Πριν από εκατομμύρια χρόνια, η πανίδα της βόρειας Αμερικής ήταν αρκετά διαφορετική και ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Μέλη της πανίδας αποτελούσαν, μεταξύ άλλων, μαστόδοντες, γιγαντιαίοι λύκοι και βραδύποδες, ακόμα και σολωμοί μήκους τριών μέτρων.
Σε αυτή την ομάδα συμπεριλαμβάνονται και οι καμήλες, οι οποίες εμφανίστηκαν στην ήπειρο πριν από 45 εκατομμύρια χρόνια και έζησαν εκεί μέχρι τις πρώτες μετακινήσεις ανθρώπων στην περιοχή, πριν από 16.000 χρόνια.
Υπό αυτή την άποψη η εύρεση απολιθωμάτων καμηλών στην Αμερική δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό όμως που δεν περίμεναν οι επιστήμονες ήταν να βρεθούν απολιθώματα στο νησί Έλσμηρ στη βόρεια περιοχή Ναναβούτ του Καναδά, αρκετά χιλιόμετρα πάνω από τον Αρκτικό κύκλο.
Κανείς δεν υποπτευόταν ότι οι καμήλες μπορούσαν να επιβιώσουν τόσο βόρεια, και τώρα οι ερευνητές αναρωτιούνται εάν η καμπούρα της καμήλας, η οποία πρακτικά παρέχει μία κατά βούληση ανακατανομή λίπους, είχε χρησιμότητα για την προσαρμογή στο ιδιαίτερα κρύο κλίμα της περιοχής.
Ανασκαφές που έλαβαν χώρα το 2006, το 2008 και το 2010, έφεραν στην επιφάνεια αρκετά θραύσματα οστών προς μελέτη. Λόγω του μικρού μεγέθους των θραυσμάτων, η ανακατασκευή τους ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα
Ανασκαφές που έλαβαν χώρα το 2006, το 2008 και το 2010 στον Αρκτικό κύκλο, έφεραν στην επιφάνεια αρκετά θραύσματα οστών από καμήλες προς μελέτη. Λόγω του μικρού μεγέθους των θραυσμάτων, η ανακατασκευή τους ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα.
Στη συνέχεια οι επιστήμονες πραγματοποίησαν τρισδιάστατη σάρωση και διαπίστωσαν ότι τα θραύσματα προέρχονταν από ένα μεγάλο οστό κνήμης ενός δίχηλου αρτιοδάκτυλου. Τα αρτιοδάκτυλα είναι οπληφόρα θηλαστικά που χαρακτηρίζονται από άρτιο αριθμό δακτύλων στις οπλές, όπως το ελάφι, η καμηλοπάρδαλη, ο ιπποπόταμος και το πρόβατο. Χρονολόγηση άνθρακα αποκάλυψε ότι τα οστά ήταν ηλικίας τριών εκατομμυρίων ετών, και το μόνο αρτιοδάκτυλο την εποχή εκείνη στη βόρειο Αμερική ήταν η καμήλα.
Η πλήρης επαλήθευση της ταυτότητας των απολιθωμάτων ήρθε μέσω μίας νέας τεχνικής με την ονομασία «δακτυλικά αποτυπώματα κολλαγόνου». Το κολλαγόνο διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα, και οι επιστήμονες κατόρθωσαν να ανακτήσουν μία μικρή ποσότητα που είχε απομείνει, τρυπώντας το οστό και συλλέγοντας την προκύπτουσα σκόνη.
Μετά την αφαίρεση των αλάτων από το δείγμα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν την πρωτεάση τρυψίνη για την πέψη της πρωτεΐνης του κολλαγόνου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πεπτιδίων (οργανικές ενώσεις που αποτελούνται από δύο ή περισσότερα αμινοξέα).
Η επιστημονική ομάδα τοποθέτησε τα πεπτίδια σε ένα φασματογράφο μάζας προκειμένου να προσδιορίσει το μήκος των θραυσμάτων, καθώς κάθε είδος έχει συγκεκριμένο μέγεθος. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η «αρκτική καμήλα» έχει συγγένεια με τις σύγχρονες καμήλες δρομάδες (με μία καμπούρα) και την εξαφανισμένη καμήλα της περιοχής Γιούκον.
Μία αισθητή διαφορά είναι ότι η αρκτική καμήλα είχε ύψος 2,7 μέτρα από το πόδι έως τον ώμο, 30% ψηλότερη από τα σύγχρονα είδη. Η παλαιοβοτανολόγος Ναταλία Ρυμπζύνσκι, επικεφαλής της έρευνας, θεωρεί πως το είδος αυτό είναι το πιο πιθανό να διέσχισε το Βερίγγειο πέρασμα (σήμερα πορθμό) προς την Ασία και να εποίκισε τις ερήμους της ηπείρου.
