Αυτά τα είπε και στην προανακριτική του κατάθεση και αυτός ήταν και ο λόγος βέβαια για τον οποίο η υπεράσπιση του Τζωρτζάτου ζήτησε την κλήτευσή του και νομίζω ότι ο μάρτυρας αυτός ούτε σε αντίφαση υπέπεσε, ούτε έδωσε κάποιο δείγμα αστάθειας μνήμης, περιγραφής πραγματικών περιστατικών, φόβου, άγχους, τρακ το οποίο να μας δίνει σπέρματα αμφισβήτησης της αξιοπιστίας του.
Αλλά και η κα Στράτου όταν τελικά ρωτήθηκε για να πει τι ήταν εκείνο το οποίο αναγνώρισε στον Τζωρτζάτο, εκτός αυτού η κα Στράτου μία σελίδα είναι στα πρακτικά κ. Πρόεδρε καταγεγραμμένες οι ερωτήσεις να γυρίσει να αναγνωρίσει, να ξαναγυρίσει, να ξανακοιτάξει, να ξαναγυρίσει και πάλι δεν αναγνωρίζει. Τι βγαίνει από εδώ; Και με την συμβολή του κ. Αναπληρωτή Εισαγγελέα με τις φωτογραφίες τότε ότι πρώτον, οι φωτογραφίες που μου δείχνετε δεν είναι εκείνες που μου έδειξε ο Ανακριτής και υπέγραψα. Δεύτερον, από όλους που βλέπω μοιάζει λίγο διότι έχει άδειους κροτάφους αυτός που ήταν τότε. Μοιάζει ή είναι; Όχι μοιάζει. ¶δειους κροτάφους όπως είναι σήμερα; Όχι.
Θα διαβάσω και την στιχομυθία για να μην υπάρξει καμία απολύτως αμφιβολία. Κατσαντώνης: «(της διαβάζει την κατάθεσή της στον Ανακριτή)›. «Αναφέρομαι στην από 16/7/92 προανακριτική μου κατάθεση την οποία μου αναγνώσατε και επιβεβαιώνω το περιεχόμενό της. Συμπληρωματικά έχω να καταθέσω ότι ένα από τα δύο άτομα στην μοτοσικλέτα για τα οποία έχω καταθέσει στην προανάκριση ομοιάζει πάρα πολύ με τον Τζωρτζάτο όπως τον έχω δει στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και στις φωτογραφίες που μου δείχνετε› «Και υπογράφετε. Δεν είναι η κατάθεση αυτή συμπληρωματική; Λέει ψέματα ο Ανακριτής;›
Πρόεδρος: «Έχουμε λοιπόν μία φωτογραφία καθαρή. Σας έδειξαν αυτή την φωτογραφία ναι ή όχι;›. Κατσαντώνης: «Κύριε Πρόεδρε, με συγχωρείτε κατονομάζει κατηγορούμενο, δεν είναι αστείο. Αυτό το ότι κατονομάζει κατηγορούμενο το έχει ξεχάσει;›. Στράτου: «Μου έδειξε ο Ανακριτής και ήταν σκούρα, το μελαχρινό. Δεν ήταν η φωτογραφία αυτή εδώ ούτε εκείνη. Ήταν μία φωτογραφία διαφορετική, ήταν μία σκούρα φωτογραφία›. Πρόεδρος: «Εσείς όμως προσέξτε, εκτός από αυτό είπατε ότι το είχα δει στην τηλεόραση, εφημερίδες κλπ και αναγνωρίζω τον Τζωρτζάτο. Κατονομάζετε όπως είπε και ο κ. Κατσαντώνης συγκεκριμένο πρόσωπο. Δεν είπατε δηλαδή ότι να, αυτός είναι στην φωτογραφία, βρείτε εσείς ποιος είναι. Λέτε ‘αναγνωρίζω τον Τζωρτζάτο‘. Πού τον ξέρετε τον Τζωρτζάτο; Πού τον ξέρατε τότε τον κ. Τζωρτζάτο;›.
Στράτου: «Ούτε και αυτή είναι η φωτογραφία που μου έδειξαν›. Πρόεδρος: «Αφήστε την φωτογραφία. Πείτε μου εμένα που το είχατε δει λέτε στην τηλεόραση. Δηλαδή εάν τον δείτε τον κ. Τζωρτζάτο μπορείτε να τον αναγνωρίσετε σήμερα;›. Στράτου: «Εμένα μου διάβασε την κατάθεσή μου που είχε δώσει τότε και με τα χαρακτηριστικά που μου έδειξε του είχε πει εγώ σε αυτόν που μου είχε κάνει το σκίτσο, του είχα πει ότι ήταν ένας καστανός, πίσω σκούρο λοξό το μαλλί και ήταν και ο μπροστινός προς το μελαχρινό ο οποίος είχε άδειους κροτάφους εδώ πίσω, κοντό τραβηχτό μαλλάκι›.
Μου λέει «μοιάζει κανείς από αυτούς;› «Από τους κροτάφους και από το μαλλί, όπως έχει τους άδειους κροτάφους η φωτογραφία αυτή ήταν τελείως διαφορετική από αυτή. Μόνο με τους άδειους κροτάφους είπε ότι με τους άδειους κροτάφους και το πυκνό μαλλάκι που έχει εδώ πάνω του μοιάζει καταπληκτικά. Δεν το είπα όμως με βεβαιότητα›. Πρόεδρος: «Ναι, αλλά είπατε το όνομα Τζωρτζάτος›. Στράτου: «Μα μου έδειξε τόσες φωτογραφίες, μου λέει είναι αυτός, δεν είναι; και του λέω ‘έρχεται σ’ αυτόν’. Κυρία εσείς είπατε από τις φωτογραφίες, από τις εφημερίδες, την τηλεόραση..’› «Δεν ανέφερα τις εφημερίδες, είπα ότι από την τηλεόραση τον είδα λίγο και έφερνε στους κροτάφους, στο πρόσωπο....›.
Τί σημαίνει όλο αυτό: Πρώτον, ότι η κα Στράτου δεν ξέρω ποια φωτογραφία τελικώς της επιδεικνύεται στον κ. Ανακριτή, όποια και αν της επιδεικνύεται και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ενάργειας της μνήμης της και σύγχυσης των πρωτογενών στοιχείων της με τις διαμεσολαβημένες και υποβόλιμες εικόνες της τηλεόρασης και της φωτογραφίας καλείται να απαντήσει, δε λέει σε καμία περίπτωση ότι «είναι αυτός που είδα›. Λέει ότι μοιάζει και λέει ότι «μοιάζει γιατί είναι ο μόνος απ’ όσους μου δείχνετε που έχει άδειους κροτάφους›.
