπαθήσει και είμαι σίγουρη ότι τροφοδοτώ το παιδί μου με δύναμη. Και η δύναμη αντλείται από την χωρίς όρια αγάπη μου και ενασχόλησή μου σε κάθε ενδιαφέρον και επιθυμία του. Τον μαθαίνω ότι όλα μπορεί να τα κάνει, εάν το θέλει. Ότι είναι δυνατός και έξυπνος, τόσο, που ότι βάλει στο μυαλό του θα το καταφέρει.
Javier di Ciriaco και Ηρώ.
Το θλιβερό είναι ότι έχω απέναντί μου την κοινωνία που τον περιβάλλει, γεμάτη από απαισιοδοξία, επίδειξη εξουσίας και δύναμης και ένα σχολείο που αδυνατεί να προσφέρει και να δώσει φτερά και ώθηση στις αληθινές δεξιότητές του. Του δίνει μόνο έτοιμη κονσερβαρισμένη γνώση, ενώ εκείνος είναι γεμάτος από απορίες έρευνας. Τον κατευθύνει να αποστηθίζει, ενώ εκείνος θέλει να νιώσει εμπειρικά και χειροπιαστά κάθε καινούριο πράγμα. Κάνω ό,τι μπορώ για αυτό, αλλά θα ήθελα πολύ να έχω σύμμαχο τον δάσκαλο, το σχολείο, την κοινωνία.
Ανησυχώ μόνο και αναρωτιέμαι: πώς να μεγαλώσω το παιδί μου; Σαν πολίτη, έτοιμο να ανταποκριθεί στις επιτάξεις της κοινωνίας ή σαν έναν άνθρωπο ελεύθερο, με συναίσθημα και μυαλό κριτικό; Και τα δυο έχουν τιμήματα. Τελικά όμως, ο γιος μου θα μεγαλώσει, όπως εκείνος νομίζει, και εγώ απλά θα είμαι δίπλα του, εάν με χρειαστεί.
Από πού αντλείτε αισιοδοξία;
Από το παιδί μου και το πάθος που βλέπω μέσα στα μάτια του, όταν αναγνωρίζει κάτι καινούριο και θέλει να το μάθει. Από την αγάπη μου, από τον έρωτά μου και τον άνθρωπό μου, που μαζί παλεύουμε να γίνουμε καλύτεροι. Η ζωή είναι πολύ δύσκολη, αλλά και πολύ όμορφη. Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ας έχουμε και λιγότερα, δεν πειράζει. Όσο και αν νιώθουμε αδύναμοι να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν, πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε στιγμή κάτι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό. Όπως τώρα, που εσείς μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω. Κάτι κάνω γι’ αυτό. Κάποιος θα το δει, κάποιος θα νιώσει ότι σκεφτόμαστε το ίδιο, κάποιος θα πει: δεν είμαι μόνος μου, είναι και άλλοι που θέλουν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό είναι αισιοδοξία.
Συντελεστές
Μουσική διεύθυνση του σχήματος «Nuevo Siete Ensemble»: Χάρης Πεγιάζης. Το σχήμα αποτελούν οι μουσικοί: Μαρία Γούτου (βιολί), Σέργιος Σοϊλές (φλάουτο), Νίκος Σκεπαρνιάς (κιθάρα), Νίκος Σκεπαρνιάς (πιάνο), Χάρης Πεγιάζης (κόντρα μπάσο), Κώστας Κονδύλης (κρουστά). Μαζί τους η Άρτεμις Βαβάτσικα (ακορντεόν - μπαντονεόν). Σολίστ στο ακορντεόν η Ζωή Τηγανούρια. Πληροφορίες
Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου: Παλαιά Επίδαυρος - Αργολίδα, τηλ.: 27530 22026, 27530 22096. Τιμές εισιτηρίων: ζώνη Α: 25 ευρώ, ζώνη Β: 20 ευρώ, φοιτητικό – άνω των 65: 10 ευρώ, ανέργων – ΑΜΕΑ: 5 ευρώ. Προπώληση εισιτηρίων: εκδοτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών: Πανεπιστημίου 39 - εντός στοάς Πεσμαζόγλου (Δευτέρα - Παρασκευή: 9:00 - 17:00, Σάββατο: 9:00 - 15:00), καταστήματα Public, βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου, τηλεφωνικά: 210 3272000 (καθημερινά 9:00 - 21:00), ηλεκτρονικά: www.greekfestival.gr
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
