ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση η οποία έχει διακοπεί. Ορίστε πείτε τι θέλετε κ. Ραγκούση.
Φ.ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Με λίγα λόγια να ενημερώσω το Δικαστήριό σας , για την πορεία της υγείας του Σάββα Ξηρού.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Θα ήθελα να σας αναφέρω με δήλωση στα πρακτικά, ότι ο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ› αρνείται παράνομα να μας παραδώσει τις αξονικές τομογραφίες που έχουμε ζητήσει για την στοιχειοθέτηση των ισχυρισμών μας, προφανώς μέχρι να τελειώσει η δίκη. Ας σημειωθεί ότι οι αξονικές αυτές τομογραφίες, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά με την αγωγή που έκανε ο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ› κατά του Σάββα Ξηρού και που έχουμε καταθέσει στα πρακτικά του Δικαστηρίου σας. Και μέχρι τώρα αγνοούσαμε την ύπαρξή τους.
Κατά δήλωση των υπευθύνων σήμερα το πρωί στο συνήγορο υπεράσπισης, ο φάκελος του Σάββα Ξηρού βρίσκεται κλειδωμένος στο γραφείο του Διοικητή του «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ›. Κατά την υπεράσπιση του Σάββα Ξηρού, αυτό αποτελεί απόκρυψη στοιχείων και απελπισμένη προσπάθεια να μην φθάσει η αλήθεια ούτε στα κράσπεδα της έδρας του Δικαστηρίου σας.
Επειδή το έτος του κ. Εισαγγελέα δεν έχει παρέλθει και ο κ. Τακτικός Εισαγγελέας κ. Λάμπρου με τις εξουσίες που του έχει δώσει ο λαός και το έχει ζητήσει άλλωστε και ο ίδιος να λάβει γνώση των στοιχείων, έχει τη δυνατότητα να παρέμβει και να ανακαλύψει ότι οι απολογίες του Σάββα Ξηρού είναι προϊόν ανάλγητης συμπεριφοράς και αποτρόπαιων βασανιστηρίων.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε. Κύριε Ραχιώτη έχετε το λόγο.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Για να τελειώσω αυτό που ανάφερα προηγουμένως γι’ αυτή τη σχέση ανακριτή και ανακρινόμενου, θα πρέπει να μην ξεχνάτε και μια παράμετρο η οποία δικαιολογεί γιατί μια κατάθεση μπορεί να είναι πολύ πλούσια σε πράγματα που δεν αφορούν ακριβώς τον ανακρινόμενο και άλλη φτωχή εκεί. Πρέπει να πάρετε υπόψη σας και την αυτοϊκανοποίηση του Ανακριτή μετά τις πρώτες επιτυχίες. Όταν νιώθει ότι έδεσε το ζήτημα πλέον, δεν σκοτώνεται, είναι ανθρώπινα αυτά τα πράγματα εκεί και επιπλέον την ψυχική διάθεση της στιγμής, γιατί κι αυτό παίζει ρόλο και για τον Ανακριτή εκεί. Πόσα πράγματα έχει στο μυαλό του όταν νιώθει ότι η δουλειά έγινε, έχω ομολογίες άρα τελείωσα, δεν ψάχνει πολλά πράγματα από εκεί πέρα. Όταν νιώθει ότι η δουλειά πρέπει να δεθεί, τότε ψάχνεις περισσότερα.
Ανθρώπινα είναι αυτά τα πράγματα, αλλά εξηγούν ένα θέμα που τέθηκε εδώ στη διαδικασία. Γιατί βρε παιδί μου δεν τα βάλανε και στο στόμα του άλλου και τα βάλανε μόνο στο στόμα το δικό σου; Οι στόχοι μπορεί να διαφέρουν και από μέρα σε μέρα και για τέτοιους λόγους. Τις προανακριτικές λοιπόν μ’ αυτές τις προσεγγίσεις, δεν πρέπει να τις δούμε μανιχαϊστικά. Υπάρχει πραγματικότητα, υπάρχει και παραμύθι. Υπάρχει από τον ανακρινόμενο και κενό και συγκάλυψη, αλλά υπάρχει και η άποψη του Ανακριτή μέσα σ’ αυτές και αν θέλετε για να είμαι ακριβέστερος, του σχεδιαστή.
Αυτές οι παρατηρήσεις δεν πολύ-ισχύουν για τις καταθέσεις στον Τακτικό Ανακριτή, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι και για τις δυο πλευρές αδιάφορες. Και για τον ανακριτή και για τον ανακρινόμενο. Και οι δυο υπηρετούν ρόλους πια, τους οποίους δεν μπορούν να τους αλλάξουν.
Ο μεν ανακρινόμενος κατηγορούμενος υπηρετεί τον ρόλο που τελικά του προέκυψε στην αστυνομία. Μπορεί να είχε άλλα στο μυαλό του μπορεί να διαμορφώθηκαν, τελικά σε ένα χαρτί τον σηματοδότησε ένας ρόλος. Μετά μια μέρα, ή μετά από δέκα ημέρες, θα υπηρετήσει τον ίδιο ρόλο. Ο δε ανακριτής υπηρετεί τον ρόλο που του καθόρισε η αστυνομία εκεί. Την διαμόρφωση δικογραφίας δηλαδή. Είναι ιστορικές οι περιπτώσεις και στον 20ο αιώνα μια έχει ακουστεί, που ο Ανακριτής πήγε κόντρα σ’ αυτό που είχε φτιάξει η αστυνομία πριν και έγινε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας βεβαίως γι’ αυτό το λόγο μετά. Αυτά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.