Αυτά λέει εκεί, στον Ανακριτή, με αυτό το κριτήριο. Και έρχεται εδώ πέρα στη Δίκη και τον βλέπει πλέον μπροστά της και πρώτον λέει στεντόρεια και σε όλους τους τόνους και απαντώντας σε κάθε ερώτηση κάθε αποχρώσεως που δέχεται από κάθε πλευρά ότι «δεν είναι αυτός στη φωτογραφία που έχω δει και εν πάση περιπτώσει δεν είναι αυτός για τον οποίον έχω πει ότι μοιάζει με εκείνον που είδα›.
Συμπέρασμα: Έχουμε ένα περιστατικό το οποίο το αν συνέβη ή όχι, αυτό καθαυτό είναι αμφιλεγόμενο διότι φέρεται να εκτυλίχθηκε μπροστά σε δύο ανθρώπους, ο ένας να το είδε και ο άλλος να μην το είδε. Εννοώ το περιστατικό της διέλευσης της μηχανής της κόκκινης με τα δύο άτομα, όποια και να ήταν αυτά.
Δεύτερον, ότι και αν ακόμα πράγματι αυτή η διέλευση υπήρχε, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως σε ό,τι αφορά την απόδειξη της διάπραξης ή της συνέργιας στο αδίκημα αυτό άνευ ετέρων στοιχείων.
Τρίτον, ότι η μία από τους δύο μάρτυρες που φέρεται ότι είδε τη μηχανή με τα δύο αυτά πρόσωπα, βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Η σύγχυση αποδεικνύεται όχι μόνο από το εάν αναγνώρισε λίγο ή πολύ τον Τζωρτζάτο από τις φωτογραφίες στις εφημερίδες και την τηλεόραση, αλλά από την όλη συμπεριφορά της και ιδίως από το γεγονός ότι αυτά τα οποία κατέθεσε εδώ είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα που είχε καταθέσει προανακριτικά κατά τα υπόλοιπα περιστατικά για το πότε δηλαδή πήγε στον τόπο της έκρηξης. Αλλά το πότε πήγε στον τόπο της έκρηξης έχει πολύ μεγάλη σημασία και αν ακόμα θεωρήσουμε ότι είδε αυτή τη μηχανή, διότι προκύπτει από σειρά στοιχείων και λογικών επαγωγών τα οποία προεξέθεσα ότι ο χρόνος που η κα Στράτου έφτασε στον τόπο του συμβάντος ήταν τουλάχιστον 20 λεπτά μετά από αυτό και οποιαδήποτε μοτοσικλέτα θα μπορούσε να κυκλοφορεί με οποιουσδήποτε ανθρώπους στο Σύνταγμα που είναι εκατοντάδες μοτοσικλέτες παρκαρισμένες και να φεύγει, έστω και αν η κυκλοφορία είχε κοπεί και ο κόσμος είχε μαζευτεί για να βλέπει τί συμβαίνει εκεί.
Τέταρτο, ότι η κα Στράτου και στον Ανακριτή ακόμα με τη διαμεσολάβηση της μνήμης της από την τηλεόραση δεν έρχεται και λέει «ήταν αυτός›, αλλά λέει «μοιάζει› και το «μοιάζει› το λέει με ένα πολύ σχετικό και συγκριτικό κριτήριο γιατί της δείχνει όλων τις φωτογραφίες ο κ. Ανακριτής . Βέβαια δείχνει τις φωτογραφίες των φερομένων ως 17Ν, δεν δείχνουν όλες τις φωτογραφίες των σεσημασμένων του Εγκληματολογικού γιατί εκεί μπορεί να έχει αναγνωρίσει άλλους 10. Είναι ένα θέμα κι αυτό, η επιλογή των φωτογραφιών οι οποίες επιδεικνύονται, διότι όταν κάποιος έχει να επιλέξει αό ένα πεπερασμένο σύνολο φωτογραφιών κάποια για να αναγνωρίσει, ασφαλώς θα αναγνωρίσει κάποιον. Αν οι κάποιοι είναι 19 θα αναγνωρίσει τον έναν, αν είναι δύο θα αναγνωρίσει τον έναν και άμα είναι ένας που θα της επιδειχθεί, έχει 50% πιθανότητες να πει «ναι, αυτός είναι›. Ειδικά όταν αυτός ο ένας φέρεται να έχει ομολογήσει οποιασδήποτε μορφής συμμετοχή και όταν αυτό το πληροφορείται ή το έχει πληροφορηθεί, όχι από τον Ανακριτή, από τις εφημερίδες, από τον μήνα Ιούλιο ο οποιοσδήποτε μάρτυρας. Εντούτοις πάει εκεί πέρα και λέει «μοιάζει›. Μοιάζει με το κριτήριο των άδειων κροτάφων και έρχεται εδώ και λέει «δεν είναι›.
Βεβαίως έρχεται και ο κ. Τσουκαλάς εδώ πέρα στις 22/4/2003, επιβεβαιώνει ότι «εγώ πήγα, ανέβηκα την Βουλής, έφτασα στη μέση της αποστάσεως›, λέει ότι είδε εκείνος μια μηχανή, ένα παπάκι στο οποίο δεν περιγράφει κανέναν, επέστρεψε στο μαγαζί, πήγε στην κα Στράτου, την πήρε, ξαναπήγαν και βεβαίως ούτε πάγκος του εφημεριδοπώλη, ούτε μηχανή ούτε τίποτε από αυτά. Κλείνω με την κα Στράτου ξαναθυμίζοντας ότι παρά την στεντόρεια επιμονή του κ. Προέδρου να ξεκαθαρίσει κατηγορηματικά αν αναγνωρίζει τον Τζωρτζάτο, δεν αναγνώρισε.
Έρχομαι τώρα στα θέματα των απολογιών για να δούμε τί είδους αποδεικτικά στοιχεία έχουμε στο επίπεδο αυτό. Εδώ πρώτα απ’ όλα να δούμε την ομολογία του ιδίου, μια πολύ περίεργη ομολογία η οποία είναι όλη κι όλη τρεις λέξεις. «Συμμετείχα μαζί με τον Μανόλη, το Μιχάλη και τον Λουκά στην επίθεση Παλαιοκρασσά τον Ιούλιο του ‘92›. Εδώ θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να επισημάνω ότι αυτή η λακωνική και αόριστη και συνοπτική ομολογία εδώ έχει μία μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι σε άλλες περιπτώσεις.
