Δύο τινά μπορεί να συνέβησαν, ή ότι ο κ. Ανακριτής δεν έδιδε καμιά απολύτως αξιοπιστία στην ομολογία του Τζωρτζάτου και θεώρησε περιττό να του δείξει την φωτογραφία ή οφείλω κι αυτό να το βάλω στο μυαλό μου, του την έδειξε ατύπως. Ο κ. Παπαδημητρίου είπε «άστο, δεν υπάρχει περίπτωση να τον αναγνωρίσω, μην το αναφέρουμε καθόλου αυτό το πράγμα› και πράγματι δεν αναφέρεται.
Ερχόμαστε τώρα στην κύρια διαδικασία και αυτά τα οποία έγιναν εδώ. Καταρχήν θα θυμίσω σειρά προηγουμένων δηλώσεων του ιδίου και άλλων που τις είχαν μνημονεύσει όταν εξεταζόταν ο κ. Παπαδημητρίου μάρτυρας στο ακροατήριο ως πολιτικώς ενάγων από τις οποίες προέκυπτε ότι ο μεν ίδιος είχε πει ότι οι δράστες τον πυροβόλησαν μόνο στα πόδια και δεν σημάδεψαν κάπου αλλού. Να θυμηθώ την ακριβή διατύπωση και να σας την υπενθυμίσω.
«Έχω την εντύπωση ότι το άτομο αυτό είχε σκοπό από την αρχή να με πυροβολήσει μόνο στα πόδια γιατί δεν έστρεψε το περίστροφο σε άλλο μέρος του σώματός μου. Εγώ μετά τους πυροβολισμούς που δέχθηκα πάγωσα και ασυναίσθητα καλούσα σε βοήθεια. Δεν αντιλήφθηκα μετά τους πυροβολισμούς εάν έφυγε το άτομο αυτό αλλά σχεδόν αμέσως δέχθηκα άλλους δύο πυροβολισμούς στα πόδια πάλι από εκείνη την πλευρά που δέχθηκα και τους πρώτους›.
Μας λέει δύο πράγματα εδώ, ότι πρώτον, πυροβολήθηκε στα πόδια διότι το άτομο που πυροβόλησε δεν έστρεψε το περίστροφο σε άλλο μέρος του σώματός μου πράγμα το οποίο ήταν εύκολο ενόψει το ότι καθόταν μέσα στο αυτοκίνητο και δεύτερον, ότι δέχθηκε τους άλλους δύο πυροβολισμούς πάλι από την ίδια πλευρά. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ανέγνωσα στον κ. Παπαδημητρίου ένορκες καταθέσεις του κ. Πέτσου, του κ. Βαλλυράκη που υπάρχουν μέσα στη δικογραφία αυτή ασχέτως εάν δεν κλήθηκαν ως μάρτυρες τα πρόσωπα αυτά για την συγκεκριμένη υπόθεση τα οποία ρητά λένε και το λένε το 2002 όχι τότε. Ότι η ενέργεια δεν αποσκοπούσε να σκοτώσει, απλά να εκφοβίσει τον κ. Παπαδημητρίου για λόγους πολιτικούς κτλ.
Ο κ. Παπαδημητρίου είναι ένας άνθρωπος που έδειξε εδώ πέρα μία απόλυτα δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση η οποία κατά τη γνώμη μου δεν προέρχεται μόνο από το χτύπημα, όσο και από το γεγονός μιας αποδοκιμασίας την οποία αισθάνεται ότι υπέστη από το Κόμμα του μετά από το χτύπημα. Συνέδεσε ευθέως τη λήξη της πολιτικής του διαδρομής με το χτύπημα αυτό, είναι τα παράξενα που έλεγα επ’ ευκαιρία της αναδρομής στην υπόθεση του κ. Πέτσου, πώς δηλαδή τα δύο αυτά μεγάλα Κόμματα, δύο ανθρώπους που είχαν μεταξύ εκείνων που επλήγησαν από τη 17Ν τους εκτόπισαν κατά τις δηλώσεις των ιδίων βεβαίως, εγώ δεν είμαι σε θέση ούτε να το ξέρω ούτε να το κρίνω, από την πολιτική ζωή.
Αυτή η φόρτιση είναι φυσικό να οδηγεί σε κάποιες υπερβολές. Ευτυχώς στην περίπτωση του κ. Παπαδημητρίου λίγες. Μία είναι η εμμονή του στο ότι δέχθηκε 5 σφαίρες παρά το ότι και η ιατροδικαστική έκθεση και η έκθεση αυτοψίας στα ρούχα του μιλούν για 4 και μάλιστα στο σημείο το οποίο λέει ότι δέχθηκε την πέμπτη σφαίρα τα ρούχα του δε φέρουν καμία οπή και κανένα ίχνος από σφαίρα και αυτά όλα αναγνώσθηκαν εδώ.
Η δεύτερη υπερβολή είναι ότι αναβαθμίζει κατά την άποψή του την πρόθεση των δραστών, σε απόπειρα ανθρωποκτονίας. Εδώ θα πω μερικά πράγματα, δε θα πω τίποτε απ’ όσα ανέπτυξα εχθές στην υπόθεση Ανδρουλιδάκη, διότι όσα εξ αυτών έχουν ανάλογη ισχύ εδώ δε χρειάζεται να τα επαναλαμβάνω, όσα δεν έχουν δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Εξάλλου δεν έχουμε και αποτέλεσμα εδώ πέρα για να μιλάμε για αιτιώδη σύνδεσμο κτλ. Το μόνο το οποίο έχω να πω είναι ότι βεβαίως δεν στέκει το επιχείρημα ότι «γλίτωσα επειδή μεταφέρθηκα στο ΥΓΕΙΑ που ήταν κοντά ενώ ο Ανδρουλιδάκης μεταφέρθηκε στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ που ήταν μακριά›.
Η απόσταση του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ από τον τόπου που έγινε η ενέργεια στον Εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη ήταν πολύ πιο κοντά και σε πολλά περισσότερα νοσοκομεία απ’ ότι το σημείο που πυροβολήθηκε ο κ. Παπαδημητρίου από το ΥΓΕΙΑ καθώς επίσης και όπως αποδείχθηκε από χθες, η συνήθης ροή των πραγμάτων ήταν να γίνει καλά ο κ. Ανδρουλιδάκης εάν δεν μεσολαβούσε ο συνδυασμός της αμέλειας του συνόλου των γιατρών του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ που ευτυχώς στην περίπτωση αυτή δε συνέβη αλλά κατά κανόνα είναι βέβαιο ότι υπό την ομαλή ροή των πραγμάτων δεν θα συνέβαινε ένα περιστατικό αμέλειας τέτοιας.