Ένας Ανακριτής κοιτάζει να επιβεβαιώσει ένα υλικό που έχει μπροστά του. Δεν διανοούνται λοιπόν να κάνουν ανατροπές, ούτε η μια πλευρά, ούτε η άλλη. Θα γίνουν ανατροπές. Όταν το πράγμα δεν είναι αληθινό, θα γίνουν ανατροπές και θα γίνουν ανατροπές και από τις δυο πλευρές, αλλά αυτές θα γίνουν αργότερα, όταν και οι δυο πλευρές πάρουν απόσταση από τα πράγματα. Και η διωκτική αρχή θα κοιτάξει να βρει καινούργιες κατηγορίες, καινούργια στοιχεία, κλειδιά καλή ώρα, και τέτοια μετά από μήνες και ο ανακρινόμενος θα κοιτάξει να πάρει πίσω, αυτά που θεωρεί ότι δεν τον εκπροσωπούν.
Αλλά μην περιμένετε να γίνουν την άλλη μέρα αυτά. Γι’ αυτό δεν έχουν και μεγάλο νόημα σ’ αυτή τη διεργασία που έχει αναπτυχθεί σ’ αυτό το δίπολο δηλαδή, ανακριτή, ανακρινόμενου, να αλλάζουν μόνο και μόνο επειδή λένε ότι έχει δικαστικές εγγυήσεις ένα πρόσωπο, ενώ το πρόσωπο της προηγούμενης ημέρας δεν είχε δικαστικές εγγυήσεις. Χρειάζεται ένας χρόνος για όλα αυτά.
Μ’ αυτές τις επιφυλάξεις ας δούμε τι είπε ο καθένας απ’ αυτούς που κατ’ εκτίμηση έχουν κάτι να μας πουν, που θα μπορούσαμε να το σκεφθούμε, από την σκοπιά της ηθικής αυτουργίας εκεί. Και θα έλεγα να ξεκινήσουμε με τον Χριστόδουλο Ξηρό γύρω απ’ αυτό το ζήτημα. Γιατί δίνει αρκετά εκτεταμένες περιγραφές στο πώς οργανώθηκαν κάποιες ενέργειες της οργάνωσης και για τις υπόλοιπες, αναφέρεται στις περιγραφές που έχει δώσει.
Και η πιο πλήρης περιγραφή που δίνει μ’ αυτές τις επιφυλάξεις που σας είπα πριν, να μην τα αναμασάω συνέχεια, αλλά για το γραφτό κείμενο που έχουμε μπροστά μας, η πιο αναλυτική περιγραφή βρίσκεται στην υπόθεση του Νορντίν και σας διαβάζω το χαρακτηριστικό κομμάτι για να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.
«Την περίοδο εκείνη λέει, Φεβρουάριος 1984, ο Λάμπρος και ο Λουκάς, πρότειναν σε μας τους υπόλοιπους να χτυπήσουμε έναν ανθρώπινο αμερικάνικο στόχο. Η πρόταση έγινε δεκτή απ’ όλους και αμέσως άρχισε η προετοιμασία για την ενέργεια η οποία περιλάμβανε τα ακόλουθα στάδια?›
Ως αυτό το σημείο τι έχουμε; Έχουμε μια πρόταση για απροσδιόριστο πρόσωπο που αφορά τον γενικό δόλο ένταξης στην οργάνωση, να χτυπήσουμε έναν αμερικάνικο στρατιωτικό που ως εδώ δεν έχουμε ηθική αυτουργία βεβαίως, γιατί δεν έχουμε υπόδειξη συγκεκριμένου εγκλήματος. Έχουμε διέγερση υλοποίησης του γενικού δόλου της οργάνωσης. Και λέει λοιπόν ποια είναι τα ακόλουθα στάδια.
Παρατηρήσεις για την ανεύρεση του στόχου, στην οποία συμμετέχουν όλα τα μέλη. «Για το σκοπό αυτό τα μέλη στεκόμασταν σε προεπιλεγμένες θέσεις, όπως στάσεις λεωφορείων, παγκάκια, καφενεία κλπ. κατά μήκος τόσο της λεωφόρου Κηφισίας, όσο και της λεωφόρου Βουλιαγμένης και εντοπίζαμε κυρίως από τις πινακίδες κυκλοφορίας, διερχόμενα αμερικάνικα αυτοκίνητα. Το στάδιο αυτό της παρατήρησης διήρκεσε περίπου ένα μήνα, αφού εντοπίστηκε αμερικάνικο αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε μόνο ο οδηγός και διήρχετο σε καθημερινή βάση την ίδια περίπου ώρα και σταματούσε σε συγκεκριμένο φανάρι τις περισσότερες φορές λόγω κυκλοφορίας.›
Τι μας λέει εδώ πέρα; Μας λέει πώς έγινε η επιλογή του στόχου. Έγινε με την συμμετοχή όλων. Απλωθήκαμε – λέει – κατά μήκος της Λεωφόρου Κηφισίας και Βουλιαγμένης και από τις πινακίδες των αυτοκινήτων προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε έναν αμερικάνο στρατιωτικό. Και πώς εντοπίστηκε ο στόχος τελικά; Είναι απροσδιόριστο. Δεν μας λέει ποιος. Και γιατί δεν μας το λέει αυτό το πράγμα; Και δεν το ρωτάει ούτε ο Ανακριτής, τελικά ποιος ρε παιδί μου εντόπισε τον Τσαντ; Γιατί και οι δυο και ο Ανακριτής και ο ανακρινόμενος, συνειδητοποιούν ότι είναι πολύ δευτερεύον θέμα, ποιος απ’ όλους εντόπισε τον Τσαντ. Γιατί ακριβώς ήταν μια συναυτουργία και στον εντοπισμό του στόχου. Δηλαδή όλη η οργάνωση έδρασε σ’ αυτή τη κατεύθυνση. Είναι ακριβώς η ανατροπή του μοντέλου της υπόδειξης στόχου, που μας προτάθηκε εδώ στο ακροατήριο. Μάλλον η ανατροπή, είναι η υπόδειξη που έγινε εδώ.