Το να πει ότι «συμμετείχα στην έκρηξη που έγινε στη ΧΑΛΥΨ μαζί με τον Σάββα και τον Λουκά και κάναμε αυτά›, έχει και μια δικαιολογία, είναι ένα αδίκημα δεύτερης σημασίας εν σχέσει με 25-30 που είναι εκείνα στα οποία φέρεται ότι απολογείται, είναι φυσικό ότι το ενδιαφέρον στρέφεται περισσότερο στα πιο σοβαρά και εκεί εξαντλείται η ανακριτική προσοχή στην προσπάθεια διατυπώσεως συγκεκριμένων περιστατικών στις απολογίες.
Εδώ είναι ένα από τα πιο σοβαρά συμβάντα από τις πράξεις της 17Ν. Μπορεί να μην έχει ως θύμα έναν Υπουργό, έχει θύμα έναν απλό πολίτη εν τέλει ή κάποιους άλλους κτλ., αλλά τη σοβαρότητα την έχει. Είναι λοιπόν απορίας άξιο το γεγονός ότι γίνεται μία ομολογία πέντε λέξεων και αρκούνται οι λαβόντες την ομολογία σε πέντε λέξεις.
Υπάρχει η απολογία του Χριστόδουλου Ξηρού η οποία λέει για τον Σταμάτη; «Λίγες μέρες πριν την ενέργεια αρχίσαμε να ψάχνουμε για σημεία τοποθέτησης. Εντοπίσαμε ένα εγκαταλειμμένο κατάστημα στον 1ο όροφο μιας γωνιακής πολυκατοικίας, παραβιάσαμε την κλειδαριά, τοποθετήσαμε μία δική μας. Την ημέρα της ενέργειας εγώ με τον Σταμάτη ήμαστε αρχικά πάνω στο κατάστημα μαζί με τους άλλους δύο και κάναμε τις τελευταίες ενέργειες εγκατάστασης και ακολούθως μόλις βγήκε ο Παλαιοκρασσάς από το Υπουργείο κατεβήκαμε τρέχοντας και πήγαμε σε προκαθορισμένα σημεία που είχαμε αφήσει τα μηχανάκια. Ο Σάββας και ο Λουκάς κατεβαίνουν και αυτοί, περνούν απέναντι στο πεζοδρόμιο και ο ένας πυροδοτεί τις ρουκέτες και ο άλλον τον καλύπτει χωρίς να γνωρίζω ποιος πάτησε το μπουτόν. Ακολούθως επιβιβαστήκαμε στα μηχανάκια και κατευθυνόμαστε προς το Μοναστηράκι όπου εγκαταλείψαμε τα μηχανάκια›.
Αυτά λέει ο Χριστόδουλος Ξηρός. Έρχομαι στον Σάββα Ξηρό, εδώ είναι μια απολογία αρκετά εκτεταμένη σε σχέση με τις προηγούμενες: «Στην ενέργεια αυτή του Παλαιοκρασσά εγώ δεν ήμουν. Στην όλη επιχείρηση εγώ πήρα μέρος στην προετοιμασία δηλαδή την παραβίαση του διαμερίσματος όπου βάλαμε τον εκτοξευτήρα σε πρόχειρη ξύλινη βάση. Την ημέρα της ενέργειας δεν ήμουν εγώ για τον εξής λόγο: Τις προηγούμενες μέρες έξω από το σπίτι μου στο Κολωνάκι στάθμευσε αυτοκίνητο της Ασφάλειας με δύο αστυνομικούς που κάτι παρακολουθούσαν, έτσι για κάθε ενδεχόμενο η Οργάνωση είπε να μη συμμετάσχω εγώ στην ενέργεια›.
Η απολογία του Τέλιου η οποία αναφέρεται εδώ λέει το εξής: «24/7/1992 συναντήθηκα στην Αθήνα με τον Λουκά, τον Σταμάτη και το Μανόλη...... Διατύπωσα τις αντιρρήσεις μου αλλά και πάλι υπήρχε ο φόβος της ‘απόλυσης’, έτσι μου είπαν ότι έπρεπε να συμμετέχω σε έναν δευτερεύοντα ρόλο. Αυτός θα ήταν να προσέχω λίγο πιο κάτω τα μηχανάκια με τα οποία θα διέφευγαν. Έτσι και έκανα. Την εγκατάσταση του όλου μηχανισμού την έκανε ο Μιχάλης και το τηλεχειριστήριο το πάτησε ο Λουκάς. Αυτό που συνέβη ήταν μια τρομακτική έκρηξη, μετά από αυτήν ήρθε στα μηχανάκια ο Λουκάς, ο Μιχάλης, ο Σταμάτης και ο Μανόλης. Πήραν τα μηχανάκια, τρία τον αριθμό, εγώ επιβιβάστηκα σε αυτό που οδηγούσε ο Λουκάς, ο Σταμάτης μαζί με τον Μιχάλη και ο Μανόλης μόνος του και απομακρυνθήκαμε προς το Μοναστηράκι›.
Η απολογία βεβαίως αυτή δεν αποτελεί μέρος των αναγνωστέων εγγράφων τα οποία μπορείτε να λάβετε υπόψη εφόσον οι απολογίες στην προδικασία του Κων/νου Τέλιου δεν ανεγνώσθησαν κατ’ άρθρο 396 παρ. 2 διότι δεν διαπιστώθηκαν αντιφάσεις κατά την εδώ απολογία του προκειμένου να αναγνωσθούν και συνεπώς δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη ωστόσο αναφέρεται λόγω των αντιφάσεων στις οποίες βρίσκεται με όλες τις επόμενες και αμέσως με την πρώτη που ακολουθεί, στις 22/10.