Επίσης δεν μπορεί να ευσταθεί και αυτό το εφεύρημα περί «αργού θανάτου› το οποίο είπε διότι ερωτήθηκε επανειλημμένα από τον Πρόεδρο, ερωτήθηκε και από εμένα και από άλλους παράγοντες της Δίκης, «τί τέλος πάντων επεδίωκαν εκείνοι οι οποίοι σας πυροβόλησαν; Να σας χτυπήσουν ή να σας σκοτώσουν;› «Επεδίωκαν τον αργό θάνατό μου›. Γεννάται το ερώτημα γιατί δηλαδή αυτού τον αργό θάνατο να επιδιώκουν; Δεν τον επεδίωξαν σε βασανιστές της χούντας τον αργό θάνατο, δεν τον επεδίωξαν σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν μια άμεση προσωπική και συγκεκριμένη εμπλοκή στα κοινωνικοπολιτικά οικονομικά δρώμενα της χώρας και όχι μία συμβολική συμμετοχή που απορρέει από κάποια μάλλον συμπτωματική θεσμική ιδιότητα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο του κ. Παπαδημητρίου, ο οποίος ο ίδιος άλλωστε έχει να το λέει και το ρωτάει και το ξαναρωτάει και αναρωτιέται «μα τί μου βρήκαν εμένα, τί είχαν μαζί μου;›
Αν κοιτάξουμε και την προκήρυξη η οποία απαντά στο τί είχαν μαζί του, η προκήρυξη πέρα από την όλη πολιτική ανάλυση που δεν έχει σημασία εν προκειμένω, η οποία αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΙΟΝΙΚΗ Τράπεζα κτλ., στο σημείο που αναφέρεται για τον Παπαδημητρίου λέει τα εξής: «Αποφασίσαμε λοιπόν να χτυπήσουμε έναν απ’ αυτούς τους κυρίους που ασελγούν κατ’ εξακολούθηση σε βάρος της χώρας γνωρίζοντας ότι τους καλύπτει η ασυλία και δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν πουθενά, τον Βουλευτή της Ν.Δ. Παπαδημητρίου Ελευθέριο, γνωστότερο και σαν ‘λοχία’ της Κ.Ο. της Ν.Δ. πυροβολώντας τον στα πόδια›.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Α. ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Εκείνο που έχει σημασία είναι το πόσο ισχυρή είναι η εκ των προτέρων δημιουργία πεποίθησης στην κοινή γνώμη για την ενοχή ή την αθωότητα των κατηγορουμένων. Φοβάμαι ότι ακόμα και μετά από 8 μήνες Δίκη είναι δύσκολο να πει κανένας αν έχουμε ξεπεράσει την προκατάληψη που μας έχουν διαμορφώσει η τηλεοπτική βαρβαρότητα και ο κανιβαλισμός όλον αυτό τον καιρό προηγουμένως. Αυτά για τα γκάλοπ.
Για τον κ. Παπαδημητρίου επανερχόμενος να πω τα εξής: Προτού εξετάσουμε αν τα κίνητρα είναι ταπεινά ή πολιτικά ή όχι, πρέπει να δούμε ποια είναι τα συγκεκριμένα κίνητρα. Έχουν κίνητρο να τον σκοτώσουν και δη με αργό θάνατο; Αναγκάζομαι να απαντώ σε ένα επιχείρημα που έχει τεθεί από εκείνη την πλευρά, διότι είναι εύλογη η ερώτηση: Αφού ήθελαν να σας σκοτώσουν, γιατί δεν πυροβολούσαν κάπου αλλού; Και απαντά: «Ήθελαν τον αργό θάνατό μου›. Τον ρωτά ο Πρόεδρος, τον ρωτούν οι πάντες: «Ήθελαν τον αργό θάνατό μου›.
Βλέπετε εδώ κάποιο στοιχείο εμπάθειας, ιδιαίτερης προσωπικής αντιπαλότητας η οποία να δικαιολογεί το κίνητρο θανάτωσης με αργό θάνατο; Το αν υποτιμήθηκε ή ανατιμήθηκε πολιτικά, αν είναι δεκανέας ή λοχίας κτλ., είναι άλλου είδους ζήτημα. Εγώ διαβάζω μια προκήρυξη εδώ πέρα της οποίας η μόνη αναφορά για τον κ. Παπαδημητρίου είναι «αποφασίσαμε να χτυπήσουμε κάποιον από αυτούς που τους καλύπτει η ασυλία›. Δεν είναι δηλαδή ότι έκανε ο Παπαδημητρίου αυτά και θέλαμε να τον χτυπήσουμε γι αυτά, είναι ότι θέλαμε να χτυπήσουμε κάποιον ο οποίος συμβολίζει τους βουλευτές με την ασυλία και συμβάλλει σε αυτά τα πράγματα.
Πάμε τώρα να δούμε το στοιχείο του δόλου και τα στοιχεία της αποδεικτικής εμπλοκής ενός εκάστου στην πράξη αυτή. Πρώτα απ’ όλα σε ό,τι αφορά την ύπαρξη ενδεχόμενου δόλου εκ μέρους οποιουδήποτε από τους δράστες όσον αφορά το θέμα του πυροβολισμού κατά του κ. Παπαδημητρίου ισχύουν αυτά τα οποία είπα χθες αναφερόμενος στην υπόθεση Ανδρουλιδάκη και θέτοντας το εξής ερώτημα: Γιατί να επιδιώξει κάποιος ως ενδεχόμενο εκείνο το οποίο αποκλείει ως αναγκαίο, δεν επιδιώκει ως αναγκαίο ή ως άμεσο, εάν δηλαδή μπορούν να το επιτύχουν άμεσα γιατί το αφήνουν να πλανάται ενδεχομένως και δεύτερον, πώς θα ήταν δυνατό να επιτρέψουν το ενδεχόμενο αυτό εάν πράγματι γνώριζαν ότι είναι πιθανόν να συμβεί;
Πάμε στα στοιχεία του ενδεχόμενου δόλου: γνώση και βούληση. Η γνώση πρώτα: Υπάρχει γνώση ότι με έναν πυροβολισμό στα πόδια, στα κάτω άκρα, είναι δυνατόν να πληγούν ζωτικά σημεία του σώματος και συνεπώς να επέλθει θάνατος; Τα είπαμε χθες στην περίπτωση Ανδρουλιδάκη, θυμίζω τα κυριότερα, έχουμε και νόμο ακόμα ο οποίος ρυθμίζει τη χρήση όπλων από την ελληνική αστυνομία, που λέει ότι «οι πυροβολισμοί στα κάτω άκρα είναι πυροβολισμοί οι οποίοι δεν στοχεύουν σε ζωτικά σημεία του σώματος και χαρακτηρίζονται ως πυροβολισμοί ακινητοποίησης και όχι πυροβολισμοί εξουδετέρωσης, στους οποίους εντάσσονται και οι θανατηφόροι πυροβολισμοί›.
Αυτό το λέει ο νομοθέτης σήμερα έχοντας υπόψη του όλες τις προβληματικές και προφανώς εντοπίζει τα κάτω άκρα ως το σημείο εκείνο του σώματος που έχει τις στατιστικά λιγότερες πιθανότητες να επιφέρει το θάνατο. Μα, θα μου πείτε εδώ, υπάρχει το προηγούμενο Ανδρουλιδάκη. Αλλά πώς υπάρχει στην κοινωνία το προηγούμενο Ανδρουλιδάκη; Ότι είναι ένας άνθρωπος για του οποίου τον θάνατο ευθύνονται οι γιατροί και όχι εκείνοι που τον πυροβόλησαν. Ευθύνονται κατά τα όσα αναπτύχθηκαν εχθές και ευθύνονται κατά τα όσα παραδέχομαι όχι εγώ ή ενδεχομένως οι κατηγορούμενοι, αλλά αυτά τα οποία παραδέχεται το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών αμετάκλητα και ως ένα βαθμό και το Ποινικό Εφετείο Αθηνών άσχετα εάν δεν εξατομίκευσε την ποινική ευθύνη εναντίον κάποιου.
Ασχέτως του εάν η υπόθεση Ανδρουλιδάκη αναβαθμίστηκε μετά από τη σύλληψη, στα πλαίσια όλων των υπερβολών που συνοδεύουν την επιχείρησης εξάρθρωσης της 17Ν είναι ένα περιστατικό το οποίο στη συνείδηση της κοινής γνώμης έχει καταγραφεί και ορθά, διότι αυτή πέρασε και από τη δικαστική βάσανο και επιβραβεύθηκε η άποψη αυτή, έχει καταγραφεί ως ένα περιστατικό το οποίο κατά το αποτέλεσμά του κατά το θάνατο, αποτελεί ευθύνη των γιατρών και τίποτε άλλο.
Με αυτή την πεποίθηση θεωρώ βέβαιο ότι ο δόλος δεν ήταν ανθρωποκτόνος. Έχουμε και το στοιχείο της προκήρυξης που λέει ότι «θελήσαμε να τον πυροβολήσουμε στα πόδια›, μία προκήρυξη η οποία, αν δεν κάνω λάθος, προκύπτει από τη δικογραφία ότι δόθηκε και ανακοινώθηκε από ραδιοφωνικό σταθμό στις 12:00 της ίδιας ημέρας και βεβαίως έχουμε και το προηγούμενο ότι η 17Ν καλώς ή κακώς τις ευθύνες της τις αναλάμβανε υπό την έννοια ότι όταν ήθελε να σκοτώσει το έλεγε στην προκήρυξη, όταν έκανε κάτι που ήταν λάθος όπως η περίπτωση Αξαρλιάν το έλεγε επίσης στην προκήρυξη και όταν δεν ήθελε να σκοτώσει πάλι το έλεγε στην προκήρυξη.
Με τα δεδομένα αυτά πάμε τώρα να δούμε ποιος ή ποιοι είναι οι δράστες. Τί έχουμε στην υπόθεση αυτή από άποψη προδικασίας; Έχουμε πυροβολισμούς από έναν άνθρωπο, από έναν δράστη. Δεν υπάρχει ούτε ο παθών ο οποίος να προσδιορίζει δεύτερο δράστη, το λέει στην κατάθεσή του την πρώτη την οποία μόλις προηγουμένως σας διάβασα, ότι «μετά τους πυροβολισμούς ένιωσα φόβο, σοκ κτλ. και πριν προλάβω να συνέλθω και ενώ δεν πρόσεχα δέχτηκα άλλους δύο πυροβολισμούς από την ίδια πλευρά›, έχουμε την κα Βλάχου η οποία μιλά για έναν ένοπλο στο χώρο εκείνο, έχουμε τον κ. Βουτζαλή τότε που μιλά για έναν ένοπλο στο χώρο εκείνο τον οποίο μάλιστα σαφέστατα προσδιορίζει στην προανακριτική του κατάθεση ότι τον είδε να κινείται από το σημείο της αριστερής πόρτας του αυτοκινήτου του Παπαδημητρίου, να περνά μπροστά από το αυτοκίνητο και να πηγαίνει στο φορτηγάκι που είναι μπροστά, να μπαίνει από τη δεξιά πόρτα και λέει ότι τον είδε από πίσω.
Δεν αναφέρει άλλο άτομο, αναφέρει ότι στο φορτηγάκι υπήρχε ένας οδηγός και ο κ. Βουτζαλής την κατάθεση αυτή την δίνει την ημέρα του συμβάντος, έχει παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα από το διαμέρισμα που μένει το οποίο είναι ισόγειο στο δρόμο που έγινε το περιστατικό από τα παράθυρα του σπιτιού του και πάει την ίδια μέρα και δίνει κατάθεση.
Να τη θυμηθούμε λιγάκι την κατάθεση αυτή, αφού κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτεται η συνεδρίαση για 5 λεπτά.
ΔΙΑΚΟΠΗ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Το μόνο που δεν αντέχουμε είναι το πολύ καθισιό. Αλλά να τι πάθαμε. Εργατικοί άνθρωποι εμείς αντί να δουλεύουμε στα εργοστάσια ή με τον λαό στους αγρούς καθόμαστε εδώ. Ο κ. Παπαδάκης μπορεί να συνεχίσει.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Χαίρομαι που σας προβληματίζει η κατάργηση στη διάκριση χειρονακτικής και πνευματικής εργασίας και λέτε για τα εργοστάσια. Πιστεύω ότι σε κάποια μορφή κοινωνίας θα γίνει και αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο Μάο το έχει κάνει.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Το ξέρω. Τώρα μου πιάσατε και το αδύνατο σημείο γιατί εγώ από εκεί είμαι. Για την ώρα είμαστε σε μία φάση που απέχει από την προεπαναστατική. Μία συνέλευση συγκαλούμε που θέλει 500 άτομα και έρχονται 100. προσπαθούμε να αλλάξουμε έναν κόσμο που δεν θέλει να αλλάξει. Αυτό είναι το ζήτημα σήμερα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου) Δεν καταλαβαίνει τα συμφέροντά του ο κόσμος.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Ο κόσμος μπορεί να καταλαβαίνει, εμείς είναι το θέμα τι κάνουμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις της πραγματικότητας. Η χειρότερη προσέγγιση της πραγματικότητας είναι αυτή που λέει ότι όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις μου τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνδέσω και την όλη επιχειρηματολογία του κ. Παπαδημητρίου περί αργού θανάτου την οποία βλέπω και ενταγμένη στην εισαγγελική πρόταση στις 10/9/2003, είναι του κ. Τακτικού Εισαγγελέα ο οποίος υιοθετεί την εκδοχή αυτή. Λέει: «Κύριοι Δικαστές, εδώ επεδίωκαν τον αργό θάνατο. Τέτοια ψυχή, τέτοια αισθήματα. Επεδίωκαν τον αργό θάνατο να αδειάσει αίμα, να ξεψυχήσει, να εκμετρήσει. Του κ. Παπαδημητρίου δεν του έριξαν στο στήθος, στο κεφάλι αλλά στα πόδια. Επεδίωκαν τον αργό θάνατο›.
Λέει πιο κάτω ο κ. Εισαγγελέας, επίσης υιοθετεί την εκδοχή του κ. Παπαδημητρίου ότι σώθηκε γιατί πήγε στο Νοσοκομείο που ήταν κοντά. Βλέπετε ότι και εδώ υπάρχει μία συναισθηματικού τύπου μετάγγιση μιας εκδοχής κατά την γνώμη μου στον κ. Εισαγγελέα ο οποίος την υιοθετεί μεν την άποψη αυτή αλλά δεν την επιχειρηματολογεί για να διασκεδάσει έστω και στο ελάχιστο όσα προείπα προηγουμένως τα οποία καταδεικνύουν την έλλειψη οποιουδήποτε κινήτρου αργού θανάτου.
Είπαμε και για τον δόλο και για όλα αυτά τα πράγματα. Πάμε τώρα στα περιστατικά. Είχαμε μείνει στην αναζήτηση της κατάθεσης του κ. Βουτζαλή η οποία βρέθηκε η προανακριτική και η οποία έλεγε: «Αρχικά άνοιξα τα παντζούρια στα δύο παράθυρα της οικείας επί της οδού Νικολάου. Προχωρώντας να ανοίξω το πρώτο παράθυρο επί της οδού Ρόδου άκουσα έναν πυροβολισμό έξω από το σπίτι μου επί της οδού Ρόδου και ταυτόχρονα τους σκύλους μου να γαβγίζουν έντονα. Τρέχω προς το άλλο παράθυρο επί της οδού Ρόδου από το οποίο έχω καλύτερη ορατότητα και καθώς το άνοιγα άκουσα τον δεύτερο πυροβολισμό. Όταν το άνοιξα αντιλήφθηκα ένα κλειστό φορτηγάκι μάρκας VW χρώματος πορτοκαλί με αναμμένη τη μηχανή να είναι σταματημένο στο αριστερό της οδού Ρόδου κοντά στο πεζοδρόμιο, 20 περίπου εκατοστά απόσταση από αυτό με κατεύθυνση προς την οδό Αγίου Νικολάου. Η απόστασή του από την διασταύρωση της Ρόδου με την Αγίου Νικολάου ήταν 10 μέτρα. Απέναντι και λίγο πιο πίσω από το φορτηγάκι ήταν σταθμευμένο ένα Ι.Χ αυτοκίνητο. Κατά τον τρόπο και στο σημείο που ήταν σταματημένο το φορτηγάκι απέκλειε την διέλευση άλλων αυτοκινήτων στην οδό Ρόδου η οποία σημειωτέον είναι μονόδρομος.
Πίσω από το φορτηγάκι ήταν σταματημένο Ι.Χ μάρκας MERCEDES χρώμα γκρι σκούρο με ανοιχτή την πόρτα του οδηγού› Με ανοιχτή την πόρτα το οδηγού, προσέξτε το αυτό. «Ταυτόχρονα άκουσα τον οδηγό της MERCEDES να φωνάζει από τη θέση του ‘βοήθεια-βοήθεια με πυροβόλησαν‘. Την ίδια στιγμή βλέπω ένα άτομο ακριβώς στο πίσω μέρος από το φορτηγάκι να βαδίζει με γρήγορο βηματισμό προς τη δεξιά πλευρά του φορτηγού, να έχει κολλημένο το αριστερό του χέρι στον αριστερό μηρό τεντωμένο και με το οποίο κρατούσε σφιχτά και με το δάχτυλο στην σκανδάλη ένα πιστόλι. Μάλλον απ’ ότι φαίνεται μπορώ να γνωρίζω από την θητεία μου στον στρατό 45άρι.
Το άτομο αυτό επιβιβάστηκε στο φορτηγάκι στη θέση του οδηγού και το φορτηγάκι έφυγε με ταχύτητα. Τα χαρακτηριστικά των δύο ατόμων που αναφέρω παραπάνω έχουν τα εξής: ο οδηγός του VW ήταν καθισμένος στην θέση του. Τον είδα μόνο από την αριστερή πλευρά του. Είχε ακουμπισμένο το αριστερό χέρι στο παράθυρο και κρατούσε το τιμόνι στο δεξί του χέρι που δεν φαινόταν καθόλου. Το είχε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Δεν μπορώ να προσδιορίσω την εθνικότητά του. Πάντως είχε μεσογειακά χαρακτηριστικά, ήταν ηλικίας 35-40 ετών. Το ύψος του δεν μπορώ να το προσδιορίσω γιατί ήταν καθήμενος, πάντως δεν πρέπει να ήταν πολύ ψηλός ή πολύ κοντός. Ήταν αδύνατος με λεπτό πρόσωπο μελαψός, έφερε μούσι μικρό και για την ακρίβεια έδινε την εντύπωση ότι ήταν αξύριστος πάνω από 10 ημέρες. Τα μαλλιά του προεξείχαν από την τραγιάσκα στους κροτάφους και πίσω κάλυπταν τον σβέρκο και ήσαν μαύρα και σγουρά, δεν κάλυπταν τα αυτιά του. Γυαλιά δεν φορούσε και τα μάτια του παρατήρησα ότι ήταν κάπως βουθουλωτά. ¶λλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όπως παραδείγματος χάρη ουλές, ρυτίδες δεν παρατήρησα στο πρόσωπό του και μου έκανε εντύπωση η μελαψότητά του και ότι η συγκεκριμένη φυσιογνωμία του είναι από κάπου γνωστή χωρίς να θυμηθώ πού. Αυτά είναι ο οδηγός όλα.
Το δεύτερο άτομο που επιβιβάστηκε στο φορτηγάκι το είδα μόνο από πίσω από την πλάτη και ενθυμούμαι τα εξής χαρακτηριστικά: ήταν μετρίου αναστήματος 1,75 με 1,80. Τα μαλλιά του ήταν καστανά, πυκνά, σκουρά και κανονικού μεγέθους ίσια που κάλυπταν το σβέρκο. Τα αυτιά του τα κάλυπταν. Είχε κανονική σωματική διάπλαση. Φορούσε παντελόνι και τζιν μπουφάν χωρίς κάποιο άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, φορούσε παπούτσια παντοφλέ χρώματος μαύρου. Για την ηλικία του έχω την εντύπωση ότι δεν ήταν παραπάνω από 40 ετών. Στο βάδισμά του δεν παρατήρησα τίποτα χαρακτηριστικό›.
Τι προκύπτει από την κατάθεση της προδικασίας του κ. Βουτζαλή. Να πω και άλλο ένα σημείο για να μην ξαναναφερθώ σε αυτήν. Λέει: «¶λλο τίποτα δεν έχω να προσθέσω πλην του ότι το ένα από τα δύο άτομα που περιγράφω και συγκεκριμένα τον οδηγό του αυτοκινήτου μπορώ να τον αναγνωρίσω αν τον ξαναδώ›. Αυτά τα λέει στις 21 Δεκεμβρίου ώρα 11, 3 ώρες μετά από το συμβάν. Στις 11 το πρωί πάει και καταθέτει αυτά τα πράγματα και λέει ότι «μπορώ να αναγνωρίσω τουλάχιστον τον έναν› και είναι γεγονός ότι περιγράφει μισή σελίδα τον οδηγό του αυτοκινήτου.
Τι βγαίνει από την κατάθεσή του αυτή; Πρώτον, «άκουσα τους πυροβολισμούς ενώ άνοιγα το ένα παράθυρο, έφυγα και πήγα στο άλλο παράθυρο›. Όταν ήδη στο πρώτο παράθυρο και έβλεπε η πόρτα του οδηγού του Παπαδημητρίου ήταν ήδη ανοιχτή και είναι εύλογο αυτό διότι βέβαια είχε ήδη πυροβοληθεί, ήταν ανοιγμένη η πόρτα και άκουσε τον πυροβολισμό. Πάει στο άλλο παράθυρο, ακούει τους άλλους πυροβολισμούς και βλέπει ένα άτομο να φεύγει.
Τι μας λέει αυτό; Όταν αν πυροβολήθηκε από δύο ανθρώπους ο Παπαδημητρίου έχει δει τον δεύτερο, τον τελευταίο που πυροβόλησε αν πυροβολήθηκε από δύο διότι δεν μιλάει για άλλον πυροβολισμό. Τους πυροβολισμούς τους άκουσε, δεν τους είδε. Όταν πήγε και είδε στο δεύτερο παράθυρο είδε τον δράστη, αυτόν που θεωρεί δράστη να φεύγει. Είδε ένα άτομο να βαδίζει με γρήγορο βηματισμό. Ακριβώς λέει «στο πίσω μέρος από το φορτηγάκι›.
¶ρα λοιπόν το άτομο το οποίο είδε είχε παρακάμψει το αυτοκίνητο του Παπαδημητρίου και είχε μπει ανάμεσα σε αυτό και στο φορτηγάκι γι’ αυτό ήταν στο πίσω μέρος από το φορτηγάκι την ώρα που ο Βουτζαλής βγαίνει από το δεύτερο παράθυρο και τον βλέπει. Βέβαια τον βλέπει από την πλάτη όπως λέει παρακάτω διότι αφού είναι πίσω από το φορτηγάκι και πάει να μπει στην πόρτα του συνοδηγού του φορτηγού? Πού θα έμπαινε αφού η πόρτα του οδηγού ήταν κατειλημμένη από τον οδηγό ο οποίος ήταν στο τιμόνι έτοιμος για να φύγει; Τον βλέπει από την πλάτη, να έχει κολλημένο το αριστερό του χέρι στον αριστερό μηρό τεντωμένο και κρατούσε σφικτά και με το δάχτυλο στην σκανδάλη ένα όπλο που απ’ ότι γνωρίζει από τον στρατό πρέπει να ήταν 45αρι.
Φαίνεται να γνωρίζει από τον στρατό. Ο κύριος αυτός είχε υπηρετήσει και στην ομάδα ασφάλειας στρατού απ’ ότι είχε πει τότε, στον ΟΑΣ. Βλέπετε μία θαρραλέα περιγραφή δύο ανθρώπων. Είναι η αλήθεια ότι είναι πάρα πολύ αναλυτική η περιγραφή του στην προανακριτική του κατάθεση, είναι νωπή βέβαια, 2 ώρες πριν αλλά δεν διακρίνεται από κανένα στοιχείο φόβου, συστολής, κρυψιβουλίας, επιφύλαξης. Βλέπουμε ότι προσπαθεί και λεπτομέρειες να πει. Δεν λέει μόνο τι φορούσαν λέει και τι δεν φορούσαν. «Δεν είδα να φοράνε ρολόγια, κοσμήματα, χρυσαφικά και τέτοια› σε άλλο σημείο της ίδιας κατάθεσης.
Αυτό σημαίνει ότι πρόσεξε πάρα πολύ καλά εκείνη την στιγμή να αποτυπώσει αυτά τα οποία έβλεπε σε λεπτομέρειες και πήγε και τα αποτύπωσε. Βεβαίως να δούμε και τι λέει ο κ. Παπαδημητρίου στην αντίστοιχη κατάθεση. Ο κ. Παπαδημητρίου περιγράφει ως χαρακτηριστικά εκείνου τον οποίο είδε, γιατί τον είδε για ελάχιστη ώρα και ενώ ήταν αφηρημένος προηγουμένως, σκεφτόταν τον προϋπολογισμό. «Τα χαρακτηριστικά ενός ωραίου Έλληνα, φρεσκοξυρισμένου ο οποίος φορούσε σκούφο›. Δεν μπορεί να προσδιορίσει τίποτε άλλο. Τι μένει από αυτή την περιγραφή του κ. Παπαδημητρίου; Ότι το μόνο που είδε από το παράθυρο του αυτοκινήτου του αριστερά συνεπικουρούσης της αφηρημάδας του στη σκέψη για τον προϋπολογισμό, όλοι όταν οδηγούμε κι εγώ όταν έρχομαι εδώ σκέφτομαι τι θα πω στην αγόρευσή μου και της ελάχιστης χρονικής στιγμής από την στιγμή που αντιλήφθηκε να τον πυροβολούν, αυτός που άνοιξε την πόρτα μέχρι να δει, είδε μόνο το πρόσωπο. Φορούσε και σκούφο αυτός ο οποίος τον πυροβόλησε. Είδε μόνο το πρόσωπο και έχει σημασία το ότι είδε μόνο το πρόσωπο διότι δεν μίλησε για κανένα βλοσυρό βλέμμα τότε στην προδικασία. Αν κάτι εντυπώνεται από το πρόσωπο που βλέπουμε ενός ανθρώπου όταν βλέπουμε μόνο αυτό είναι το βλέμμα με το οποίο μας κοιτάει. Αυτά στην προδικασία.
Δεν προκύπτουν άλλα στοιχεία για δεύτερο άτομο που πυροβόλησε, είχε όπλο, δεν είχε κλπ. Εδώ θα θυμίσω κάτι το οποίο έχει πει και ο κ. Μυλωνάς έπ’ ευκαιρίας διαφόρων περιπτώσεων και τέθηκε εδώ πέρα. Το γεγονός ότι ο Σάββας Ξηρός σε κάποια ημέρα εδώ της κύριας διαδικασίας και πάρα πολύ πρόσφατα 25 Ιουλίου δήλωσε απολογούμενος και χωρίς να ερωτηθεί ή να είναι το θέμα συζήτησης αυτό ότι εκείνος πυροβόλησε τον κ. Παπαδημητρίου και με το 38αρι και με το 45αρι και είπε ακόμη ότι την ημέρα που εξεταζόταν ο κ. Παπαδημητρίου και ο κ. Βουτζαλής είχε έρθει εδώ φορώντας τον ίδιο σκούφο που φορούσε και τότε για να δει αν θα τον αναγνωρίσουν.
Μάλιστα λέει χαρακτηριστικά «δεν ενημέρωσα τον κ. Παπαδάκη› και πράγματι δεν με είχε ενημερώσει. Αποτέλεσε μία έκπληξη αυτό το πράγμα για μας. Η εκδοχή η οποία λέει ότι είχε δύο όπλα είναι μία εκδοχή η οποία όπως έχει ήδη αναπτυχθεί στο Δικαστήριό σας δεν έχει υποστηριχθεί μόνο από τον Σάββα Ξηρό για την συγκεκριμένη περίπτωση. Έχει υποστηριχθεί και από τον κ. Τσελέντη σε άλλη περίπτωση αλλά έχει κατατεθεί και από τον μάρτυρα κ. Μπούα σε υπόθεση που δεν ενέχεται ο Τζωρτζάτος αλλά έχει μία σημασία στην υπόθεση Περατικού ο οποίος κ. Μπούας με κατηγορηματικότητα περιγράφει για έναν άνθρωπο με δύο όπλα τον οποίο είδε.
Εδώ τίθεται ένα ερώτημα βέβαια. Μα θα στηριχθούμε σε αυτά που είπε ο Σάββας Ξηρός υπέρ του Τζωρτζάτου; Υπάρχουν δύο απαντήσεις. Ότι πρώτον, εάν θα στηριχθείτε και σε αυτά που είπε εναντίον πρέπει να στηριχθείτε και σε αυτά τα οποία είπε υπέρ. Υπάρχει και μία άλλη απάντηση. Ότι έχετε ήδη, τουλάχιστον η εισαγγελική πρόταση σας καλεί για παράδειγμα να στηριχθείτε σε αυτά τα οποία είπε ο Σάββας Ξηρός για τον Κονδύλη σε κάποιο άλλο περιστατικό καθώς και σε εκείνα τα οποία είπε ο Θωμάς Σερίφης για τον Κονδύλη σε ένα άλλο περιστατικό.
Δε νομίζω ότι η αξιοπιστία κάποιων ελαφρυντικών υπέρ συγκατηγορουμένων δηλώσεων πρέπει να εξαρτάται από την επιδοκιμασία της γενικής φρονηματικής στάσης την οποία κατά την κρίση του Δικαστηρίου επιδεικνύει ο δηλών έναντι αυτού. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να θεωρούμε αξιόπιστη κάποια δήλωση με την οποία ένας κατηγορούμενος αναλαμβάνει την ευθύνη της παρουσίας του ή της ενέργειάς του σε ένα συμβάν και μάλιστα εδώ την αναλαμβάνει και συγκεκριμένα και με στοιχεία γιατί λέει για τον σκούφο, λέει για πράγματα τα οποία ταιριάζουν με τις περιγραφές του κ. Παπαδημητρίου για τα χαρακτηριστικά του ωραίου Έλληνα, για το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο και για τα δύο όπλα.
Πάμε και στην κύρια διαδικασία. Δύο σοβαρά στοιχεία θα ήθελα να επισημάνω. Το ένα είναι η εντιμότητα του κ. Παπαδημητρίου η οποία πραγματικά εγώ προσωπικά οφείλω να το πω δημόσια. Διακρίνω τα στοιχεία των υπερβολών και της διόγκωσης της συναισθηματικής που προέρχεται από αυτό το συναίσθημα απόρριψης από το Κόμμα του εξαιτίας αυτής της ενέργειας να προσπαθήσει με ένα θεμιτό τρόπο να επιδιώξει μία ηρωοποίηση και αυτός ότι ήταν θύμα απόπειρας δολοφονίας όχι ενός πυροβολισμού στα πόδια. Έχει άλλη διάσταση, άλλη ποιότητα, άλλη απήχηση στην κοινωνία αυτό το πράγμα από έναν άνθρωπο που δεν παραιτείται και καλά κάνει και θέλει να ξαναενταχθεί στην πολιτική.
Αυτά με τον αργό θάνατο είναι γνωστές κατασκευές, δεν είναι θέμα. Αναγνωρίζει ή δεν αναγνωρίζει; Εδώ είναι το ζήτημα. Έρχεται λοιπόν αφού έχει πάει στον Ανακριτή και αφού στον Ανακριτή κάτω από τις συνθήκες που προεξέθεσα δεν του επιδεικνύουν φωτογραφία του φερόμενου ως βασικού ύποπτου και ομολογήσαντος ως δράστη Τζωρτζάτου και έρχεται εδώ πέρα και ερωτάται: «είναι ή δεν είναι;› «μοιάζει› «μοιάζει ή είναι;› «μοιάζει› «δώστε ένα ποσοστό›. Εγκαλείται να σχηματίζει κυβέρνηση, να δώσει 51% στον Τζωρτζάτο. Δεν το δίνει. «Δεν θα παίξω με ποσοστά› σας απαντά και είναι μία πολύ απάντηση ως προς τα ποσοστά όπως κάποιοι έπαιξαν με την ζωή μου. Δεν παίξει με ποσοστά. Κρατάει την επιφύλαξή του, την διατυπώνει σε όλους τους τόνους όταν ρωτάται από τους πάντες και λέει «μοιάζει, δεν είναι›.
Βεβαίως όταν λέει «μοιάζει› κάτι πρέπει και να πει, ποιο είναι το σημείο της ομοιότητας. Το σημείο της ομοιότητας είναι το βλοσυρό βλέμμα κατά τον κ. Παπαδημητρίου. Μα κ. Παπαδημητρίου δεν λέτε για κανένα βλοσυρό βλέμμα ούτε στην προανακριτική σας κατάθεση, ούτε στον Ανακριτή. Τουναντίον κοιτάξτε τι λέτε. Λέτε ότι τον είδα από το τζάμι της αριστερής πόρτας του οδηγού. Φόραγε σκούφο μαύρο και διέκρινα τα χαρακτηριστικά ενός ωραίου Έλληνα φρεσκοξυρισμένου. Δεν το είδα σε άλλα σημεία του σώματός του, είδα το πρόσωπο μόνο. Και το πιο χαρακτηριστικό πράγμα του προσώπου.
Δεν λέω να πει αν τα μάτια ήταν μαύρα ή καφέ ή πράσινα. Το βλοσυρό βλέμμα είναι ένα αίσθημα το οποίο διαπερνά, σου δημιουργείται και είναι αυτό το οποίο δεν το ξεχνάς. Δεν το λέει αυτό το πράγμα εκεί. Είναι προφανώς ένα υστερογενές εφεύρημα για να μπορέσει με έναν εύσχημο τρόπο να καλύψει την ομοιότητα προκειμένου να μην υφίσταται οποιασδήποτε εξέλιξης δικαστικής της υπόθεσης σε ότι αφορά την εμπλοκή του Τζωρτζάτου, να είναι όχι αντίπαλος και της εκδοχής της αθώωσής του, να είναι και όχι αντίπαλος της εκδοχής της ενοχοποίησής του αλλά να μην είναι αυτός ο οποίος λαμβάνει την ευθύνη για να πει «ναι, τον αναγνωρίζω›.
Αυτό είναι έντιμος και δεν το κάνει αλλά δεν ισχύουν τα ίδια για τον κ. Βουτζαλή. Ο κ. Βουτζαλής έρχεται εδώ πέρα και μας λέει άλλα αντί άλλων. Έρχεται και μας λέει ότι «δεν ήταν δύο τα άτομα που είχε δει τότε›. Πριν έρθει εδώ βέβαια πρέπει να πω ότι δεν πάει στον Ανακριτή να καταθέσει. Επικαλείται ως αιτία την αλλαγή της διεύθυνσης κατοικίας του η οποία όμως δεν τον εμποδίζει να αναλάβει πρωτοβουλία και να πάει όπως επαιρώμενος ότι μας αποστομώνει. Μας είπε ο κ. Πάχος συνήγορος του κ. Παπαδημητρίου τότε στην εκπομπή της κας Νικολούλη στο «ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ› για να καταθέσει εκεί πέρα την εκδοχή του σχετικά με αυτά τα οποία συνέβησαν και βεβαίως δεν κατέθεσε καμία εκδοχή η οποία να ενοχοποιεί τον Τζωρτζάτο ή να αφορά δύο άτομα. Απλώς μετείχε σε μία τηλεοπτική εκπομπή και είπε ότι είναι στην διάθεσή τους για να δώσει οποιεσδήποτε πληροφορίες.
¶ρα λοιπόν το ενδιαφέρον και οι πρωτοβουλίες του είναι δεδομένες όταν πρόκειται για μία τηλεοπτική εκπομπή αλλά να πάρει πρωτοβουλία η οποία θα τον οδηγήσει στα βήματα που τον φτάνουν στον ανακριτή για να πάει να καταθέσει αυτό δεν το κάνει καίτοι έχει χίλιους δύο δρόμους και τον ίδιο τον κ. Παπαδημητρίου και τα 170 και όλα αυτά τα πράγματα.
Έρχεται εδώ σε μία συγκυρία όπου η Δίκη έχει διανύσει 1,5 μήνα, η αποδεικτική συνεισφορά η ενοχοποιητική για τους κατηγορούμενους, αποδεικτική συνεισφορά του όλου υλικού των μαρτύρων είναι μηδαμινή. Έρχεται εδώ για να πει ότι είδε τρία άτομα εκείνη την ημέρα και ως εκ θαύματος βεβαίως ο τρίτος να είναι ο Τζωρτζάτος. Βρε αδελφέ, γιατί είπες τότε δύο και δεν είπες τρεις; Γιατί φοβόμουν. Φοβόσουν; Μα όποιος φοβάται δεν πάει να καταθέσει ή πάει να καταθέσει και λέει ‘δεν ξέρω, δεν συγκράτησα χαρακτηριστικά, έπαθα σοκ, δεν θυμάμαι καλά, ήταν αλλιώς κλπ‘.
Εδώ έχουμε μία προανακριτική κατάθεση η οποία δεν υπάρχει μεγαλύτερης έκτασης περιγραφή προσώπου ενεχομένου στην όλη δικογραφία, σε όλα τα αδικήματα της 17Ν από την περιγραφή που κάνει ο Βουτζαλής στην προανακριτική του κατάθεση για δύο ανθρώπους, μισή σελίδα ο καθένας. Όχι μόνο τι χαρακτηριστικά είχαν και τι φορούσαν αλλά και τι δεν φορούσαν. «Δεν πρόσεξα αν φοράνε ρολόγια, δεν πρόσεξα αυτό, δεν πρόσεξα το άλλο›.
Λέει γι αυτόν με το 45αρι που δεν το αμφισβητώ, τα ξέρει τα 45αρια. Συνεκτιμώντας τα με αυτά που είπε ο Σάββας Ξηρός μάλλον πρέπει να ήταν αυτός εκείνος τον οποίο είδε να φεύγει από το αυτοκίνητο. Έρχεται εδώ πέρα, προσθέτει έναν τρίτο δράστη. Τον προσθέτει βέβαια αυθαίρετα, τον περιγράφει εκ των υστέρων και αφού έχει δει τον Τζωρτζάτο φυσικά από την τηλεόραση, από τις εφημερίδες και από παντού και όπου ο καθένας μπορώ να περιγράψει τον Τζωρτζάτο και λέει και το ευτράπελο εν τέλει επιχείρημα ότι τον φόβισε ο Τζωρτζάτος διότι είχε ένα βλοσυρό βλέμμα και όπως τον κοίταξε (λέει) του ενεφύσησε κάποια απειλή υπό το κράτος της οποίας αυτόν τον εξαίρεσε από την περιγραφή των προσώπων τα οποία αναγνώρισε εκεί.
Τώρα έχω την εντύπωση ότι εδώ έχει κάθε δίκιο ο αγαπητός μου συνυπερασπιστής άσχετα από το ότι η συναισθηματική του έξαρση ήταν μεγαλύτερη από την πρέπουσα τότε αλλά καλώς έκανε και ζήτησε να κρατηθεί ο μάρτυρας αυτός διότι πραγματικά έπ’ αυτοφώρω συνελήφθη να λέει ψέματα. Ήρθε εδώ πέρα, προσπάθησε να παραπλανήσει το Δικαστήριο και σε ότι αφορά την προσωπικότητά του λέγοντας ότι είναι Αριστερός αλλά μετά αποκαλύφθηκε ότι ήταν ασφαλίτης στον στρατό πράγμα που εκ προοιμίου, εξ ορισμού αποκλείεται να ήταν Αριστερός.
Ήρθε εδώ πέρα με επιχειρήματα τα οποία δεν στέκουν να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή ότι ήρθε 10 χρόνια μετά για να προσθέσει ένα πρόσωπο στην ομάδα των δραστών του Παπαδημητρίου και ήρθε για να μετατρέψει αυτά τα οποία είπε και να δώσει το ρόλο εκείνου που είδε να φεύγει από το αυτοκίνητο στον Τζωρτζάτο.
Συνεπώς δεν μπορεί το Δικαστήριο να στηριχθεί στην μαρτυρία του κ. Βουτζαλή γιατί είναι ένας μάρτυρας αναξιόπιστος και όχι μόνο αναξιόπιστος, είναι ένας ψεύτης. Το Δικαστήριο και τώρα ακόμα με την απόφαση αυτή μπορεί και πρέπει να στείλει δικογραφία στην Εισαγγελία με το άρθρο 38 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας προκειμένου να γίνει μήνυση για ψευδορκία προκειμένου να ασκηθεί ποινική δίωξη για ψευδορκία εναντίον του κυρίου αυτού.
Διότι δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί μία πρακτική να έρχεται ο καθένας εδώ πέρα, ευτυχώς βέβαια δεν ήταν ο καθένας από τους μάρτυρες που ήρθαν εδώ, ήταν όμως αρκετοί εκείνοι οι οποίοι θεώρησαν ότι εκ του ασφαλούς μπορούν να έρχονται εδώ και εκμεταλλευόμενοι μία γενική καθολική κοινωνική αποδοκιμασία των κατηγορουμένων και καταπάτηση του τεκμηρίου αθωότητας που έχει οδηγήσει το 78% να τους θεωρούμε ένοχους ότι έχει την ασυλία να λέει ψέματα, να ενοχοποιεί όποιον θέλει προκειμένου να υπηρετεί δεν ξέρω τι γιατί δεν είμαι ούτε το μυαλό ούτε στις διασυνδέσεις του καθενός. Αλλά είναι αρκετή και μόνο η πράξη και οι αντιφάσεις για να καταδείξουν αυτά τα οποία λέω.
Έρχομαι σε ένα τελευταίο επιχείρημα του κ. Παπαδημητρίου το οποίο αφορά τον Τζωρτζάτο. Εδώ όπως θα θυμάστε έχουμε και κάποιο αποδεικτικό στοιχείο αρκετά ισχυρό κατά την γνώμη μου το οποίο αν και το βάρος απόδειξης δεν είναι δικό μας αποδεικνύει τουναντίον ότι δεν είναι ο Τζωρτζάτος ο δράστης. Τι μας λέει ο κ. Παπαδημητρίου; Ότι είδα ένα πρόσωπο φρεσκοξυρισμένο με χαρακτηριστικά ωραίου Έλληνα. Το «φρεσκοξυρισμένο› είναι η μόνη συγκεκριμένη λέξη που προσδιορίζει το πρόσωπο αυτό.