Γιατί τότε στο μυαλό αυτών και των δυο πλευρών, φαινόταν παντελώς αδιάφορο, ως δευτερεύον, ως μη αναγκαίος όρος δηλαδή. Οι παρατηρήσεις λοιπόν που κάνουμε σ’ αυτή τη περιγραφή είναι οι εξής. Ότι δεν υπήρξε, όπως το λέει, μας πρότειναν ο Λουκάς και ο Λάμπρος να χτυπήσομε έναν ανθρώπινο αμερικάνικο στόχο, δεν είναι πρόταση ορισμένου εγκλήματος. Είναι πρόταση υλοποίησης του γενικού δόλου ένταξης. Να σκοτώσουμε έναν αμερικάνο. Βεβαίως όχι ένα τυχαίο αμερικάνο. Δεν θα σκότωναν έναν εμπορικό αντιπρόσωπο, ή έναν αμερικανό τουρίστα. Δεν μιλάμε γενικά για στόχο. Μιλάμε από την ομάδα αυτών των αμερικανών στρατιωτικών που υπηρετούσαν στην Ελλάδα και εκπροσωπούσαν κατά την γνώμη τους και μόνο κατά την γνώμη τους, τα συμφέροντα της ξένης δύναμης στη χώρα μας.
Αυτό που λέει λοιπόν ότι, ο Λουκάς και ο Λάμπρος μας πρότειναν έναν ανθρώπινο αμερικάνικο στόχο, δεν είναι conditio sine quanon για πρόκληση της συγκεκριμένης απόφασης, για το φόνο του Τσαντ. Η απόφαση για το συγκεκριμένο, προκύπτει απ’ αυτό το απόσπασμα που σας διάβασα, ότι λήφθηκε ως αποτέλεσμα της έρευνας όλων και του είναι μάλιστα και άγνωστο ως ασήμαντο, αδιάφορο, όχι άγνωστο, μπορεί και να ξέρει, του είναι αδιάφορο και είναι και αδιάφορο και στον Ανακριτή του, ποιος εντόπισε τον χ ή τον ψ απ’ αυτή την διαδικασία, μεταξύ των στρατιωτικών πάντα μιλάω.
Αυτό που περιγράφει ο Χριστόδουλος Ξηρός εδώ, ή η απολογία του αν θέλετε, είναι ακριβώς η αντικειμενική υπόσταση του 187. Μια οργάνωση η οποία δρα για την υλοποίηση του γενικού δόλου. Δεν υπάρχει τίποτα από το 46 παρ. 1 σ’ αυτό που διαβάσαμε μόλις τώρα.
Κοιτάξτε και κάτι ακόμα εδώ. Η ενέργεια έγινε στις 3 Απριλίου του 1984. Η προετοιμασία κράτησε μήνες, γιατί όπως είπε, δεν είχαν εντοπισμένο κάποιο αμερικάνο ειδικά και έπρεπε να εντοπίσουν. Φαίνεται αυτό και από το ότι η κλοπή της μιας μοτοσικλέτας έχει γίνει 25 Φεβρουαρίου του 1984.
Η πρόταση έγινε πριν καν αρχίσουν οι έρευνες και η προετοιμασία. Η πρόταση για την υλοποίηση του γενικού δόλου της οργάνωσης. Η υπενθύμιση αν θέλετε, του γενικού δόλου της οργάνωσης. Η απόφαση λήφθηκε πολύ αργότερα.
Η υπενθύμιση όμως του γενικού δόλου τι είναι; Όταν σε έναν εγώ που ξέρω ότι είναι κλέφτης, του λέω δεν πας να κλέψεις τίποτα; Αν ξέρω ότι είναι κλέφτης αυτοκινήτων θα του πω, δεν πας να κλέψεις κανένα αυτοκίνητο; Είμαι ηθικός αυτουργός του;
Χρειάζεται συγκεκριμένο έγκλημα, αυτή είναι η διαφορά. Και αυτό δεν έχουμε εδώ. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που βρίσκεται εκεί αυτό δεν έχουμε εδώ. Γι’ αυτό δεν είναι επαρκές αυτό για την συγκρότηση της αντικειμενικής υπόστασης και παραπέμπει στην αντικειμενική υπόσταση του 187 αυτό και όχι του 46 παρ. 1.