Στις 22/10 λέει λοιπόν: «Εγώ με την υπόθεση Παλαιοκρασσά δεν κατάλαβα αν σκοτώθηκε ο Αξαρλιάν ή αν σκοτώθηκε ή τραματίστηκε κανένας, αλλά είχα τέτοια ταραχή από το γεγονός, ώστε έτρεμαν τα πόδια μου και δε θυμάμαι καν πώς διέφυγα. Θέλω να διευκρινίσω ότι ήταν τέτοια η ταραχή, ώστε το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ανέβηκα σε ένα μηχανάκι το οποίο δεν θυμάμαι αν οδηγούσε ο Κουφοντίνας όπως έχω ήδη πει ή ήταν κάποιος άλλος. Όταν έμαθα το θάνατο του Αξαρλιάν συγκλονίστηκα..... Οι μοτοσικλέτες για τη διαφυγή είχαν απλώς τα κλειδιά επάνω κι ήταν έτοιμες να ξεκινήσουν, δεν είχαν όμως αναμμένη τη μηχανή›.
Λίγο πιο πριν, στην ίδια απολογία, λέει: «Στην υπόθεση Παλαιοκρασσά εγώ είχα πάει πολλές φορές, τρεις τέσσερις πριν από την ημέρα που συνέβη...... Την ημέρα εκείνη και τις προηγούμενες φορές το μόνο που έπρεπει να κάνω είναι να βρίσκομαι 50 μ. πιο μακριά, σε συγκεκριμένο σημείο με δύο μηχανάκια για να μπορέσουν να διαφύγουν, εγώ όμως δεν ήξερα πολλά πράγματα για την επιχείρηση, ήξερα όμως το στόχο, ήξερα ποιοι συμμετέχουν και σε ποιους ρόλους. Ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι αυτός που θα έδινε το σήμα για να ξεκινήσει η επιχείρηση, ο Κουφοντίνας θα πατούσε το κουμπί να γίνει η εκτόξευση, ο δεύτερος πρέπει να ήταν ο Σάββας γιατί αυτός έκανε την εγκατάσταση, δεν είμαι όμως βέβαιος, ίσως να ήταν ο Τζωρτζάτος›.
Εδώ αμέσως πάμε σε ένα «ίσως› και βέβαια αν θεωρήσει κάποιος ότι η αποστολή του ήταν μόνο να φυλάει τα μηχανάκια απέξω, άρα δηλαδή να κινηθεί πριν από την τέλεση οποιασδήποτε πράξης αυτοτελώς και ανεξαρτήτως από τους άλλους, είναι λογικό να μη θυμάται. Νομίζω ότι πιο δόκιμη, όχι μόνο από νομική άποψη αφού οι άλλες δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη αλλά και από άποψη πραγματική, είναι η κατάθεσή του εδώ πέρα στο ακροατήριο, εάν φυσικά ληφθεί υπόψη ενόψει της ένστασης που έχει υποβληθεί και δε χρειάζεται να τα ξαναλέω αυτά τα πράγματα να σας κουράζω και να επαναλαμβάνομαι, στο μέτρο που θα ληφθεί αυτή η επ’ ακροατηρίω απολογία του κατά το μέρος που ενοχοποιεί συγκατηγορουμένους του ερωτάται από τον κ. Ζαϊρη και λέει:
«Είπατε στην επιχείρηση κατά Παλαιοκρασσά καταρχήν ποιος βρήκε το χώρο για την εγκατάσταση;› «Δεν το ξέρω αυτό›. «Ποιος εγκατέστησε τον μηχανισμός› «Ο Σάββας Ξηρός με τον Βασίλη Τζωρτζάτο›. «Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι στην απολογία στην Ανακρίτρια τον μηχανισμό τον εγκατέστησε ο Μιχάλης, δεν λέτε για τον Τζωρτζάτο ή για τον Σάββα. Επαναλαμβάνω την ερώτηση: τον μηχανισμό είπατε στην απολογία προηγουμένως ότι η εγκατάσταση έγινε μάλλον από κοινού από τον Σάββα και τον Βασίλη Τζωρτζάτο. Έτσι δεν είπατε;› «Ναι, έτσι είπα›. «Στην 4η Ανακρίτρια είχατε πει....› « Αντιλαμβάνομαι την αντίφαση, έτσι μου ήρθε στο νου τώρα›.
Αξιολογήστε το λιγάκι αυτό: «έτσι μου ήρθε στο νου τώρα›. Αυτό τί μπορεί να σημαίνει; Ότι αν ρωτηθεί τώρα ο Τέλιος μπορεί να του έχει έρθει κάτι άλλο στο νου ή αν ρωτηθεί μεθαύριο κάτι άλλο ή αν είχε ερωτηθεί κάποια άλλη ημέρα κάτι άλλο; Πόση δηλαδή ασφάλεια και βεβαιότητα πέρα από όλα τα άλλα, από τις ιδιομορφίες του συγκεκριμένου ανθρώπου παρέχει για συναγωγή δικανικής πεποίθησης αυτού του είδους η προσέγγιση της μνήμης του;
Συνεχίζει ο κ Ζαίρης: «Δηλαδή το σωστό ποιο είναι; Γιατί έχει σημασία για το ρόλο για τη συμμετοχή του Τζωρτζάτου›. «Ο Τζωρτζάτος βοήθησε κατά ένα ποσοστό 60-70%›. Παρατήρηση δική μου: Πώς μπορεί να αποτιμήσει το ποσοστό βοήθειας του Τζωρτζάτου ή του οιουδήποτε αν ήταν 60-70% ή δεν ξέρω πόσο, όταν ο ίδιος δεν έχει την εποπτεία του 100% της ενέργειας;
Λέει παραπάνω ότι 3-4 φορές πήγε από 15 φορές που πήγαν όλοι οι άλλοι για να δουν το χώρο. Λέει ότι ήταν με το στανιό η δική του η συμμετοχή λόγω του φόβου της απόλυσης και παρά τις εκπεφρασμένες διαφωνίες του από 1989 πάνω στα θέματα αυτά και προσδιορίζει ένα 60-70% το οποίο όταν δεν έχεις την εποπτεία του εύρους του πεδίου που προσδιορίζει τον παρανομαστή, ποια είναι η αξιοπιστία της αναφοράς αριθμητών;
Ζαίρης: «Σε ποιο σημείο ήταν η βοήθειά του;› «Στη σύνδεση του μηχανισμού›. Λέει βεβαίως παρακάτω αυτό που είπα πριν, «εγώ πήγα 2-3 φορές στην επιχείρηση αυτή, είχαν πάει απ’ ότι λένε στην προκήρυξη 15 φορές. Εγώ δεν πήγα και τις 15 αυτές φορές. Πήγα μόνο 2-3 φορές›. ¶ρα λοιπόν τί μας λέει αυτό; Ότι α) από την προκήρυξη και όχι από κάποια δική του αντίληψη ή έστω από διήγηση μελών της Οργάνωσης η οποία θα ελεγχόταν και αυτή και ως προς την συγκεκριμενοποίηση της πηγής κατ’ άρθρο 224 παρ. 2 και ως προς το πρόσωπο του παρασχόντος την πληροφορία αν και αυτός είναι μεταξύ των συγκατηγορουμένων και συνεπώς εμμέσως υπάγεται στην αποδεικτική υπαγόρευση του 211α.
