Ο Ναπολέων έλεγε ότι τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου. Το τρίποντο της αποτυχίας. Από το 2010, οπότε υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο, οι κυβερνώντες αρνούνταν τις απολύσεις στο Δημόσιο. Ταμπού; Μικροπολιτικό συμφέρον; Πελατεία; Φόβος για τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων; Ολα μαζί; Οποια κι αν είναι η απάντηση, δεν έχει πλέον σημασία. Γιατί, για μια ακόμη φορά, το σκηνικό άλλαξε.
Επρεπε να κρατήσουν τόσο κι αυτές οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα για να πειστούν και πάλι οι πολίτες ότι αυτό που ήθελαν οι δανειστές, το πέτυχαν; Στους αριθμούς δεν θα τα χαλάσουμε, γιατί επί της ουσίας απολύσεις θα γίνουν. Επεσε και η τελευταία κόκκινη γραμμή. Ισως για πολλούς στη ΝΔ να μην αποτέλεσε έκπληξη και να ήταν το ζητούμενο, αφού, από το 2004, είχαν ανοίξει την κουβέντα για απολύσεις στο Δημόσιο. Για το ΠΑΣΟΚ, όμως, και τη ΔΗΜΑΡ; Και τα δύο κόμματα, διαχρονικά, ήταν αντίθετα με οποιαδήποτε παρέμβαση, τέτοιου είδους τουλάχιστον, στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Τελικά; Η ανάκληση των αρχικών θέσεων ήρθε για να δοθεί λύση στο αδιέξοδο με την τρόικα, που σημαίνει όμως και διατήρηση της σημερινής κυβέρνησης ζωντανής . Διότι, φυσικά, η εμπλοκή δεν οφειλόταν ούτε στην Εθνική και τη Eurobank ούτε στη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων ή στο πώς θα ονομαστεί το «χαράτσι» της ΔΕΗ και ποιος θα το εισπράττει. Το μεγάλο εμπόδιο ήταν το Δημόσιο. Αυτό είχε τεθεί εξ αρχής από τους δανειστές. Ηταν θέμα χρόνου και επειδή ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά τα λεφτά μας τελείωναν και το ομόλογο του Μαΐου πρέπει να πληρωθεί, η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Ισως όμως θα πρέπει η κυβέρνηση κάποια στιγμή να μάθει το μάθημά της. Η τρόικα ό,τι θέλει το παίρνει, αλλά ευτυχώς δεν ζητά τίποτα παραπάνω από αυτά που έχουμε υπογράψει.
Θα μας γλιτώσει από πρόσθετη ταλαιπωρία, κυρίως ψυχική, στις επόμενες διαπραγματεύσεις, εάν καταλάβουν όλοι οι εμπλεκόμενοι ότι αυτά που έχουν υπογράψει, πρέπει να τα κάνουν. Πολύ απλά, διότι οι δανειστές μπορούν να τα επιβάλουν, αφού ούτως ή άλλως θέμα αντίστασης σε αυτόν που δίνει τα χρήματα δεν γεννάται.
Το ενδιαφέρον στην υπόθεση του Δημοσίου είναι ότι η κυβέρνηση επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Μέχρι και κίνητρα και εθελουσίες έχει το πακέτο, αν και υπάρχει κίνδυνος να πιστέψουμε ότι για… προσλήψεις μιλάγαμε τόσο καιρό. Το κόμματα, όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και εκτός αυτής, αρνούνται να παραδεχθούν ότι το μεγάλο «αγκάθι» της οικονομίας σήμερα είναι το Δημόσιο, αδιαφορώντας προκλητικά για το «ναυάγιο» του ιδιωτικού τομέα και την εκτίναξη της ανεργίας. Και έτσι κάθε διαπραγμάτευση καταλήγει σε ένα Βατερλώ.
Γιώργος Κούρος
[email protected]