Μερικές επιμέρους παρατηρήσεις στην κατάθεση, οι οποίες επιβεβαιώνουν αυτό το γενικό σχολιασμό των προανακριτικών που σας έκανα πριν, επιβεβαιώνουν κατά την γνώμη μου. Μια παρατήρηση πριν απ αυτό ακόμα. Έχει μια διατύπωση εδώ, θα την έχετε προσέξει όλοι φαντάζομαι: «δεν θυμάμαι σε ποιον από τους Λάμπρο και Νικήτα, είχε ανατεθεί ο ρόλος της ειδοποίησης? Λάμπρο ή Νικήτα, είχε ανατεθεί ο ρόλος της ειδοποίησης.›
Εγώ ξέρετε τι σκέφτομαι εδώ; Στον αρχηγό αναθέτανε καθήκοντα η οργάνωση; Βεβαίως δεν μπορεί να το ισχυριστεί έτσι. Επειδή όμως η ανάκριση έγινε με τον τρόπο που έγινε, αυτή η φράση εδώ, που δεν είναι δική του φράση σίγουρα, τι εκφράζει; Εκφράζει την ταλάντευση των αρχών για τους ρόλους που θα απονείμουν. Κατά την γνώμη μου αυτό εκφράζεται απ’ αυτή εδώ την φράση. Ότι ακόμα και σας το εξήγησα και στην προηγούμενη συνεδρίαση αυτό, μέχρι τις 20 περίπου Ιουλίου, τα πράγματα παίζονταν για το πώς θα φανούν επικοινωνιακά προς τα έξω και μετά θα συγκροτηθούν και ως βούλευμα.
Μια δεύτερη παρατήρηση απ’ αυτή την κατάθεση. Ότι το 1983 που αποφασιζόταν αυτή η ενέργεια και αρχές του ’84 που έγινε αυτή η ενέργεια, αν υπήρχε ένας αρχηγός στην οργάνωση έστω μια δεσπόζουσα προσωπικότητα, θα έπρεπε αυτός να κάνει την σοβαρότερη δουλειά κατά την γνώμη μου, γιατί; Γιατί όλοι οι άλλοι ήταν πρωτόπειροι. Δεν το ξέρω αν λένε αλήθεια ή όχι για το πότε μπήκαν στην οργάνωση. Αλλά ηλικιακά φαίνεται ότι θα ήταν πρωτόπειροι. Ήταν τότε οι περισσότεροι απ’ αυτούς γύρω στα 20 χρόνια, αν υπήρχε μια δεσπόζουσα προσωπικότητα, εμπειρότερη, ικανότερη και τα ρέστα, θα έπρεπε τουλάχιστον τότε να είναι μπροστά.
Στην ίδια κατάθεση, στο τέλος αυτής της κατάθεσης, πετάει κάτι τελείως ξεκάρφωτα όπως θα δείτε. «Θέλω να τονίσω τον αρχηγικό του ρόλο –μάλλον εννοεί τον Λάμπρο – σε όλες τις ενέργειες.› Αυτός ήταν ο συντάκτης και αυτός πρότεινε το στόχο. Αυτό έρχεται σε αντίφαση, μ’ αυτά που σας είπα πριν για τον Νορντίν και για το πώς αποφασίστηκε η ενέργεια και πώς επιλέχτηκε σαν στόχος ο Νορντίν. Αλλά θα έλεγα το εξής, την εξετάζω αυτή τη παράγραφο και σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο, αλλά και ηθολογικά.
Νομίζω ότι πρόκειται για μια φρασεολογία που δεν ταιριάζει σε ένα παλιό αριστεριστή. Όπως ήταν αυτό, που ήταν ο Χριστόδουλος Ξηρός. Ούτε καν σαν μέλος της πολιτικής ομάδας, μιας πολιτικής ομάδας, που οτιδήποτε κάνει, είναι μια πολιτική ομάδα σε τελευταία ανάλυση. Δεν θα περιέγραφε έτσι δηλαδή κάποιος τα χρόνια του, τα χρόνια που έφυγε. Ότι είχαμε έναν άλλον που τα έκανε όλα και μας έστελνε σαν πρόβατα.
Αυτό είναι που σας λέω ότι σ’ αυτές τις καταθέσεις μπερδεύονται βιώματα με διάθεση υποταγής στον Ανακριτή και υπόδειξης του Ανακριτή, δεν είναι άσπρο – μαύρο. Μας λέει ακόμα, ότι συμμετείχε σε ένα πυρήνα με τον Κόμη και τον Λουκά. Αφού συμμετείχε σε ένα πυρήνα με τον Κόμη στον οποίο ήταν και ο Λουκάς, γιατί έπρεπε να έρθει και ο Λάμπρος μαζί για να του υποδείξουν το στόχο; Δεν έφθανε ο ένας; Δεν είναι παράβαση των κανόνων της συνωμοτικότητας αυτό το πράγμα; Πώς μπορεί να γίνεται αυτό;
Και λέει ξεκάρφωτα στην αρχή της κατάθεσής του, πριν ακόμα την πρώτη ενέργεια που παίρνει μέρος ότι ο Λουκάς μου σύστησε τον Λάμπρο. Και αυτό το βλέπεις σαν μια κοινωνική δραστηριότητα πρακτικά και υπάρχει σε πολλές καταθέσεις αυτό. Δηλαδή ο Λάμπρος δεν συσχετίζεται με μια ενέργεια, μου σύστησε τον Λάμπρο για να κάνουμε αυτό, ή στην τάδε ενέργεια γνώρισα τον Λάμπρο. Γιατί δεν έβγαιναν οι ρόλοι από τις δικογραφίες. Βάλτον και βλέπουμε πώς θα πάει.
Και έτσι όλοι έχουν κοινωνικές γνωριμίες με τον Γιωτόπουλο. Στο ξεκάρφωτο μου τον έφερε μια μέρα και μου τον σύστησε. Λέει κι ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον σε σχέση με τα ίδια που σας έλεγα πριν. Περιγράφει τον τρόπο που στρατολογήθηκε στην οργάνωση, ή στην ακρίβεια έπιασε επαφή με την οργάνωση.