Αλλά λέει ότι από την προκήρυξη την οποία ο καθένας από εμάς μπορούσε να διαβάσει και έχει διαβάσει, συνάγει το συμπέρασμα ότι πήγε 15 φορές, από τις οποίες αυτός πήγε 3-4. ¶ρα λοιπόν, τον παρανομαστή του 100 δεν τον ξέρει από δική του αντίληψη αλλά από την προκήρυξη. Ούτε καν από έμμεση διήγηση από μέλη της Οργάνωσης. Το 60-70% λοιπόν από πού το βγάζει και το προσδιορίζει;
Να δούμε αν το ξεκαθαρίζει πιο κάτω: Εισαγγελέας: «Δηλαδή τί ακριβώς κάνατε;› «Τίποτα δεν έκανα, καθόμουν κοντά στο μηχανάκι›. «Οι άλλοι τί έκαναν;› «Οι άλλοι είχαν ρόλους. Ο Κουφοντίνας θα πατούσε το κουμπί, ο Χριστόδουλος θα έδινε το νεύμα›. Για άλλον δεν αναφέρει κανέναν ρόλο. Στην περίπτωση Ανδρουλιδάκη, θυμίζω, ανέφερε ρόλο. Σύμφωνα με το πλάνο θα πυροβολούσε ο Σταμάτης, δεν είδε ποιος πυροβόλησε αλλά εκεί ήξερε το πλάνο. Εδώ πέρα δεν δίνει ρόλο στο Σταμάτη.
Εισαγγελέας: «Δε λέω εκείνη την ημέρα, πριν από την ημέρα που πήγαν τί έκαναν›. «Τίποτε›. «Πριν από τη μέρα του χτυπήματος είπατε ότι πήγατε με τους άλλους στον τόπο εκεί;› «Όχι, δεν πήγα πριν την ημέρα του χτυπήματος στον τόπο, πήγα κατευθείαν την ημέρα του χτυπήματος, την τρίτη ημέρα› «Δεν καταλαβαίνω, δε λέμε το ίδιο πράγμα. Όπως είναι γνωστό, στις 14/7 το μεσημέρι, χτυπήθηκε με ρουκέτα ο Παλαιοκρασσάς, ρίχτηκε ρουκέτα προς το αυτοκίνητο του Παλαιοκρασσά. Πριν από την ημέρα αυτή είχατε ξαναπάει στο σημείο;› «Μάλιστα›. «Με ποιους;› «Με αυτούς που προανέφερα›. «Δηλαδή;› «Το Χριστόδουλο Ξηρό, τον Βασίλη Τζωρτζάτο, τον Σάββα Ξηρό, τον Δημήρη Κουφοντίνα›. «Τί κάνατε;› «Περιμέναμε να περάσει ο Υπουργός για να γίνει το χτύπημα αλλά δεν πέρασε›.
Εδώ ποια αντίφαση να πρωτοεπισημάνω; Πρώτα απ’ όλα αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτό το οποίο απαντά στη νιοστή ερώτηση του κ. Εισαγγελέα, μας λέει ότι αποπειράθηκαν ξανά να το κάνουν αυτό πριν και δεν έγινε. Έστω και αν είναι έτσι, για εκείνη τη φορά αναφέρει τον Τζωρτζάτο, όχι για τη φορά που έγινε το χτύπημα, αλλά για κάποια φορά που επρόκειτο, είχε προγραμματιστεί να γίνει ένα χτύπημα το οποίο τελικά δεν έγινε.
Το λέω για να μη συγχέουμε, διότι είναι η μόνη φορά που αναφέρει κατηγορηματικά τον Τζωρτζάτο και δεν τον αναφέρει στο συμβάν το ίδιο, αλλά τον αναφέρει σε μία προπαρασκευαστική απόπειρα άλλου συμβάντος η οποία δεν μετεξελίχθηκε τελικά ούτε σε απόπειρα. Είναι η μόνη φορά που τον αναφέρει κατηγορηματικά και βεβαίως γεννώνται πλείστες όσες απορίες για τις αντιφάσεις.
Διότι από τη μία μεριά τον δικό του ρόλο τον προσδιορίζει ως ένα ρόλο με το φόβο της «απόλυσης› κτλ., όσο πιο υποβαθμισμένο άρα και ποσοτικά περιορισμένο σε συχνότητα μεταβάσεων στον τόπο αυτό, από την άλλη μεριά έρχεται εδώ πέρα και λέει ότι «ναι, πήγα με αυτούς και περιμέναμε να περάσει ο Υπουργός για να γίνει το χτύπημα›. Όχι για να δούμε τα κατατόπια, για να δούμε από πού περνάει, για να γίνει το χτύπημα.
Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη σύγχυση και αντιφατικότητα. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι. Δεν μπορώ να είμαι μέσα στον άνθρωπο αυτόν, να μπορώ να ξέρω το πρόβλημά του. Είναι κι εδώ ένα θέμα στο οποίο οι νομικές γνώσεις δεν είναι αρκετές για να το λύσουν. Αλλά βλέπετε εδώ πέρα με όσο καλόπιστη διάθεση να θέλει να προσεγγίσει κανείς, από τη μία μεριά υποβαθμισμένος ρόλος και από την άλλη πήγα στο χτύπημα. Από την άλλη μεριά μία μνήμη η οποία είναι εντελώς ασταθής και συγκεχυμένη. Ναι, το είπα στην Ανακρίτρια, τώρα λέω αυτό γιατί μου ήρθε τώρα στο μυαλό και ούτω καθεξής.
