Την ώρα που πολλές χώρες αναζητούν τρόπους ή εφαρμόζουν φιλόδοξα μέτρα για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, οι Ισλανδοί άρχισαν να το μετατρέπουν σε πέτρα. Επιστήμονες διοχετεύουν το αέριο του θερμοκηπίου στο υπέδαφος, χρησιμοποιώντας μια τεχνική μετατροπής του σε πέτρωμα που, όπως λένε, θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε εργοστάσια συμβάλλοντας στον έλεγχο των εκπομπών τους και κατ' επέκταση στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Η ιδέα, που διατυπώθηκε για πρώτη φορά την περασμένη δεκαετία, ακούγεται τραβηγμένη, ίσως σαν να ξεπήδησε από τα βιβλία ενός αλχημιστή. Οι ερευνητές που επινόησαν τη μέθοδο ωστόσο, πιστεύουν ότι θα αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική και προσοδοφόρος, αφού μεταξύ άλλων εξαλείφει τον κίνδυνο διαρροής του αερίου από το υπέδαφος, όπου θα βρίσκεται αποθηκευμένο, σε περίπτωση σεισμού.
«Εγκέφαλος» του προγράμματος CarbFix είναι ο Γερμανός Γυργκ Μάτερ, καθηγητής γεωχημείας στο Κολούμπια. «Είναι σημαντικό να μπορούμε να αιχμαλωτίζουμε και να αποθηκεύουμε διοξείδιο του άνθρακα γιατί εξαρτιόμαστε και θα εξαρτιόμαστε από τα ορυκτά καύσιμα για τα επόμενα 50 με 100 χρόνια», λέει ο καθηγητής Μάτερ. «Αυτό είναι κακό για την παγκόσμια κλιματική αλλαγή, κυρίως λόγω των αερίων του θερμοκηπίου που επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα. Θα πρέπει να απαλλάξουμε από τον άνθρακα τις ενεργειακές υποδομές μας».
Στο πλαίσιο των δοκιμών τους, ο Μάτερ και η ομάδα του απομονώνουν το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται από πηγές κοντά στο εργοστάσιο του Χελισχέιδι, το μεγαλύτερο σταθμό γεωθερμικής ενέργειας στη χώρα και το δεύτερο μεγαλύτερο παγκοσμίως. Ο σταθμός ισχύος 300MW αξιοποιεί πηγές που βρίσκονται σε βάθος 1,2 χιλιομέτρων. Η θερμότητα διοχετεύεται σε 7 γεννήτριες, ενώ στην πορεία παράγεται ατμός, ο οποίος αποτελεί το 99,5% των εκπομπών του εργοστασίου.
Η υπόλοιπη ποσότητα είναι κυρίως διοξείδιο του άνθρακα, που μέσω του CarbonFix διοχετεύεται σε βασάλτη, ένα ηφαιστειογενές πέτρωμα που κατά το Μάτερ «θα μπορούσε να έχει δυνατότητα αποθήκευσης πολύ μεγάλων ποσοτήτων». Αρχικά, το CO2 διαχωρίζεται από τον ατμό και διαλύεται σε νερό, σχηματίζοντας ανθρακικό οξύ. Έπειτα, το διάλυμα διοχετεύεται σε βάθος 500 μέτρων, στο βασάλτη, όπου η οξύτητα έχει ως αποτέλεσμα να «φιλτράρονται» από τα γύρω πετρώματα στοιχεία, όπως μαγνήσιο και ασβέστιο. Σταδιακά, το διάλυμα ρέει μέσα από το βασαλτικό σχηματισμό και τα στοιχεία αυτά συνδέονται και πάλι σχηματίζοντας μέταλλα, όπως ασβεστόλιθο.
Στην παρούσα - δοκιμαστική- φάση, το διοξείδιο του άνθρακα δεν διοχετεύεται απευθείας από τον ίδιο το σταθμό, κάτι που αναμένεται να αρχίσει να γίνεται από τον Απρίλιο, εάν ξεπεραστούν τεχνικές δυσκολίες. Ένα άλλο μειονέκτημα της συγκεκριμένης τεχνικής είναι ότι απαιτούνται μεγάλες ποσότητες νερού και ηλεκτρικής ενέργειας. Επιπλέον, οι επιστήμονες παραδέχονται ότι το εγχείρημά τους απέχει πολύ από την εμπορευματοποίηση, καθώς η πλήρης μετατροπή άνθρακα σε πέτρωμα μπορεί να διαρκέσει χρόνια και είναι μια πολύ ακριβή διαδικασία.