Και λέει ότι, το 1983 συνάντησε τον Αδηλίνη και τον Λεσπέρογλου και κάνανε μια συζήτηση για ένοπλες οργανώσεις και τέτοια, δεν του φάνηκαν σοβαροί κάπως έτσι το λέει τώρα να μην το ψάχνω να το βρω και δεν προχώρησε το ζήτημα, τελείωσε και βρήκε τον τρόπο του μετά διαφορετικά.
Αυτό που αποδείχθηκε εδώ στη διαδικασία από το έγγραφο που σας κατάθεσε ο ίδιος, ήταν ο Αδηλίνης ήταν φυλακή από τον Οκτώβριο του 1982 και από την ίδια ακριβώς ημερομηνία ήταν φυγόδικος του Λεσπέρογλου αφού για το ίδιο αδίκημα διωκόντουσαν, ο ένας είχε συλληφθεί και ο άλλος φυγοδικούσε.
Το ένα έβρισκε τον Λεσπέρογου σε ένα αμφιθέατρο το ’83, μάλλον ήταν δύσκολο αφού ήταν φυγόδικος και βεβαίως ήταν αδύνατον να βρεις στο ίδιο αμφιθέατρο τον Αδηλίνη που ήταν αρκετές συνοικίες πιο μακριά από εκεί που βρίσκονται τα αμφιθέατρα.
Και λέει ψέματα εδώ, είναι δεδομένο ότι αυτό είναι ψέμα. Και εγώ σκεφτόμουν, πώς του ήρθε να του πει αυτό; Λογικά, αυτό το γεγονός και αλήθεια να ήταν, δεν θα έπρεπε να το θυμάται μετά είκοσι χρόνια. Περιγράφει μια επαφή δηλαδή, η οποία δεν κατέληξε πουθενά και μάλιστα με δυο τύπους που του φάνηκαν και μη σοβαροί, αυτό λέει εδώ πέρα. Και τώρα που τον πιάνουν, που έχουν περάσει χρόνια, που έχουν γίνει πράγματα εκεί, θυμάται ότι συνάντησε και δυο μη σοβαρούς τύπους και μιλήσανε για Ένοπλη Πάλη και δεν έγινε τίποτα.
Βεβαίως συζήτηση για Ένοπλη Πάλη ένας που έχει περάσει από οργανώσεις της αριστεράς μπορεί να κάνει μια την ημέρα πρακτικά και χωρίς να είσαι παράνομος και χωρίς να σχετίζεσαι με ένοπλες οργανώσεις. Αυτά ως γνωστόν, ήταν κάποτε στην ημερήσια διάταξη. Και του έμεινε μια λες αυτή, πώς μας την έφερε τώρα εδώ πέρα; Και δεν είπε ότι είχε συζητήσει έστω και με άλλους τα ίδια ζητήματα και μ’ αυτούς δεν κατάληξαν πουθενά, αλλά βρήκε μετά τον μέντορά του. Και έκατσα και το σκεφτόμουνα αυτό το πράγμα και είδα ότι, στις 17/7 που δίνει την κατάθεση αυτή ο Χριστόδουλος, αναμενόταν νέα δίκη του Λεσπέρογλου.
Τον Ιούνιο του 2002, είχε αναιρεθεί η αθωωτική απόφαση, είχε δημοσιευθεί η απόφαση που την αναιρούσε, στις 15/7 μια δυο μέρες πριν, είχε βγει το ένταλμα που διέταζε εις εκτέλεση της πρωτόδικης απόφασης πια να ξανασυλληφθεί και ήταν στην επικαιρότητα το θέμα. Και λες ότι τώρα τίνος είναι αυτό, αυτό είναι του Χριστόδουλου ή του Ανακριτή που έχει μια δίκη μπροστά του για έναν άλλο τρομοκράτη; Και λέει, άσε και κάτι από εδώ. ¶σε και κάτι από εδώ να βρίσκεται, να δουλέψει και στην άλλη δίκη. Και δούλεψε εδώ που τα λέμε στην άλλη δίκη, πρωτοσέλιδο έγινε αυτό το πράγμα στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ› δεν θυμάμαι που είχε γίνει, σε κάποια εφημερίδα.
Αυτό σαν μια παρατήρηση πώς μπαίνει ένα πράγμα μέσα σε μία προανακριτική κατάθεση. Μετά περιγράφει τον Κάρος και επαναλαμβάνει ακριβώς τα ίδια και ο ίδιος πια για οικονομία χρόνου και ο Ανακριτής λέει «με την συνήθη διαδικασία παρατήρησης εντοπίστηκε ο στόχος›. Κι εγώ τις συνήθεις παρατηρήσεις σας κάνω, αυτές που έκανα και στην υπόθεση του Νορντίν. Μας λέει τα ίδια, ότι ο Αλέκος ήταν υπεύθυνος της ομάδας κλπ.
Στο Νορντίν και στον Στιούαρτ μας λέει ακριβώς τα ίδια. Η επιλογή και ο εντοπισμός του στόχου αυτού έγινε με την διαδικασία που σας ανέφερα προηγούμενα. Κριτήριο δηλαδή αμερικανός στρατιωτικός και ψάξιμο από όλα τα μέλη. Στον Βύρωνα μια διαφορετική παρατήρηση θέλω να κάνω. Νομίζω σε όλες τις βασικές ενέργειες που περιέγραψε ο Χριστόδουλος δείχνει τον ίδιο τρόπο εντοπισμού στόχου ο οποίος είναι πολύ διαφορετικός βέβαια από υποδείξεις.