Νομίζω ότι η τελική απάντηση ως προς το αν τελικά κατά τον Τέλιο ήταν ή δεν ήταν ο Τζωρτζάτος εκεί και έκανε κάτι ή δεν το έκανε, διότι αυτό το 60-70% που είπε πριν είστε βέβαιοι εσείς ότι δεν μπορεί να προσδιοριστεί ενδεχομένως στην προσπάθεια για το προηγούμενο χτύπημα που λέει; Διότι η σειρά της αλληλουχίας των ερωτήσεων αυτών πού παραπέμπει; Παραπέμπει στην τελική ημέρα κατά την οποία ο ίδιος μαζί με τον Χριστόδουλο, τον Σάββα και τον Τζωρτζάτο και τον Κουφοντίνα πήγαν και περίμεναν για να γίνει ένα χτύπημα που τελικά μετάνιωσαν και δεν το έκαναν.
Εκεί είναι σαφής. Μήπως λοιπόν αυτό το 60-70% αναφοράς της συμβολής του Τζωρτζάτου σε αυτή την προετοιμασία είχε να κάνει με χτύπημα από προηγούμενη ημέρα που δεν έγινε; Πόσο βέβαιο είναι ότι αφορά την ενέργεια που εν τέλει επακολούθησε; Λαμβάνοντας υπόψη, αν θα λάβετε υπόψη εδώ την απολογία του Σάββα Ξηρού που λέει ότι «εγώ δεν ήμουν›. Διότι όπως επανειλημμένα έχει τεθεί αν θα λάβουμε υπόψη κάποιο στοιχείο θα πρέπει να το λάβουμε στο σύνολό του όχι να επιλέξουμε τα σημεία τα οποία ενοχοποιούν για να τα λάβουμε υπόψη και τα σημεία τα οποία απαλλάσσουν να τα πετάξουμε.
Νομίζω ότι τα πράγματα ξεκαθαρίζονται ως προς την ημέρα του συμβάντος από το εξής: λέει ότι εγώ ήμουν εκεί που ήταν τα μηχανάκια για να τα φυλάω. Δεν έχω κάποιο λόγο προς στιγμή αυτό να το αμφισβητήσω. Βοηθάει πραγματικά εν προκειμένω ο κ. Μαύρος την διαδικασία εδώ, φέρνει ένα σχεδιάγραμμα, του το δείχνει εκεί την ώρα που απολογείται και σας υπενθυμίζω τον διάλογο γύρω από το σχεδιάγραμμα.
Μαύρος: «Γιατί θα ήθελα να σας παρακαλέσω και αυτή είναι η ερώτησή μου, πού βρισκόταν ο καθένας από αυτούς τους κυρίους;› Του δείχνει το χαρτί. Τέλιος: «Εδώ πέρα ακριβώς καθόταν ο Κουφοντίνας›. Μαύρος: «Εδώ λοιπόν δείχνει ο κ. Τέλιος στη γωνία. Δηλαδή μπροστά του;›. Τέλιος: «Μπροστά του›. Μαύρος: «Εσείς είστε μαζί του εκεί;›. Τέλιος: «Όχι, είμαι εδώ. Εδώ απέναντι είναι ο Χριστόδουλος Ξηρός. Μαύρος: «Ο Χριστόδουλος Ξηρός κάνει το σήμα μέσα από το διαμέρισμα ή από κάτω;›. Τέλιος: «Όχι από κάτω, από δω απέναντι. Βλέπει το Υπουργείο Οικονομικών και κάνει το σήμα εδώ›. Μαύρος: «Μάλιστα›. Τέλιος: «Εδώ στην είσοδο είναι ο Βασίλης Τζωρτζάτος ή ο Σάββας Ξηρός, δεν θυμάμαι ποιος και εδώ απέναντι παρκαρισμένα τα μηχανάκια› τα οποία μηχανάκια βέβαια κατ’ άλλη εκδοχή είναι 3, κατ’ άλλη εκδοχή είναι 2. Αν είναι 3 μπορεί να είναι 5 τα άτομα, άμα είναι 2 τα άτομα δεν μπορούν να είναι πάνω από 4. Μένει και αυτό κενό, δεν ξεκαθαρίζεται στην τελική κατάθεση του Τέλιου ποια από τις δύο εκδοχές ισχύει.
Εν πάση περιπτώσει ή ο Σάββας ή ο Τζωρτζάτος. Βεβαιότητα δεν υπάρχει. Προσέξτε τι σημασία έχει αυτό. Βεβαιότητα δεν υπάρχει στη μνήμη του μόνου γεγονότος το οποίο κατά τον Τέλιο το γνωρίζει δια ζώσης διότι λέει ότι στη προετοιμασία δεν ήταν. Πήγε 2-3 φορές στο χώρο. Βεβαίως το ότι πήγε να κάνει 2-3 φορές στο χώρο είναι διφορούμενο και δεν θέλω να επανέλθω σε αυτά τα οποία μόλις προηγουμένως είπα. Δεν περιέχει η κατάθεσή του συγκεκριμένα στοιχεία ενόψει και του γενικότερου προβλήματός του στα οποία να πείθουν το Δικαστήριο ότι είχε ο ίδιος συμμετοχή στην προετοιμασία της έκρηξης και ποιου είδους συμμετοχή είχε και κατά συνέπεια αν είναι σε θέση να ξέρει για συμμετοχή άλλων. Το μόνο το οποίο φαίνεται βέβαιο ότι έχει να συνεισφέρει είναι να πει ότι «ναι, εγώ ήμουν εκεί που έφευγαν τα μηχανάκια και τα φύλαγα› κι εκεί δεν θυμάται αν ήταν ο Τζωρτζάτος ή ο Σάββας Ξηρός. Δεν είναι τώρα που δεν το θυμάται. Δεν το θυμάται ούτε από την Ανακρίτρια.
Κατά συνέπεια έχω την πεποίθηση ότι συνεκτιμωμένων όλων αυτών τα οποία είπε ούτε αποδεικνύεται η εκ μέρους του Βασίλη Τζωρτζάτου συμμετοχή στην εγκατάστασή, σύνδεση και πυροδότηση του εκρηκτικού μηχανισμού εκεί, ούτε και η παρουσία του στο χώρο. Βεβαίως κανένα νόμιμο αποδεικτικό στοιχείο δεν υπάρχει το οποίο να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενοχοποιητικά για τον Βασίλη Τζωρτζάτο. Έχουμε μόνο απολογίες συγκατηγορουμένων οι οποίες πάσχουν από πολλών ειδών και ποικίλων ειδών νομικές απαγορεύσεις και την κατάθεση μιας μάρτυρος η οποία αντικρούεται όχι μόνο από τους άλλους μάρτυρες αλλά εν τέλει και από τον ίδιο της τον εαυτό με αυτά που είχε πει τότε και με αυτά που είχε πει τώρα.
