Ασφαλώς το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία δεν άρεσε στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο κι όσες πρωτεύουσες ασπάζονται την οικονομική ορθοδοξία της δημοσιονομικής προσαρμογής και της σκληρής λιτότητας...
Ισως, αυτό το αποτέλεσμα να δημιουργήσει στην Ιταλία και στον ιταλικό λαό περισσότερα προβλήματα απ όσα ήδη αντιμετωπίζει και επιχείρησε να λύσει μέσω της κάλπης...
Ασφαλώς και οι επιλογές των Ιταλών, όπως αναδείχτηκαν από την κάλπη, υπόκεινται σε κριτική, αλλά επ' ουδενί νομιμοποιούν τη λοιδορία και τους απαξιωτικούς τόνους στην εναντίον τους ρητορική.
Πολύ περισσότερο, οι οξυδωμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, με τη δοτή -χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση- εξουσία, που δεν λογοδοτούν σε κανέναν, δεν δικαιούνται να κουνούν απειλητικά το δάκτυλο σε εκλεγμένες κυβερνήσεις και πολιτικούς ή να λοιδορούν λαούς που απορρίπτουν τη μονόδρομη σκέψη τους.
Στην Ιταλία, μία από τις έξι ιδρυτικές χώρες της πάλαι ποτέ ΕΟΚ ο φιλοευρωπαϊσμός υπήρξε μια από τις ελάχιστες σταθερές του πολιτικού συστήματος. Αυτό φαίνεται να μην ισχύσει πλέον, καθώς οι Ιταλοί ψηφοφόροι ενίσχυσαν κόμματα και επιβράβευσαν πολιτικούς που -έστω με ακραίο λαϊκισμό- αμφισβήτησαν ταμπού δεκαετιών...
Πριν η «ιταλική ασθένεια» γίνει πλημμυρίδα και σαρώσει την Ευρώπη, όσοι σχεδιάζουν κι επιβάλλουν αποφάσεις και πολιτικές οφείλουν να επανεξετάσουν τις προτεραιότητές τους και να αντιληφθούν πως οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν επιλογές που οδηγούν στην αποσάθρωση και το γκρέμισμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όπως αυτό σχεδιάστηκε και οργανώθηκε τις δεκαετίες μετά τον Πόλεμο.
Το παιχνίδι της δημοκρατίας επιβάλλει σεβασμό στη λαϊκή ετυμηγορία και υποχρεώνει όλους όσοι θα βολεύονταν καλύτερα να κυβερνούν με τσαρικά ουκάζια, να σκεφτούν τι είναι αυτό που οδηγεί νουνεχείς κι ορθολογικούς πολίτες να επιλέγουν σαλτιμπάγκους και εξόφθαλμα λαϊκιστές πολιτικούς.
Η αίσθηση της απόγνωσης και η συσσωρευμένη οργή οδηγούν τη διαμαρτυρία σε σκολιά μονοπάτια, αναβιώνοντας μνήμες περασμένων καταστροφών...
Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία υποδεικνύει ως αυτονόητη την επιλογή για μια Ευρώπη που θα αφουγκράζεται και θα σέβεται τις απαιτήσεις των λαών της, επιδιώκοντας να συναρθρώσει σε ένα ενιαίο όλον επιμέρους προσδοκίες.
Θα ήταν ολέθριο για την Ευρώπη, εάν η «ιταλική περιπλοκή» ερμηνευτεί ή αξιοποιηθεί ως απαρχή -και ευκαιρία- για μια πορεία αναδίπλωσης και περιχαράκωσης στα εθνικά όρια ενός εκάστου των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αλλά είναι πλέον σαφές ότι η Ευρώπη, για να υπάρξει, έχει ανάγκη από περισσότερη δημοκρατία και εν τέλει από περισσότερη Ευρώπη...
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - [email protected]