Όσον αφορά τον Βύρωνα μας λέει το εξής στην ίδια κατάθεση. Μας λέει όταν εκεί και ο Λάμπρος και έμεινε έξω για κάλυψη. Υπεύθυνος της εισβολής ήταν ο Λουκάς. Κι εγώ σκέφτομαι, δεν μπορεί να θέλουμε και την πίτα αφάγωτη και το σκύλο χορτάτο. Ή αυτή η Οργάνωση θα έχει αρχηγό αλλά ο αρχηγός θα έχει το γενικό πρόσταγμα ή δεν θα έχει αρχηγό. Δεν μπορεί να μας λέτε ότι ο Γιωτόπουλος είναι αρχηγός, συμμετέχει στην επιχείρηση αλλά το γενικό πρόσταγμα το έχει άλλος. Έχουμε αρκετά παράλογο δηλαδή εδώ τα οποία δείχνουν ακριβώς την ταλάντευση των αρχών.
Να δούμε λίγο τον Τζωρτζάτο του οποίου είναι αρκετά διαφορετική στο ύφος η κατάθεσή του. Ο Τζωρτζάτος έχει ένα γενικό χαρακτηριστικό και στις δύο καταθέσεις. Δεν ξέρω τι από όλα αυτά είναι δικό του αλλά παραδεχόμενος μια οποιαδήποτε συμμετοχή στην Οργάνωση θεωρείται ομολογημένη, δεδομένη αφού την παραδέχεται και ο ίδιος αυτή τη συμμετοχή. Εγώ την θεωρώ δεδομένη στο μέτρο που την ορίζει ο ίδιος αυτή.
Αυτό όμως μου δίνει ένα περιθώριο να σκεφτώ ότι ορισμένες διαδικασίες της Οργάνωσης εφόσον ο ίδιος το θεωρεί δεδομένο ότι ήταν μέλος της Οργάνωσης τις έχει κατανοήσει και μπορεί να τις περιγράψει εφόσον υπήρξε μέλος της Οργάνωσης άσχετα αν έχει πάρει μέρος σε μία ενέργεια, σε καμία ενέργεια, δεν ξέρω γι’ αυτό το ζήτημα.
Το χαρακτηριστικό των καταθέσεων από την σκοπιά αυτή δηλαδή της κατανόησης τι ήταν αυτή η Οργάνωση είναι το εξής, είναι ότι έχουν πολύ στέρεη αιτιολογία γιατί γινόταν η Χ ή η Ψ ενέργεια το οποίο δεν παραπέμπει βεβαίως σε υποχείριο, σε υποδείξεις στόχων και τα ρέστα. Παραπέμπει σε ένα πρόσωπο που με κάποιο τρόπο συμμετείχε σε μία συλλογική διαδικασία.
Δείτε τι λέει για μία συνάντηση. «Εκεί μιλήσαμε για στόχους οικονομικούς, αμερικανικούς, πολιτικούς στόχους στους οποίους μελλοντικά θα έπρεπε να κάνουμε κάποιες ενέργειες. Συμφωνήσαμε και οι τρεις και η συζήτηση τελείωσε εκεί›. Οι τρεις είναι ο Λουκάς, ο Μανόλης και ο ίδιος. Ουσιαστικά δηλαδή τι μας λέει εδώ πέρα; Μας λέει πώς εγέρθηκε ο γενικός δόλος, πώς αποφάσισαν να υλοποιήσουν το γενικό δόλο. Δεν μας λέει ότι κάποιος μας είπε «ξεκινήστε, κάντε αυτό›. Μας λέει ότι αφού ήμασταν σε μία Οργάνωση έπρεπε να κινηθούμε κατά τους σκοπούς της Οργάνωσης και αυτό το πράγμα κάναμε.
Στον Μομφεράτο αφού περιγράψει πώς αποφασιζόταν η υλοποίηση του γενικού δόλου, αυτό που σας διάβασα προηγουμένως κάποια μέρα λέει «αποφασίσαμε να σκοτώσουμε τον Μομφεράτο, εκδότη της εφημερίδας ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ›. «Ποιοι;› «Ο Λουκάς, ο Μανόλης, ο Σταμάτης›. Λείπει ο Λάμπρος από δω. Λείπει όμως. Αιτιολογία; Δίνει μια πλήρη αιτιολογία, για να μην σας την διαβάζω την έχετε δει στην προανακριτική κατάθεση με ένα άλλο λεκτικό, δικό του λεκτικό αλλά υπάρχει μία αιτιολογία γιατί το αποφάσισαν αυτό.
Επιπλέον για τον Μομφεράτο υπάρχει και μία αποτίμηση της ενέργειας μετά. Περιγράφει δηλαδή μια πλήρη διαδικασία λήψης κοινής απόφασης υλοποίησης και εκτίμησης της απόφασης μετά. Τα ίδια μας λέει και από την φρασεολογία αν το προσέξετε αυτό το πράγμα. «Πάρθηκε απόφαση από την Οργάνωση να χτυπηθούν τα ΜΑΤ για την υπόθεση του Καλτεζά›. Δεν μας είπε ότι μας είπε κάποιος κάντε κάτι, εδώ χτυπάνε τα ΜΑΤ, σκοτώνουν ανθρώπους. Συνεκτίμησαν και συναποφάσισαν.
Λέει για προτάσεις κυρίως από τον Λουκά αλλά η απόφαση περιγράφεται με τελείως διαφορετικές σκέψεις από την πρόταση. Το έχει εντοπίσει και η ανακρίτρια αυτό και το ρωτάει συγκεκριμένα. Γράφει στην ανακριτική του στην κα Μπούρη «στην ερώτησή σας για το αν πάντα συμφωνούσαμε στις προτάσεις που μας εισήγαγαν ο Λουκάς και Λάμπρος είναι πως όχι γιατί κάθε φορά εξετάζαμε όλοι μαζί για το αν υπήρχε επικινδυνότητα για τρίτα πρόσωπα. Εάν ναι, τότε αποφεύγαμε την ενέργεια. Έτυχε πολλές φορές να πάμε 2 και 3 φορές και να μην πραγματοποιήσουμε την ενέργεια που σχεδιάζαμε για το λόγο ότι υπήρχαν έστω και σε απόσταση 100 μέτρων πρόσωπα που θα μπορούσαν να κινδυνεύσουν, περαστικοί κλπ.›.
Δεν παραπέμπει ρητά σε συναπόφαση αυτό το εδάφιο; Και μάλιστα δεν λέει ο ίδιος ότι η πρόταση εξεταζόταν από την σκοπιά της συνδρομής των αναγκαίων όρων για την υλοποίησή της και φυσικά ότι δεν ήταν αυτή που προκαλούσε την απόφαση; Αυτός στην κατάθεσή του είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση διαχωρισμού πρότασης και λήψης απόφασης, διακοπής του αιτιώδους συνδέσμου δηλαδή μεταξύ των δύο. Προτάσεις ακούγαμε αλλά το πώς παίρνονταν η απόφαση ήταν τελείως άλλη δουλειά. Αυτό που σας λέω κι εγώ σήμερα από το πρωί.
Έχει και μία δεύτερη ενδιαφέρουσα παραπομπή η ανακριτική απολογία γιατί ρωτάται και για την ιεραρχία ο Τζωρτζάτος και μας λέει στην ίδια κατάθεση στην κα Μπούρη. «Ως προς την ιεραρχία της ομάδος δεν γνωρίζω αν και ποιος υπήρχε σε ηγετικό επίπεδο. Όμως στην μεταξύ μας ομάδα που την αποτελούσαν εγώ, ο Λουκάς, ο Μανόλης και ο Λάμπρος ήμασταν περίπου ισότιμα μέλη›.
Ο Βασίλης Ξηρός έχει πει ότι δεν γνωρίζει τον Λάμπρο γιατί μια φορά τον είδε στα ΕΛΤΑ Βύρωνα και φορούσε κουκούλα. Εκεί μάλιστα του αποδίδει ένα ρόλο ότι έσπασε με σιδερόβεργα την τζαμαρία. Τελικά απ’ ότι θυμάμαι μάλλον από την διαδικασία προέκυψε ότι ήταν διαφορετικό πρόσωπο αυτός που έσπασε την τζαμαρία.
Έχει μία περικοπή στο τέλος της κατάθεσής του που λέει το εξής: «από εκεί και ύστερα συνεργάστηκα με τον Λάμπρο και είδα κάποιον στον Πειραιά πριν την δολοφονία του Περατικού που μου δημιούργησε την αίσθηση ότι είναι ο αρχηγός της Οργάνωσης αλλά δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτόν›. Εδώ τι πράγματα βγαίνουν από αυτήν την περικοπή η οποία είναι στο τέλος που δεν έχει ξανααναφερθεί σε Λάμπρο εκτός από αυτήν την αναφορά στα ΕΛΤΑ του Βύρωνα.
Από κει κι ύστερα λέει «συνεργάστηκε με τον Λάμπρο›. Ενώ έχει δώσει μία κατάθεση 15-16 φύλλα, 28 σελίδες που ο Λάμπρος υπάρχει μια φορά και λάθος εκεί. Και στο τέλος τίνος τώρα αυτό, του Βασίλη ή του Ανακριτή; Μήπως ο Ανακριτής εκεί είχε πάλι ανησυχία ότι δεν βγαίνει καλά; Είχε εκεί γιατί ήταν αρχή, ήταν 17 Ιουλίου, 16 στην πραγματικότητα.
Το δεύτερο, κοιτάξτε την αποσύνδεση που κάνει μεταξύ Λάμπρου και αρχηγού για να δείτε και ένα λογικό μπάχαλο που φτιάχνεται σε αυτές τις καταστάσεις. Λέει δηλαδή για τον Λάμπρο αλλά δεν τον συνδέει με αυτόν που είδε στον Πειραιά και έμοιαζε σαν αρχηγός. Λέει «συνεργάστηκα με τον Λάμπρο αλλά και στη δολοφονία του Περατικού είδα κάποιον› που δεν λέει τον Λάμπρο και πώς να το πει βεβαίως αφού λέει ότι τον είχε δει με κουκούλα «που μου φάνηκε ότι ήταν ο αρχηγός›. Αυτά μας λέει ο Βασίλης Ξηρός.
Ο Σάββας, η αίσθηση που δίνει όταν σκεφτείς τις προανακριτικές απολογίες του είναι μιας εμφανώς καθοδηγούμενης κατάθεσης η οποία περιέχει φράσεις «κλισέ› και διατυπώσεις παρμένες από την αρθρογραφία ή δηλώσεις παραγόντων που δεν ήταν δυνατόν να τις ξέρει. Θα σας πω μερικά παραδείγματα όσα είδα εγώ.
Για την υπόθεση Πέτσου τι μας λέει; «Στην υπόθεση Πέτσου οι λόγοι που προέβαλλε ο Λάμπρος ήταν κάποιες πολεοδομικές παραβάσεις› τα λέει αυτά στην κατάθεση στον Ανακριτή. Εγώ εδώ θα σας υπενθυμίσω ότι ακριβώς αυτό είναι η δήλωση του κ. Πέτσου μετά την καταδίκη του στο Ειδικό Δικαστήριο το 1993 για όσους το θυμόσαστε, ότι τελικά όλη η υπόθεση εναντίον μου είχε πει τότε ο κ. Πέτσος ήταν κάτι πολεοδομικές παραβάσεις.
Δεν είναι όμως η αιτιολογία της 17Ν αυτό. Αυτό είναι η δήλωση του κ. Πέτσου. ¶λλα είχε γράψει η Οργάνωση στην οποία ήταν μέλος αυτός που έδινε την κατάθεση τότε εκεί. Είχε γράψει για το σκάνδαλο Κοσκωτά, τον κατηγορούσε για δωροληψία, απιστία, για τους διευθυντές των ΔΕΚΟ, το γνωστό πακέτο με το οποίο είχε φτάσει στο Ειδικό Δικαστήριο.
Τι είναι λογικό να έχει μείνει σε έναν άνθρωπο που προφανώς δεν ξημεροβραδιαζόταν στην τηλεόραση να ακούει δηλώσεις παραγόντων; Τη θέση που είχε πάρει η Οργάνωσή του και για τους λόγους για τους οποίους πήγε κι έκανε την συγκεκριμένη ενέργεια ή να θυμάμαι μια δεκαετία αργότερα ποια ήταν η δήλωση του Πέτσου; Ένα ζήτημα που γενικώς δεν έγινε και κανένα τεράστιο θέμα η δήλωση του κ. Πέτσου στο Ειδικό Δικαστήριο να πούμε ότι όλη η Ελλάδα την θυμάται και έμεινε ιστορική αυτή η δήλωση ώστε αν θέλετε και σαν μεταγενέστερη πρόσληψη να του έχει μείνει στο κεφάλι του.
Το λογικό που θα έπρεπε να πει είναι ότι τον χτυπήσαμε για τα σκάνδαλα. Μα δεν μας λέει αυτό όμως. Μας λέει για πολεοδομικές παραβάσεις. Πώς γίνεται αυτό το πράγμα τώρα; Δεν ξέρω, να το σκεφτούμε λίγο, να δούμε και κανένα άλλο παράδειγμα.
Στον Στιούαρτ λέει «τον στόχο τον επέλεξε ο Λάμπρος γιατί όπως έλεγε και οι μικροί φταίνε›. Διαψεύδεται βέβαια εδώ πέρα γιατί η επιλογή έγινε διαφορετικά όπως μας λέει ο Χριστόδουλος και ο Τσελέντης. Ήταν ταχυδρόμος της Τζάζμανγκ, από εκεί τον επέλεξαν, αυτός ήταν ο λόγος, ήταν στρατιωτικός, ήταν στην Τζάζμανγκ, φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Μπορεί να έκανα λάθος. Συγγνώμη κ. Τσελέντη, το Δικαστήριο είναι εδώ και θα τα δει αυτά, μην ανησυχείτε. Αυτή η διατύπωση «και οι μικροί φταίνε›?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Είπα εγώ μία γνώμη, είπε και αυτός άλλη μία, είπαν και άλλοι. Θα βρείτε εσείς που είστε Δικαστήριο, θα το αποφασίσετε πώς τον βρήκαν αν σας ενδιαφέρει. Δεν ξέρω αν έχει και καμία σημασία τελικά αυτό, μπορεί και να έχει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Είτε ενδιαφέρουν πολύ, είτε λιγότερο εγώ ότι έχει σημασία για την υπεράσπιση του πελάτη μου θα σας τα πω και μόνο αυτά. Αυτό το «και οι μικροί φταίνε› ήταν μία χαρακτηριστική φράση η οποία την είχα διαβάσει παλιότερα σε ένα άρθρο του κ. Κατσαντώνη αν θυμάμαι καλά που σχετιζόταν με την δολοφονία του Θεοφανόπουλου και την είχα διαβάσει γιατί είχε τύχει να πάρω μέρος σε μία υπόθεση που σχετιζόταν με την δολοφονία του Θεοφανόπουλου και ήταν μέσα και τα δημοσιεύματα της εφημερίδας. Ήταν αυτό.
Επίσης ο δικηγόρος του κ. Πέτσου στο Ειδικό Δικαστήριο ήταν ο κ. Κατσαντώνης και βλέπουμε δύο διατυπώσεις οι οποίες λογικά ένα μέλος της 17Ν δεν μπορεί να τις ξέρει, δεν μπορεί να τις θυμάται. Είναι περίπου απίθανο να θυμάται κάποιος ένα άρθρο του κ. Κατσαντώνη που να είχε και αυτό και μάλιστα σχετιζόταν. Πώς το είχε γράψει; Ότι αυτό ήταν μία θέση των Ερυθρών Ταξιαρχιών που εκτιμούσε με την δολοφονία ενός χαμηλόβαθμου Εισαγγελέα όπως ήταν ο μακαρίτης ο Θεοφανόπουλος ότι μεταφέρεται αυτή η πρακτική να χτυπάμε τους μικρούς γιατί και οι μικροί φταίνε και στην Ελλάδα. Έτσι υπήρχε αυτή η φράση μέσα σε αυτό το άρθρο.