Στην υπόθεση Παλαιοκρασσά θα ήθελα να κλείσω με ένα νομικό συλλογισμό ο οποίος νομίζω δεν θα πρέπει να μείνει απαρατήρητος εδώ πέρα στο Δικαστήριο. Εκτέθηκε από τον κ. Λίβο ότι η απλή συνέργια και η άμεση συνέργια στην υπόθεση αυτή και γενικά κατά την γνώμη του στις περιπτώσεις συμμετοχικής εγκληματικής δράσης από Οργάνωση του άρθρου 187 πρέπει να τιμωρείται αναβαθμισμένα με την μορφή της συναυτουργίας δεδομένου ότι όπως χαρακτηριστικά είπε στην επιχειρηματολογία του, τα μάτια, το κεφάλι, τα χέρια, τα πόδια κάνουν την ίδια δουλειά και ότι εφόσον πρόκειται για Οργάνωση υπάρχει καταμερισμός ή συμμετοχική δράση έχει καταμερισμό. Δεν είναι δυνατόν να τα διαχωρίζουμε σε απλή συνέργια κλπ.
Είναι άξιο επισήμανσης βέβαια ότι την άποψη αυτή όχι μόνο δεν την συμμερίστηκαν αλλά ρητά εξέφρασαν άποψη αντίθετη οι άλλοι δύο παριστάμενοι στην πολιτική αγωγή της υπόθεσης Παλαιοκρασσά, Αξαρλιάν και ο κ. Κατσαντώνης και ο κ. Μαύρος και το χαιρετίζω αυτό, το ότι δηλαδή ο καθένας έχει την αυτονομία και τις απόψεις του. Όμως φοβάμαι ότι ο κ. Λίβος παρόλη την ευπρέπεια και την καλή πρόθεση που τον διακρίνει και το υψηλό επίπεδο κατάρτισής του, είναι και Καθηγητής Πανεπιστημίου, εισφέρει ένα πάρα πολύ μεγάλο κίνδυνο νομικό στην διαδικασία αυτή διότι οι απόψεις του αυτές τις οποίες εξέφρασε υπηρετούν φοβούμαι ένα νομικό ολοκληρωτισμό. Υπηρετούν την εγκατάλειψη της αρχής της ατομικής ευθύνης η οποία είναι πάγια αρχή του Ποινικού Δικαίου και φέρνουν εδώ στο Δικαστήριο την πρόταση για εφαρμογή της συλλογικής ευθύνης. Αυτό είναι εκείνο το οποίο βρίσκεται μέσα στον πυρήνα της πρότασης, της άποψης, της επιχειρηματολογίας του κ. Λίβου η οποία ίσως είναι ιδιαίτερα επηρεασμένη από τα γερμανικά μοντέλα στα οποία έχει κάποια ειδίκευση αλλά νομίζω ότι η κρίση για την αντοχή των θεσμών του κράτους δικαίου το οποίο έχουμε περνάει και μέσα από την απόρριψη τέτοιου είδους θεωρήσεων.
Βεβαίως ο ποινικός νομοθέτης όταν διαχώριζε τις μορφές συμμετοχής σε εγκληματική συμπεριφορά και καθίδρυε την απλή συνέργια, την άμεση συνέργια, την ηθική αυτουργία, τη φυσική αυτουργία, τη συμμετοχή κλπ όλα αυτά τα πράγματα τα ήξερε διότι συμμορίες και εγκληματικές ενώσεις δεν εφευρέθηκαν στην ιστορία του κόσμου από την 17Ν, υπήρχαν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας όσο υπάρχει και Δίκαιο και Ποινικό Δίκαιο και όλα αυτά τα πράγματα. Συνεπώς νομίζω ότι με πανικούς τέτοιου είδους προσεγγίσεως δεν θα πρέπει να λειτουργεί ούτε ο νομοθέτης, ούτε ο Δικαστής και να εκτρέπεται στην εγκατάλειψη της αρχής της ατομικής ευθύνης.
Πάμε στην υπόθεση του κ. Ελευθερίου Παπαδημητρίου, ενός ανθρώπου ο οποίος και νηφάλιος είναι και έντιμος υπήρξε στην διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου. Εδώ η κατηγορία για τον Βασίλη Τζωρτζάτο είναι ότι τον πυροβόλησε με σκοπό να τον θανατώσει. Εδώ θα ξεκινήσω από τις απολογίες διότι εδώ είναι ακόμα περισσότερο παράδοξες οι απολογίες. Βασίλης Τζωρτζάτος 18/7/2002: «Συμμετείχα με τον Λουκά και τον Μιχάλη στον τραυματισμό εναντίον του Βουλευτή Παπαδημητρίου τον Δεκέμβριο του ΄92 στο Μαρούσι. Τον πυροβόλησα εγώ με 38αρι περίστροφο και ο Μιχάλης με το 45αρι›.
Εδώ κ.κ. Δικαστές είναι η μόνη πράξη που περιέχεται στην απολογία του Τζωρτζάτου στην οποίο ο Τζωρτζάτος φέρεται να παραδέχεται ότι πυροβόλησε κάποιον. Μην ξεχνάμε ότι στον Καψαλάκη και στον Ανδρουλιδάκη κατηγορείται μεν ότι πυροβόλησε πλην όμως δεν είχε ο ίδιος παραδεχθεί. Εδώ φέρεται να έχει παραδεχθεί. Γεννάται το ερώτημα: είναι απόπειρα ανθρωποκτονίας. Είναι και η μόνη την οποία φέρεται να παραδέχεται και είναι όχι η μεταγενέστερη, η ύστατη χρονικά από τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει για την συμμετοχή του στην Οργάνωση αυτή.
Κατά συνέπεια και έχει λόγους να το θυμάται καλύτερα και η ανακρίνουσα αρχή έχει κάποιους λόγους να κάνει ερωτήσεις πάνω σε αυτό, τι έγινε, ποια περιστατικά συνέβησαν εκεί, πώς τον πυροβόλησες, πού ήταν, ποιος άλλος ήταν; Αντ’ αυτού αρκείται σε μία στερεότυπη κατάθεση η οποία κατονομάζει το σύνηθες για την 4ετία εκείνοι των συναυτουργών του, τον Λουκά και τον Μιχάλη όπου πήγαν, τον πυροβόλησαν στο Μαρούσι με το 38αρι και το 45αρι, πράγματα που όλα αυτά είναι γνωστά από την δικογραφία από προηγουμένως.
Γεννάται το ερώτημα: έτσι διερευνώνται οι ανθρωποκτονίες σαν να είναι αποδοχή κάποιας οφειλής στο Αστικό Δίκαιο; «Ναι, αναλαμβάνω ότι τον σκότωσα εγώ, τον πυροβόλησα εγώ› είναι ανάληψη πολιτικής ευθύνης; Να το πούμε άλλος ειπείν εδώ πέρα η ποινική ευθύνη διαδηλώσεως; Είναι αρκετό αυτό;
Να δούμε τι λέει ο Σάββας Ξηρός στην ενέργεια κατά του Βουλευτή Παπαδημητρίου: «Εγώ πήρα μέρος με τον Λουκά και τον Τζωρτζάτο. Κινηθήκαμε με ένα φορτηγάκι μπροστά από το αυτοκίνητο του στόχου, κατεβήκαμε και ο Τζωρτζάτος τον πυροβόλησε με περίστροφο 38αρι και εγώ με εντολή του Λουκά τον πυροβόλησα μία φορά με πιστόλι των 45›. Δεν προσθέτει και αυτός τίποτα καινούριο. Το ότι είχε πυροβοληθεί και με 38αρι και με 45αρι ήταν γνωστό από την δικογραφία. Το ότι υπήρχε ένα φορτηγάκι με το οποίο κινήθηκαν είναι επίσης γνωστό από την δικογραφία προτού ο Σάββας Ξηρός κληθεί να απολογηθεί.
Η εντολή του Λουκά έτσι κι αλλιώς και ο Λουκάς πάει παντού, είναι ο καταζητούμενος την περίοδο εκείνη ο οποίος εντάσσεται σε κάθε ενέργεια και έτσι με τις ομολογίες αυτές σχηματίζεται η δικογραφία εναντίον του και βαρύνεται με τα αδικήματα αυτά. Αυτό φαίνεται να το διαπιστώνει και να δυσπιστεί πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο κ. Παπαδημητρίου. Ο οποίος κ. Παπαδημητρίου έρχεται στον κ. Ανακριτή στις 20 Αυγούστου 2002 και ζητάει να λάβει αντίγραφα της δικογραφίας.
Παίρνει τα αντίγραφα της δικογραφίας και επανέρχεται στις 3/9 και ζητάει αναπαράσταση διότι και αυτός ακόμα δεν είναι πεισμένος. Είπα κάτι πριν, ότι όταν η πολιτική αγωγή ζητά αναπαράσταση σημαίνει ότι θέλει πράγματι να πειστεί και θέλει να δει κατά πόσο ο φερόμενος ως δράστης είναι σε θέση να παραστήσει τα συμβάντα. Έρχεται και ζητάει αναπαράσταση, έρχεται και ζητάει να καταθέσουν συμπληρωματικά κάποιοι μάρτυρες και έρχεται και ζητάει και κατ’ αντιπαράσταση εξέταση με τον Σάββα Ξηρό, τον Δημήτριο Κουφοντίνα και τον Βασίλη Τζωρτζάτο.
Βεβαίως η ταχύτητα στην ανακριτική πρόοδο και η βιασύνη και όλα αυτά τα πράγματα δεν επιτρέπουν στον κ. Ανακριτή να κάνει τα αιτήματα δεκτά. Την ίδια ημέρα στις 3 Σεπτεμβρίου ο κ. Παπαδημητρίου καταθέτει. Λέει ότι: «οι άλλοι δύο πυροβολισμοί οι οποίοι ερρίφθησαν μετά την ρήψη των 3 πρώτων πυροβολισμών (προσέξτε εδώ) ερρίφθησαν προφανώς από δεύτερο άτομο που στεκόταν από την δεξιά μπροστινή πόρτα του αυτοκινήτου μου και αυτό το προφανώς από δεύτερο άτομο που στεκόταν από δεξιά δεν το έχει πουθενά αλλού. Έρχεται να το πει προσπαθώντας να συμπλεύσει με όσα από τις απολογίες βγαίνουν και ιδίως το ότι πυροβολήθηκε από δύο άτομα.
«Στην φωτογραφία που μου δείχνετε η οποία όπως μου λέτε απεικονίζει τον Σάββα Ξηρό δεν είμαι σε θέση να αναγνωρίσω το πρόσωπο που με πλησίασε από το αριστερό μέρος της πόρτας του οδηγού και με πυροβόλησε 3 φορές γι’ αυτό και επιθυμώ την κατά αντιπαράσταση εξέτασή μου με το συγκεκριμένο πρόσωπο›.
Εδώ γεννάται το εξής ερώτημα, ότι πρώτον, γιατί του δείχνει την φωτογραφία του Σάββα Ξηρού μόνο ο Ανακριτής; Μήπως γιατί ο Ανακριτής πιστεύει από τότε αυτό που ο Σάββας Ξηρός είπε εδώ στο ακροατήριο μετά ότι εκείνος τον πυροβόλησε και μόνο; Ενδεχομένως βλέποντας και την περιγραφή για τα χαρακτηριστικά του ωραίου Έλληνα του μελαχρινού και του ψηλού κλπ την οποία κάνει ο κ. Παπαδημητρίου ήδη από τότε;
Δεύτερο ερώτημα, γιατί δεν του δείχνει την φωτογραφία του Τζωρζάτου; Είναι ένα ερώτημα το οποίο έχει μία σημασία. Όπου έχει ομολογήσει ο Τζωρτζάτος κάτι και υπάρχει μάρτυρας ο οποίος έχει ισχυρή μνήμη για να αναγνωρίσει οι φωτογραφίες του Τζωρτζάτου επιδεικνύονται. Επιδεικνύονται στην κα Ευγενούλα, επιδεικνύονται στην κα Στράτου, επιδεικνύονται στην κα Κιορόγλου (αυτή είναι από τα ΕΛΤΑ Αιγάλεω, θα πάμε μετά), επιδεικνύονται στην κα Βεργή και στο θύμα μιας παρολίγον δολοφονικής απόπειρας κατά τον Ανακριτή δεν επιδεικνύεται η φωτογραφία του ομολογήσαντος ότι τον πυροβόλησε. Έγινε έτσι; Τι μπορεί να συνέβη εδώ;
