Η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά για τον ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ είναι μία κίνηση τολμηρή, άρα και υψηλού πολιτικού ρίσκου. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι ο πρωθυπουργός νιώθει έτοιμος να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, πιστεύει δηλαδή ότι, εάν προκύψουν, θα τις κερδίσει.
Με δεδομένες τις διαφωνίες των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη για το λουκέτο στην ΕΡΤ, ο κ. Σαμαράς επιχειρεί αφενός να εγκλωβίσει τους δύο μικρότερους κυβερνητικούς εταίρους στη δική του ατζέντα και αφετέρου να στείλει ένα μήνυμα στην κοινωνία ότι είναι αποφασισμένος να τα αλλάξει όλα, να προχωρήσει επιτέλους τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο.
Το μήνυμά του προς συγκυβερνώντες είναι συγκεκριμένο: Ή με στηρίζετε για τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, για την οποία έχετε συμφωνήσει, αλλά την καθυστερεί δικός σας υπουργός, ή εσείς θα χρεωθείτε με την πτώση της κυβέρνησης και με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τη σταθερότητα της χώρας και την οικονομία της. Ωστόσο, το πεδίο, και κυρίως ο τρόπος, που επέλεξε να συγκρουστεί τόσο με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ όσο και με την αντιπολίτευση κινούνται στη σφαίρα του αμφιλεγόμενου. Γιατί κανείς δεν διαφωνεί για την ανάγκη αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ.
Οπως κανείς δεν διαφωνεί με το γεγονός ότι έχει από καιρό εκφυλιστεί σε κομματικό παραμάγαζο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αγνοεί τους συνειρμούς του θεσμού της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με την ελευθερία έκφρασης, τη δημοκρατία, την πολυφωνία στην ενημέρωση, την εθνική αποστολή της. Αλλά οι απολύσεις χωρίς καμία αξιολόγηση, το «μαύρο» στην εκπομπή του σήματος της ΕΡΤ, τα ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο, φαίνεται να ενισχύουν στη συλλογική συνείδηση την αίσθηση στήριξης του δημόσιου αγαθού της ενημέρωσης, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο την απέχθεια για την κομματοκρατία που χαρακτηρίζει την ΕΡΤ.
Δημιουργήθηκε, δηλαδή, ένα πολιτικό γεγονός, σχεδόν από το πουθενά, που συσπειρώνει μάλιστα το βασικό αντίπαλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα μάλλον προνομιακό πεδίο για την αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση και σε μία χρονική στιγμή που έδειχνε να χάνει τη δυναμική της στην κοινωνία.
Βέβαια, αυτό προκύπτει, ως δημοσιογραφική αίσθηση και μόνο, από τις πρώτες, εν θερμώ, αντιδράσεις για το αιφνίδιο λουκέτο στην ΕΡΤ. Γιατί, στην πολιτική, η τελευταία εικόνα μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη, ιδίως όταν απευθύνεται σε μία θολωμένη κοινωνία που νιώθει ότι δεν έχει κάπου να ακουμπήσει. Ενας κανόνας της πολιτικής, όμως, μοιάζει μάλλον διαχρονικός σε σχέση με τη δυνατότητα άσκησης της εξουσίας: Ο ηγέτης που ρισκάρει ή τα κερδίζει όλα ή χάνει τα πάντα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΛΙΔΗΣ - [email protected]
