Αλλά και αυτή η όποια συμμετοχή είτε περιφερειακή, είτε άλλη μέχρι το 1992 που δεν αποδεικνύεται από κει και πέρα, είναι προφανώς πλημμεληματικού χαρακτήρα και έχει υποπέσει στην παραγραφή. Από κει και πέρα οφείλω να πω ορισμένα πράγματα σε ότι αφορά την προσωπικότητα του Τζωρτζάτου εφόσον καλώς ή κακώς, κακώς αλλά έτσι είναι οφείλω επικουρικά κατά το κυρίως αστικοδικονομικώς λεγόμενο να μιλήσω και για ελαφρυντικά διαρκούσης της αγορεύσεως για την ενοχή. Πολύ δε μάλλον όταν η νομολογία του Αρείου Πάγου κρίνει και ορθά κατά την άποψή μου εν προκειμένω ότι ο ισχυρισμός είναι αυτοτελής για τα ελαφρυντικά. Πρέπει να υποβάλλεται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο. Ανάμεσα στα άλλα πρέπει να προκύπτει για παράδειγμα στην περίπτωση του 84 Ε το μακρό χρονικό διάστημα.
Έχω και ένα άλλο ελαφρυντικό βεβαίως να προτείνω. Γι αυτό το λόγο θα σας απασχολήσω λίγο με τα θέματα των ελαφρυντικών αφού προηγουμένως κάνω εδώ μία αντιδιαστολή ανάμεσα στην δικονομική αλήθεια που προέκυψε από όλα αυτά τα στοιχεία εδώ και που δεν θα είχα ιδιαιτέρους λόγους να αναπτύσσω δια μακρόν αγαπητέ κ. Εισαγγελέα αν δεν υπήρχε η τηλεοπτική αλήθεια, η αλήθεια του ψέματος και η αλήθεια των δημοσιευμάτων και η αλήθεια της τρομοϋστερίας ή «η αλήθεια› δηλαδή το ψέμα και εναντίον του Τζωρτζάτου υπό το πρίσμα της προκατάληψης του οποίου δυστυχώς ενεργούμε όλοι και εσείς έχετε το βαρύτερο ακόμα χρέος ότι δεν έχετε να δώσετε λόγο μόνο στη συνείδησή σας όπως και θα δώσετε τελικά και μόνο και είμαι βέβαιος γι αυτό αλλά και σε ένα άτυπο κοινωνικό ακροατήριο το οποίο σας περιβάλλει, μας περιβάλλει και είναι πεπεισμένο 78% και ίσως και παραπάνω για την ενοχή όλων.
Θυμηθείτε λοιπόν τι έλεγαν για τον Τζωρτζάτο, ότι είναι το πιο γερό πιστόλι της Οργάνωσης. Ακόμα προχθές υπήρξε εφημερίδα στην διάρκεια των αγορεύσεων των συνηγόρων του Τζωρτζάτου που τους παρουσιάζει ως συνηγόρους του χαρακτηρισθέντος ως το πιο γερό πιστόλι της Οργάνωσης και προέρχεται το δημοσίευμα αυτό από δημοσιογράφο που είναι κάθε μέρα στο Κέντρο Τύπου και παρακολουθεί τη Δίκη και γνωρίζει όλη τη διαδικασία και γνωρίζει άμα είναι σε θέση και σήμερα ακόμα να διατυπώνει έναν ισχυρισμό τον οποίο ούτε το παραπεμπτικό βούλευμα δεν θα τις επέτρεπε να διατυπώνει αφού κι εκείνο να δεχθούμε, το γερό πιστόλι εκδηλώθηκε μόνο εκεί που η 17Ν δεν θέλησε να σκοτώσει κατά το κατηγορητήριο όχι κατά την πραγματικότητα πολύ δε μάλλον κατά την δικονομική αλήθεια.
Αλλά ο Τζωρτζάτος ήταν για τα δημοσιεύματα το πρόσωπο «κλειδί›, ο εκτελεστής του Μπακογιάννη, το σημαντικό μέλος της 17Ν, ήταν εκείνος ο οποίος εάν είχαν αφήσει την Αστυνομία λιτή από το 1993 τάχα θα τον είχε πιάσει και θα είχε εξαρθρώσει την τρομοκρατία. Αυτό το επιχείρημα σέρνεται και θα σέρνεται.
Βεβαίως αυτό το επιχείρημα διαμορφώνει και μία εικόνα. Ερωτώ: serial killer, αμετανόητος δολοφόνος, εκ πεποιθήσεως εγκληματίας και διάφορα φωσκολικά τα οποία ακούστηκαν από μερίδα της πολιτικής αγωγής εδώ πέρα για τον Τζωρτζάτο. Ποια σχέση έχουμε την δικονομική αλήθεια; Μήπως συγχέουμε δύο διαφορετικά πράγματα; Εγώ δεν λέω ότι η συμπεριφορά του Τζωρτζάτου στο ακροατήριο διεκδικεί δάφνες, savoir vivre. Πράγματι είναι μαχητικός, πράγματι δεν προτάσσει το συμφέρον της καλύτερης υπερασπιστικής του τύχης αλλά πετιέται, διακόπτει, εκφράζει πολιτικές θέσεις, διεκδικεί το δικαίωμά του και τώρα που είναι φυλακισμένος να έχει site ηλεκτρονικό και να λέει τις πολιτικές του απόψεις και το διεκδικεί με αυτόν τον τρόπο.
Αυτό σας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι εγκληματίας και ότι είναι το γερό πιστόλι της Οργάνωσης με αυτό το φρονηματικό χαρακτηριστικό που οφείλετε να διακρίνετε τουλάχιστον μία ευθύτητα και μία έλλειψη προσποίησης απέναντι στο Δικαστήριο και απέναντι στους πάντες; Θα χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο ελλειπόντων στοιχείων από την δικογραφία που να τον χαρακτηρίζουν σαν εγκληματία, σαν στυγνό, σαν αδίστακτο δολοφόνο, σαν serial killer; Ποιο στοιχείο της δικογραφίας επιχειρηματολόγησε οιοσδήποτε από τους συναδέλφους της πολιτικής αγωγής προκειμένου αλλά και ο κ. Τακτικός Εισαγγελέας βέβαια προκειμένου να καταλήξει σε αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Θα ήταν ίδια η άποψή του αν ο Τζωρτζάτος εδώ στο ακροατήριο είχε την συμπεριφορά κάποιων άλλων ανθρώπων που δεν έχουν ακουστεί, που δεν έχουν απασχολήσει και που μέχρι πρότινος ούτε τις φάτσες τους δεν ξέρατε; Έλα ντε; Χαίρομαι για το «έλα ντε›.
¶ρα λοιπόν η εντύπωση η οποία υπάρχει είναι μία εντύπωση ψευδής, είναι μία εντύπωση επιδερμική, είναι μία εντύπωση η οποία προέρχεται από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει την παρρησία και το θάρρος της γνώσης του εδώ πέρα και που αν κανείς εξαρτήσει από αυτά κριτήριο δεν είπε και ποτέ οτιδήποτε από το οποίο να προκύπτει επιδοκιμασία των πράξεων της 17Ν. Είπε πολλά από τα οποία προκύπτει αποδοκιμασία του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος αλλά αυτά είναι στοιχεία φρονηματικά από τα οποία δεν είναι δυνατόν να συνάγει κανείς κρίσεις, όχι μόνο κρίσεις ενοχής αλλά και κρίσεις εγκληματικής δήθεν προσωπικότητας και που εδώ ακόμα και η πολιτική αγωγή με τελείως επιδερμικά χαρακτηριστικά και ο κ. Εισαγγελέας ούτε καν με αναδρομή στις ψυχολογίζουσες θεωρίες εκεί πέρα στις οποίες προσπάθησε ο κ. Αναπληρωτής Εισαγγελέας να υπαγάγει κυρίως στον Κουφοντίνα, τον χαρακτήρισε εγκληματία.
Βέβαια για την πολιτική αγωγή και ίσως και για τον κ. Εισαγγελέα φαίνεται να ισχύει εν προκειμένω ένα ωραίο στιχάκι το οποίο έλεγε ο Μέντης Μποστατζόγλου τότε που έκανε το δημοψήφισμα ο Παπαδόπουλος το ΄73 και σατιρίζοντάς το έγραφα διάφορα σκίτσα μία σειρά σε μία εφημερίδα και κατέληγε με το εξής στιχάκι: «μόνος σαν τρέχεις στους αγών το ζώο μην ζορίζεις και βάδην προχωρών αυτόν ανέτως θα κερδίζεις›. Ότι δηλαδή έτσι κι αλλιώς πάει με τον αυτόματο πιλότο η διαδικασία κατά την λογική ορισμένων, εμείς παίζουμε για την φανέλα εδώ πέρα ότι και να λέμε, θα κάτσουμε τώρα να δούμε την δικογραφία, να επιχειρηματολογήσουμε για το αν αυτός είναι πράγματι εγκληματίας, για το αν αυτός έκανε ή δεν έκανε αυτά για τα οποία κατηγορείται, για το αν προκύπτει από την προσωπικότητα και την συμπεριφορά σε όλη του τη ζωή η εγκληματική προσωπικότητα; Από πού και ως πού;
Επειδή το θέμα της προσωπικότητας συνδέεται με το θέμα των κινήτρων οφείλω να πω και σε αυτό μερικά πράγματα διότι εδώ εκκρεμεί η συζήτηση η οποία έχει ξεκινήσει με το θέμα του πολιτικού εγκλήματος. Το υποκειμενικό στοιχείο το οποίο νομίζω ότι από την διαδικασία έχει γίνει δεκτό πλέον ότι δηλαδή είχε ήδη διατυπωθεί στην μείζονα πρόταση που κάνατε ότι και να ήταν τα κίνητρά τους πολιτικά εμένα δεν μου φτάνει για να το χαρακτηρίσω πολιτικό έγκλημα. Ένα το κρατούμενο, πάει αυτό.
Ερχόμαστε σε ένα δεύτερο στάδιο όπου η υπεράσπιση προσπαθεί να αποδείξει ότι τα κίνητρα όσων τελικώς ήσαν στην 17Ν ήταν πολιτικά έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσει την κρίση σας πάλι στην μείζονα πρόταση η οποία μπορεί να πει ότι «εντάξει κ. Παπαδάκη, ήταν δεν ήταν πολιτικά τα κίνητρα για μένα τα πολιτικά κίνητρα δεν είναι μη ταπεινά αίτια›.
Μάλιστα έχουμε και μία εισαγγελική πρόταση έπ’ αυτού και αρκετές συμπλεύσεις και συμπληρωματικές επιχειρηματολογίες συναδέλφων από την πολιτική αγωγή οι οποίοι μας λένε «εντάξει φίλε, πολιτικά κίνητρα είχε και ο Χίλτερ, είχε και ο άλλος. Τι θα γίνει εδώ πέρα δηλαδή; Καθένας που έχει πολιτικά κίνητρα θα παίρνει ένα πιστόλι και θα καθαρίζει;›. Εύλογο. Έχω ένα χρέος να δώσω μία απάντηση σε αυτό.
Την απάντηση την δίνω αφού βέβαια υπενθυμίσω στο Δικαστήριό σας ότι η συζήτηση αυτή γίνεται κάπως πρωθύστερα αλλά τώρα πρέπει να γίνει εφόσον υπάγεται στο πεδίο συζήτησης των ελαφρυντικών. Το «πρωθύστερα› έχει την εξής σημασία προσέξτε, δεν λέμε «καλά κάνει και σκοτώνει αυτός ο οποίος έχει πολιτικά κίνητρα›. Σκότωσε. Το ότι σκότωσε είναι δεδομένο ας πούμε, έχουμε μία κρίση περί ενοχής για κάποιον. Πάμε τώρα στο γιατί και αν αυτό το γιατί συνιστά ελαφρυντικό όχι λόγω απαλλαγής αλλά αν ελαφρύνει την συμπεριφορά του.
Εδώ διατυπώθηκε και μία άποψη –τώρα την θυμάμαι- εντός περίεργη και καινοφανής από τον κ. Τζανετή ο οποίος είναι και υποψήφιος Πανεπιστημιακός που λέει ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι ο νομοθέτης δεν θέλει ελαφρυντικά στις ανθρωποκτονίες ειδικά. Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο βάρος να αντικρούσω εν σχέση με τις ανθρωποκτονίες την άποψη αυτή γιατί δεν βαρύνεται με καμία αλλά λέει ότι ο νομοθέτης εκεί που ήθελε οι ανθρωποκτονίες να έχουμε μία πιο προνομιακή μεταχείριση, τυποποίησε κάποιες μορφές όπως είναι η ανθρωποκτονίας εν συναινέσει, η ανθρωποκτονία εξ αμελείς, η παιδοκτονία κλπ και ότι αυτές έχουμε μονάχα και δεν έχουμε άλλα ελαφρυντικά.
Το καταγράφω διότι έρχεται σε μία αντίθεση έχω την εντύπωση και με την κοινή λογική και με την εμπειρία. Έχετε δικάσει ανθρωποκτονίες, παρακολουθείται τη νομολογία του Αρείου Πάγου, των Εφετείων, των Ορκωτών κλπ, πάντα υπάρχουν τα ελαφρυντικά και υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις οι οποίες καταλήγουν σε χαμηλότερες ποινές από την βασική ποινή των ισοβίων που προβλέπει η κύρια πράξη και βγαίνουν στα 10-12-15 χρόνια. Ανάμεσα σε αυτούς είναι σύζυγοι οι οποίοι έχουν σκοτώσει τη γυναίκα και τον εραστή ή τον αντίθετο, άνθρωποι που έχουν σκοτώσει για λόγους τιμής και ακόμα εξακολουθούν να γίνονται αυτά τα πράγματα. Είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν σκοτώσει για ιδιοτελείς λόγους, για λόγους που ανάγονται στη σφαίρα των προσωπικών τους σχέσεων με το θύμα.
(Διαλογικές συζητήσεις)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Είναι άλλο ελαφρυντικό ο πρότερος έντιμος βίος. Έχετε δίκιο. Εδώ υπάρχει και γυναίκα που σκοτώνει το σύζυγο. Εδώ ο κ. Κατσαντώνης έχει πάει σε ένα κακούργημα στη Λάρισα που δικάζουν αυτά, είναι και αντίθετα.
(Διαλογικές συζητήσεις)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Κύριε Γιωτόπουλε, τον πείσατε έστω και αργά τον Εισαγγελέα. «Μπράβο, είσαι αθώος›, το είπε. Το ακούσαμε όλοι, έκανε δευτερολογία. Να γραφτεί. Έληξε η δευτερολογία, συνεχίζω την δική μου για να τελειώσει η Δίκη. Είδατε για τον Τζωρτζάτο δεν ζήτησε παρά το ότι τόσες προσπάθειες κάνω, τον καλοπιάνω τόσες ημέρες, τίποτα σε μένα.
Έρχομαι και συνεχίζω στο ερώτημα και λέω το εξής: τι μας λέει η νομολογία σε ότι αφορά και η θεωρία βέβαια για τις προϋποθέσεις των μη ταπεινών αιτίων; Απουσία προσωπικών ωφελειών, απουσία ιδιοτέλειας, υπηρέτηση κάποιων στοιχείων ιδανικών. Εδώ δεν έχει προκύψει από την διαδικασία για όποιον κρίνετε ότι ενέχεται και σε κάθε περίπτωση φυσικά για τον Τζωρτζάτο η οποιαδήποτε επιδίωξη προσωπικού οφέλους από την συμμετοχή αυτή.
Έχουμε λοιπόν υπηρέτηση κάποιων ιδανικών. Μην ξαναβάζουμε στο μυαλό μας το δίλημμα αν το ιδανικό επιτρέπει να σκοτώνεις. Υπενθυμίζω και πάλι ότι η κρίση αυτή έχει γίνει μετά από την διαπίστωση της ενοχής του οποιουδήποτε και συνεπώς αφορά την ποινική μεταχείριση και την επιμέτρηση της ποινής του ήδη ενόχου.
Να πω εδώ ότι εξίσου είναι και πρόωρη και εγώ τουλάχιστον δεν θα το κάνω διότι είναι δικονομικά ανεπίτρεπτο οποιαδήποτε αναφορά στην επέκταση της ισχύος του άρθρου 47 και του άρθρου 42 παράγραφος 2, δηλαδή την επέκταση της ποινής του απλού συνεργού στον αυτουργό κλπ. Αυτό είναι θέμα επιμέτρησης της ποινής. Νομίζω ότι ο κ. Αναπληρωτής Εισαγγελέας εδώ πέρα θέλησε να προκαταλάβει το Δικαστήριο καθώς και η πολιτική αγωγή μιας και μετά δεν θα είχαν το λόγο για να πει την άποψη και έπ’ αυτού. Είναι και αυτό στις καταγραφές πραγμάτων τα οποία δεν είναι και πάρα-πάρα πολύ αμερόληπτα στη Δίκη. Το αφήνω εγώ, δεν θα νομιμοποιήσω αυτή την συνέχιση της συζήτησης εδώ. Εάν χρειαστεί να ξαναπάρω το λόγο επί της ποινής, αλλά δεν θα χρειαστεί διότι είναι βέβαιο ότι ο Τζωρτζάτος θα αθωωθεί και αποχαιρετώ το μικρόφωνο με αυτή μου την τοποθέτηση.
Έχω πειστεί γιατί βλέπω και τον κ. Εισαγγελέα που μετεστράφη. Αφού αθωώνεται ο αρχηγός τώρα τα μέλη θα καταδικαστούν; Είναι δυνατόν; Να ανοίξουν τις πόρτες τώρα. Έρχομαι στα πολιτικά κίνητρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα ψάρια έγιναν λαβράκια.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Θα τα ακούσετε στην δευτερολογία κ. συνήγορε και όλοι οι υπόλοιποι.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Ιδιαίτερα θα χαρώ αλλά κι εσείς θα ακούσετε άλλα διότι έχω τον τελευταίο λόγο. Οπότε μην λέει ο κ. Πρόεδρος για το 18μηνο μετά διότι δεν φταίμε εμείς. Έλεγα λοιπόν τοποθετούμενος για το πολιτικό έγκλημα τότε μεταξύ άλλων τα εξής τα οποία θα μου επιτρέψετε να τα χρησιμοποιήσω ως βασικό πυρήνα της σκέψης μου της σημερινής για τη μη ταπεινότητα των αιτίων και των πολιτικών κινήτρων.
Κάθε σύστημα θέλει για τον εαυτό του να δημιουργεί την εικόνα της διαχρονικότητας, την εικόνα ότι υπάρχει δημοκρατία η οποία είναι ένα πάγιο αγαθό, ότι στην δημοκρατία σταματάει η πολιτική αλλά αυτή είναι μία αλαζονική, ανιστόρητη και αβάσιμη θεώρηση της ιστορίας που μοιάζει το εγχείρημα του Πύργου της Βαβέλ που αργά ή γρήγορα είναι καταδικασμένο να πέσει.
Η σημερινή δημοκρατία είναι η δημοκρατία της ψήφου και η δημοκρατία κάποιων πολιτικών ελευθεριών, αρκεί βέβαια αυτές να μην θίγουν τον πυρήνα του κοινωνικού συστήματος αλλά είναι ταυτόχρονα και η δημοκρατία της εκμετάλλευσης, η δημοκρατία του εμπορίου όπλων, του εμπορίου ναρκωτικών, του εμπορίου της πληροφόρησης και της επικοινωνίας, είναι η δημοκρατία των πολέμων, είναι η δημοκρατία των εκμεταλλευτών και ταυτόχρονα η δημοκρατία των ανέργων, των απασχολήσιμων, της φτώχιας, του κοινωνικού αποκλεισμού και των ανισοτήτων.
Μέσα στις συνθήκες αυτές παράγονται και θα παράγονται γιατί τα πολιτικά εγκλήματα, γιατί το πολιτικό έγκλημα θα υπάρχει, όσο υπάρχει η πολιτική. Η πολιτική δεν σταματάει με καμία μορφή δημοκρατίας, ούτε με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία η συγκυρία αυτή η ιστορική, έχει κατατάξει την πολιτειακή μας κατάσταση, ούτε με κανένα άλλο.
Εδώ λοιπόν θα πρέπει να δούμε το εξής. Ότι σε αυτή την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν υπάρχουν πάγια και διαχρονικά κρατικά έννομα αγαθά και βεβαίως δεν υπάρχει και πάγιο δίκαιο. Στη χρόνια διαμάχη της σχολής του φυσικού δικαίου που λέει ότι το δίκαιο είναι αυτό που είναι, γιατί πρέπει να είναι αυτό που είναι, απαντάει η σχολή του ιστορικού δικαίου, που έχει δικαιωθεί από την ιστορία και λέει ότι το δίκαιο δεν είναι αυτό που είναι, γιατί πρέπει να είναι αυτό που είναι, αλλά πρέπει να είναι αυτό που είναι, γιατί είναι αυτό που είναι.
Και είναι αυτό που είναι, γιατί το δίκαιο δεν συνιστά κοινωνική και οικοδομική δομή, συνιστά εποικοδόμημα, παράγεται από κοινωνικές και οικονομικές δομές για να τις υπηρετεί και παράγεται για να παράγει αξίες. Οι οποίες αξίες δεν δεσμεύουν τις δομές, δεσμεύουν τους πολίτες των δομών αυτών και τους εγκαλούν.
Η ίδια η εξουσία ποτέ δεν δεσμεύεται από τις αρχές της, όταν αυτές στρέφονται ενάντια στις επιδιώξεις της, και αυτό είναι επίσης ιστορικά δικαιωμένο γιατί οι εξουσίες δεν έχουν ποτέ αρχές έχουμε μόνο συμφέροντα. Αυτή τη κοινωνία της εκμετάλλευσης κ. Πρόεδρε, τα λέω λοιπόν αυτά γιατί προσδιορίζω ένα σημείο. Την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και εδώ, νομίζω ότι είναι η απάντηση στο ερώτημα για τα κίνητρα του Χίτλερ και για τα κίνητρα της αριστεράς. Για τα κίνητρα των ναζιστών και για τα κίνητρα αυτών που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ακούστε, είναι μια σύγκριση και προσέγγιση η οποία βέβαια, έχει τον ιδεολογικό της πρόγονο στην αρχή του αριστεροχουντισμού, η οποία είχε λεχθεί κάποτε στην Ελλάδα. Ότι τα άκρα είναι τα ίδια, αριστερά και δεξιά είναι το ίδιο και συνεπώς, βαράνε αυτοί, βαράνε και οι άλλοι.
Είναι άλλο πράγμα κ. Πρόεδρε κάποιος να στρατεύεται σε οτιδήποτε και θα εξετάσω μετά την μορφή στράτευσης, προκειμένου να επιβάλει την κυριαρχία της άριας φυλής, ή προκειμένου να επιβάλει την κυριαρχία μιας εθνότητας ή μιας θρησκευτικής ομάδας, επάνω σε μια άλλη. Και είναι άλλο να στρατεύεται κανένας, προκειμένου να υπηρετήσει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτό είναι ο πυρήνας του χαρακτηριστικού της αριστεράς, που την διαχωρίζει από την δεξιά, και από κάθε άλλη ιδεολογία και είναι ένας πυρήνας βαθύτατα ηθικός. Αναρωτηθείτε γιατί στην αριστερά στρατεύονταν πάντα μικροαστοί και αστοί. Εγώ δεν είμαι εργάτης που είμαι αριστερός, εγώ δεν είμαι παιδί αριστερών, από δεξιά οικογένεια είμαι και είμαι δικηγόρος.
Και μπορώ να πάω και καλά στη ζωή μου με το σύστημα αυτό να είμαι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Είμαι 42 χρονών κ. Εισαγγελέα. Μου τα λέγανε οι γονείς μου ότι είμαι νέος και άμα μεγαλώσω θα αλλάξω, αλλά είναι πολύ αργά πια. Και αν κάτι στη ζωή μου είμαι περήφανος, είναι ότι δεν έλεγα, άλλα στα τριάντα μου και άλλα στα σαράντα μου και άλλα στα είκοσί μου, ούτε χρησιμοποίησα την ένταξή μου σε μια αριστερή οργάνωση ως προσόν, για να αποτελέσω στέλεχος μιας επιχείρησης ή ενός πανεπιστημίου, ή εντολέας αμερικάνων, ή οτιδήποτε άλλο. Γι’ αυτό και μόνο είμαι υπερήφανος και αν κάποιοι στο Δικηγορικό Σύλλογο με στηρίζουν, ή με ψηφίζουν, δεν το κάνουν τόσο γι’ αυτά που πιστεύω, αλλά γι’ αυτό που είμαι το κάνω και γι’ αυτό που είμαστε. Γιατί βλέπουν κάποιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν μια συνέπεια και μια στάση ζωής, η οποία τους δικαιώνει.
Η στάση ζωής του αριστερού λοιπόν, είναι αυτή. Και όταν ακόμα το ταξικό του συμφέρον δεν τον κατατάσσει στις τάξεις εκείνες οι οποίες είναι υπό εκμετάλλευση, στρατεύεται στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία. Κανένας μαύρος δεν πηγαίνει σε ρατσιστική οργάνωση και κανένας έλληνας δεν θα πήγαινε να γίνει οπαδός της άριας φυλής. Και αυτό σηματοδοτεί όχι πολιτική, μια ηθικού τύπου από εκείνες που αναζητείται διαφορά, την διαφορά των ναζιστών και του Χίτλερ, από την Αριστερά. Γιατί και ο Στάλιν ακόμα αυτός για τον οποίον τόσα πολλά έχουν λεχθεί, άλλα δίκαια και άλλα άδικα, εγκαλούσε στην ιδεολογία το σοβιετικό λαό στο ιδανικό της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ιδανικό αυτό είναι εκείνο το οποίο σε συνδυασμό με όλα εκείνα τα οποία σας είπα προηγουμένως, σας είπα χθες για τις ιστορικές συνθήκες γέννησης ένοπλης βίας σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα, είναι εκείνο που κάποιους ανθρώπους τους έσπρωξε στις τάξεις της και είναι μη ταπεινό.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση για τον Τζωρτζάτο τουλάχιστον θα πρέπει να δείτε ότι είναι και ειλικρινές. Διότι ούτε είναι καμιά γενικά εγκληματική προσωπικότητα, η οποία έχει βαρυνθεί στην ζωή του με οτιδήποτε άλλο και είναι ένας άνθρωπος που μόνος του έθεσε το τέρμα και αποχώρησε.
Κατά τα λοιπά θα ήθελα να πω, διότι ελέχθησαν πάνω στο θέμα της Αριστεράς ορισμένα πράγματα και από την πολιτική αγωγή το εξής. Η Αριστερά διανύει ένα αιώνα ζωής και διανύει ένα αιώνα με μια φαινομενική αποτυχία, των εγχειρημάτων μετάβασης σε ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο, στην Σοβιετική Ένωση, στην Κίνα, στην Κούβα, στην Αλβανία και οπουδήποτε αλλού επιχειρήθηκε.
Όμως νομίζω ότι θα είναι μια πολύ κοντόφθαλμη ιστορικά θεώρηση, αν προσπαθήσουμε να δούμε την νίκη ή την ήττα της, στο επίπεδο της προσπάθειας για την κατάκτηση ή την συντήρηση της εξουσίας και την μετάβαση στην αταξική κοινωνία.
Γιατί πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να δούμε τα πολιτιστικά αποτελέσματα, τα ηθικά αποτελέσματα και τα πολιτικά αποτελέσματα, από την 100χρονη παρουσία και δράση της Αριστεράς, σε όλο τον κόσμο.
Η Αριστερά είναι το παγκόσμιο πολιτικό ρεύμα κ. Δικαστές, που έχει νικήσει τον αιώνα που πέρασε. Παρήγαγε ηθική, παρήγαγε πολιτισμό, ανέδειξε με τρόπο συγκεκριμένο κοινωνικά και οικονομικά και όχι αφηρημένο ουμανιστικά το ζήτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο αγώνας για την εξάλειψη της οποίας έχει, όχι μόνο ταξικό, αλλά και βαθύτατα ηθικό περιεχόμενο.
Η πολιτιστική της υπεροχή φαίνεται από την διάχυση της ιδεολογίας της, σε μικρό ή σε μεγάλο μέρος σε όλα τα κόμματα, σε όλα τα πολιτικά συστήματα και σε όλες τις αντίθετες ιδεολογίες με τις οποίες συντέθηκε μερικά ή ολικά.
Θυμηθείτε εσείς οι ελληνολάτρες και οι εθνιστές, τι έλεγε ο Βιργίλιος για την Ελλάδα μετά την κατάκτηση από τη Ρώμη. Η κατειλημμένη Ελλάς, ενίκησε τον σκληρό νικητή και έφερε τον πολιτισμό στο αγροτικό Λάτιο. Ο πολιτισμός δεν υπερνικάται στρατιωτικά. Και δεν κρίνεται από μια βραχυπρόθεσμη, από οποιαδήποτε αποτυχία στο πεδίο της εξουσίας.
Δεν θα την γνωρίσουμε ποτέ την εξουσία εμείς οι αριστεροί, ποτέ, και με τα μυαλά που έχουμε είμαστε ανίκανοι να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις εδώ πέρα για να την πετύχουμε, γι’ αυτό ο λαός μας έχει εκεί που έχει και ξέρει αυτός. Εμείς νομίζουμε ότι ξέρουμε, αλλά ο κόσμος ξέρει καλύτερα. Είναι άλλο θέμα αυτό. Έχουμε επίγνωση κι αυτογνωσία του τι συμβαίνει, αλλά έχουμε και επίγνωση και αυτογνωσία ταυτόχρονα ότι η Αριστερά έχει διαμορφώσει καταλυτικά τον πολιτικό χάρτη σε όλο τον κόσμο.
Δείτε στην Ελλάδα, ποια είναι η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων μετά τον πόλεμο; Είναι ή δεν είναι στοιχημένη από το ένα μέχρι το άλλο άκρο του πολιτικού χάρτη, από την παρουσία της Αριστεράς και την στοίχιση γύρω απ’ αυτήν; Ποιο είναι το κόμμα το οποίο στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια μπορεί και παραμένει στην εξουσία και αν την χάσει ειδικά από τον αντίπαλο που έχει σήμερα να μου τρυπήσει την μύτη;
Εκείνο που κατάφερε, το μόνο που κατάφερε να συνθέσει την αντίθεση αριστεράς – δεξιάς στην Ελλάδα, με όποιο τρόπο την συνέθεσε. Σημαντικές κατακτήσεις στον αιώνα, όπως είναι η κοινωνική ασφάλιση, όπως η εργατική νομοθεσία και οι οριοθετήσεις οι περιορισμοί στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οφείλονται στην αριστερά και στην δράση της. Και αυτό θα το βλέπετε, όσοι αποικοδομούνται τα χρόνια που έρχονται, όσο καταργούνται όλα, όσοι οι εργαζόμενοι γίνονται ασφαλίσιμοι, όσο και το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα θα ανατρέπεται, και θα τινάζεται στον αέρα.
Εδώ θα πρέπει λοιπόν να τοποθετήσουμε και έναν άλλο παράγοντα. Το τίναγμα στον αέρα των δικαιωμάτων μαζί, που είναι ένα τίναγμα χειρότερο από τα τινάγματα της έκρηξης στον Πειραιά, ή όλων των άλλων εκρήξεων που γίνανε.
Θέλω να πω για τον Τζωρτζάτο πριν φθάσω στον επίλογο το εξής. Ότι όλα αυτά, νομίζω ότι σηματοδοτούν τα ταπεινά αίτια, σηματοδοτούν την απουσία προσωπικών ωφελειών, σηματοδοτούν το ηθικό περιεχόμενο των όρων της ένταξης κάποιων στην Αριστερά, σε σχέση με τα αγοραία ας μου επιτραπεί παραδείγματα συγκρίσεων με Χίτλερ και με ναζιστές. Και εν πάση περιπτώσει η πίστη ότι με την ένοπλη πάλη, δημιουργούνται ομάδες φωτισμού οι οποίοι δημιουργούν όρους πρωτοπορίες στις μάζες για να επαναστατήσουν, όταν μάλιστα αυτό έχει σε κάποιες χώρες, κάτω από άλλες συνθήκες ιστορικά δικαιωθεί, νομίζω ότι είναι ένα κίνητρο το οποίο δεν μπορεί κανένας να μη το εντάξει στη σφαίρα των μη ταπεινών αιτίων, όσο και αν αυτό καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά ότι σας γίνεται ένας βρόγχος στο λαιμό, το οποίο σας το βάλανε άλλοι.
Βέβαια κοιτάξτε και κάτι εδώ. Φεύγοντας από το λήθαργο της μη δικονομικής αλήθειας, της ψεύτικης αλήθειας και της τρομο-υστερίας, διαπιστώνετε κοιτώντας γύρω σας ότι είστε μόνοι. Ότι είστε εσείς στους οποίους έχουν εναποθέσει την ευθύνη για να βγάλετε μια απόφαση και για να ολοκληρώσετε αυτό που ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι. Οι Κακαουνάκηδες και όλοι οι άλλοι έχουν φύγει, σας αφήσανε το μωρό έξω από την πόρτα, όπως έγινε με το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν το σκάνδαλο Κοσκωτά πήγανε και καταθέσανε μάρτυρες και κάνανε τους αμερικάνους μετά.
Πετύχανε το στόχο. Γιατί ο στόχος ήταν να μην χάσουμε την εκδοτική μονοκρατορία από το απειλούμενο συγκρότημα του Κοσκωτά που θα δημιουργούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Γράφανε για συνένοχους και βλάκες, γράφανε ένα σωρό πράγματα, γράφανε για τον καημένο τον κ. Πέτσο εκεί πέρα, τόσα και τόσα και όταν ήρθε η ώρα να πάνε και να συνεισφέρουν στο Δικαστήριο αυτά με τα οποία οπλίσανε τον κόσμο να πηγαίνει στις καραντίνες στα μπλέ και στα πράσινα καφενεία και να παίζει ξύλο, με ταπεινότατα αίτια, ιδιοτελέστατα και οικονομικά, χωρίς να τιμωρηθούν ποτέ, πήγαν στο Ειδικό Δικαστήριο και κάνανε τους αμερικάνους. Έτσι και τώρα.
Από την πληθώρα των δημοσιευμάτων και της λάσπης που υπήρχε εκείνη τη περίοδο, αν διαβάσει κανείς εφημερίδες που ήταν από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα για την τρομοκρατία και θα ψάχνει με το φακό που σας έδωσα πριν για να βρει ένα μονόστηλο.
Όπως επίσης και στις τηλεοπτικές εκπομπές που υπάρχουν. Εσείς έχετε την ευθύνη και σας την έχουν βάλει να την έχετε απέναντι σε ένα κοινό που είναι έτοιμο στην αρένα επάνω να κατασπαράξει ενόχους, γιατί πιστεύει ότι είναι ένοχοι.
Κλείνοντας το κεφάλαιο για τον Τζωρτζάτο θα ήθελα να πω ότι, η επί δεκαετία διαβίωσή του χωρίς να υποπέσει σε καμία αξιόποινη πράξη και χωρίς αυτό να γίνεται σε όρους φυλάκισης, διότι και το ποινικό του μητρώο είναι λευκό και οποιαδήποτε άλλη ένδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς, όχι με την έννοια της εγκληματικής, αλλά και με ευρύτερα κριτήρια αντικοινωνικής δεν υπάρχει, αντίθετα, όλοι όσοι κατέθεσαν μάρτυρες εδώ πέρα είπαν ότι ο Τζωρτζάτος εργαζόταν, ότι προσέφερε, ότι αγαπούσε την οικογένειά του και την κόρη του, ήταν και ένας λόγος για τον οποίον έθεσε τέρμα στην ένταξή του στην ένοπλη πάλη ο ερχομός στη ζωή του παιδιού του και η συμβίωσή του με την γυναίκα του. Του είπαν όλοι οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του, οι οποίοι είναι και άνθρωποι, όπως επανειλημμένα έγινε επισήμανση εδώ, άνθρωποι διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών αφετηριών και αποχρώσεων και οι οποίοι άνθρωποι εξακολουθούν και τον στηρίζουν με κάθε τρόπο και τώρα και τον αγαπούν.
Και από τους ίδιους τους ανθρώπους κατατέθηκε ότι ούτε βίαιος ήταν, ούτε άνθρωπος γεννημένος εγκληματίας, ούτε άνθρωπος που έχει βλάψει ή έχει αδικήσει κανέναν, είκοσι μάρτυρες ήρθαν εδώ πέρα και το είπαν, αλλά ένας άνθρωπος με πάρα πολύ μεγάλη ευαισθησία και με μια, εκτός απ’ όλα τα άλλα, προσωπική βιωματική σχέση σε ατομικό επίπεδο, με αυτά τα οποία η Αριστερά, η αμυνόμενη Αριστερά, η Αριστερά της σφαλιάρας, των διωγμών, των εξοριών, των φυλακίσεων, των εκτοπίσεων, της προβοκατορολογίας, της χαφιεδολογίας από τα ίδια τα κυρίαρχα κόμματά της, είχε εναποθέσει στον πατέρα του και κατ’ επέκταση στην οικογένειά του να υποστεί.
Και είναι ένα σοβαρό στοιχείο, το οποίο και αυτό, εγγράφεται στα αίτια τα μη ταπεινά, στα οποία υπάγονται τα πολιτικά του κίνητρα. Και είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, από το 1992, χωρίς να πιεστεί από κανέναν γι’ αυτό, έθεσε το τέρμα μόνος του, έπαψε να συμμετέχει στην ένοπλη πάλη και αυτό τον καθιστά ακόμα περισσότερο αξιόπιστο, χωρίς να έχει εγκαταλείψει τις ιδέες του και χωρίς να προσπαθεί να προσποιείται εδώ πέρα ότι τις έχει εγκαταλείψει, ή ότι υπερασπίζεται κάτι άλλο, συμπεριφερόμενος σε μια τέτοια περίπτωση όντως ταπεινά, για να αποσπάσει μια εύνοια του Δικαστηρίου.
Αυτή την προσωπικότητα έχετε απέναντί της και σαν τέτοια θα παρακαλέσω να την δείτε. Από εκεί και πέρα κ. Πρόεδρε, έρχομαι και στον επίλογο, για να τελειώνω την αγόρευσή μου αυτή. Ξεκίνησα λέγοντας ότι, στη δίκη αυτή, αφενός μεν αναμετρώνται δυο αλήθειες αντίθετες μεταξύ τους, η «πολιτική› και η δικονομική αλήθεια, η «πολιτική› αυτή την οποία η τρομο-υστερία έχει επιβάλει εδώ και ένα χρόνο, ενάμιση, και αφετέρου ότι αυτό το οποίο θα κριθεί, είναι τελικά η αντοχή των θεσμών του κράτους δικαίου, όσων έχουν εναπομείνει, όσων εν πάση περιπτώσει έχουμε συζητήσει εδώ πέρα όλο αυτό τον καιρό, απέναντι στη δικαστική απόφαση.
Αν θα μου ζητούσε κανένας να ζωγραφίσω ένα σχεδιάγραμμα το οποίο να δείχνει το Δικαστήριό σας απέναντι σε όλα αυτά θα έφτιαχνα ένα τοίχο, με εννέα τούβλα το ένα πάνω στο άλλο, ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ, προανακριτικές απολογίες, βασανιστήρια Τζωρτζάτου, πειστήρια, κατάργηση διατάξεων στη πράξη για την πραγματογνωμοσύνη, κατάργηση διατάξεων στην πράξη για τις υπερασπιστικές ευκολίες και τον μη αιφνιδιασμό του κατηγορουμένου, 211Α, σαν πλαίσιο θα έβαζα όλη την τρομο-υστερική τηλεοπτική διαχείριση που ζήσαμε και σαν λάσπη τα υλικά με τα οποία ο κ. Κακαουνάκης και οι όμοιοί του θέλησαν να χτίσουν τα τούβλα αυτά.
Μένει ένα τούβλο για να κλείσει και το τελευταίο παράθυρο και να ολοκληρωθεί το οικοδόμημα. Αν το τούβλο μπει, το οικοδόμημα κλείνει. Αν δεν μπει, υπάρχει ένα παράθυρο διαφυγής. Το τούβλο αυτό είναι η απόφαση που θα πάρετε. Μια απόφαση για την οποία, σας εύχομαι, όπως εμείς οι υπερασπιστές του Τζωρτζάτου, κλείνοντας πια αυτό το κύκλο είμαστε με την συνείδησή μας ήσυχοι, έτσι να είστε και εσείς με την συνείδησή σας ήσυχοι, την συνείδηση αυτή η οποία η δικονομική σας παιδεία και η συνταγματική προσήλωση με την οποία πορευτήκατε στη ζωή σας, στους θεσμούς τους οποίους είστε ταγμένοι να υπηρετείτε, σας επιβάλει. Θα σας θυμίσω τελειώνοντας, κάτι που γράφει ο καθηγητής κ. Ιωάννης Μανωλεδάκης, αφού προηγουμένως τελειώνοντας την αγόρευσή μου αυτή, αποτίσω ένα φόρο τιμής και ένα χαιρετισμό τιμής στους λιγοστούς εκείνους ανθρώπους, ειδικά στο νομικό χώρο, οι οποίοι στο σκοτάδι της τρομο-υστερίας στάθηκαν φάροι.
Παίρνοντας υπόψη τους εκείνο το στίχο του Ναζίμ Χικμέτ που λέει ότι, «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως τα σκοτάδια θα γίνουν φως.› Λέει λοιπόν ο κ. Μανωλεδάκης. «Οι διεθνείς τάσεις στο χώρο της ποινικής καταστολής και τα διεθνή κείμενα που τις εκφράζουν και επιδρούν άμεσα ή έμμεσα στο εσωτερικό ποινικό δίκαιο, θυσιάζουν στο βωμό της αποτελεσματικότερης προστασίας, ιδίως των οικονομικών συμφερόντων, αλλά και της δημόσιας τάξης, τις εγγυήσεις του νομικού μας πολιτισμού. Αλλά και το διεθνές ποινικό δίκαιο, στο οποίο οι ιδεολόγοι και ρομαντικοί είχαν στηρίξει στα τέλη του αιώνα που έφυγε τις ελπίδες τους για την καθιέρωση μιας ανθρωπιστικής έννομης τάξης σε παγκόσμια κλίμακα και την δικαστική επιβολή της διεθνούς νομιμότητας, φαίνεται εγκλωβισμένο σε διεθνείς σκοπιμότητες, όπου τελικά επικρατεί το συμφέρον του ισχυρού.
Η αλλοίωση του νομικού μας πολιτισμού γίνεται ύπουλα. Ίσως ανεπαίσθητα. Φραστικά, εξακολουθούν οι κατέχοντες την διεθνή εξουσία να χρησιμοποιούν την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. ¶λλοτε για να βομβαρδίσουν μια χώρα, όπου η ηγεσία της θα προσβάλει, οπότε οι βομβαρδισμοί καλούνται ανθρωπιστικοί, και άλλοτε για να κατατάξουν σε αυτά την ασφάλεια του πολίτη, ώστε να δικαιολογήσουν την προσβολή για χάρη της, των άλλων δικαιωμάτων με την διαρκώς εντεινόμενη ποινική καταστολή.› -Η πλάκα είναι ότι παραπέμπει και στον κ. Ηλία Αναγνωστόπουλο εδώ πέρα σε κάποια πράγματα που έγραφε παλιά.-
«Ο νέος πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης, προωθεί το μοντέλο του ιδιώτη μπροστά στον προσωπικό υπολογιστή του, που θα έχει την ψευδαίσθηση μιας παντοδύναμης ελευθερίας, επικοινωνίας, αλλά που θα φοβάται ως ύποπτο τον γείτονά του. Που θα καταφεύγει για την μοναδική του ψυχαγωγία στο ηλεκτρονικό κουτί, για να γευτεί τα προϊόντα της μαζικής κουλτούρας, την worm music τις τηλεοπτικές σειρές και τα τηλεοπτικά παιχνίδια, υπό την κυριαρχία της εμπορευματικής λογικής στο πολιτιστικό μοντέλο παρεκτρέπεται στο ασήμαντο, στο εντυπωσιακό και στο χυδαίο.
Ο παγκόσμιος άνθρωπος διαμορφώνεται έτσι άδειος από πολιτισμό, από νόημα και από την συνείδηση του άλλου, με την συμβολή του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου δικαίου. Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, η επιστήμη του ποινικού δικαίου η ελληνική και η ευρωπαϊκή, πρέπει να αντισταθεί. Να μην συναινέσει στην αποδυνάμωση της εγγυητικής λειτουργίας του δικαίου τούτου και στην μετατροπή του σε σύγχρονο όπλο αστυνομικής φύσεως, για την καταπολέμηση απλώς του εγκλήματος. Να μην αφήσει να υψωθούν τα τείχη της καταστολής, για χάρη μιας κάλπικης ασφάλειας και να πνίξουν τον αέρα της ελευθερίας.
Και να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό που τονίστηκε μόλις, ότι η διάβρωση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα και η εκτροπή στο τιμωρητικό μοντέλο του ποινικού δικαίου, γίνεται σταδιακά, σιγά – σιγά μεθοδευμένα. Δεν θα δικαιολογείται πάντως, τουλάχιστον ο πολίτης νομικός να πει, - εδώ παραπέμπει στον Καβάφη τον οποίον πολλοί αγαπούν και μνημόνευσαν εδώ πέρα Στα τείχη- χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ, μεγάλα και υψηλά γύρω μου έχτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. ¶λλο δεν σκέφτομαι. Τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη, διότι πολλά πράγματα έξω να κάμω είχον. Α, όταν έχτιζαν τα τείχη, πώς να μην προσέξω; Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστόν ή ήχον, ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμο έξω.›
Η διαφορά κ. Δικαστές είναι ότι εσείς, δεν είστε μέσα από τα τείχη που χτίζονται, είστε έξω από τα τείχη κι είστε εκείνοι οι οποίοι καλούνται να ολοκληρώσουν το καθοριστικό κτίσιμο. Να ξέρετε ότι μέσα σε αυτά τα τείχη, δεν κλείνεται μόνο η 17Ν, εκεί κλείνονται τα δικαιώματα και ολόκληρη η κοινωνία. Βρείτε την γενναιότητα να τα γκρεμίσετε. Ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε τον κ. Παπαδάκη. Δεν βλέπω να υπάρχει αυτή στιγμή άλλος. Αύριο θα είναι ο κ. Οικονομίδης και ο κ. Παπαγιάννης κ. Τσελέντης και συνεχίζει ο κ. Βλάχος μετά και ο κ. Ραγκούσης. Να ευχηθώ καλό μεσημέρι. Διακόπτουμε για αύριο στις 9 το πρωί.
