Και οι δύο είχαν τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους. Είτε είπε όλη την αλήθεια είτε όχι, ο απερχόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νικολά Σαρκοζί, έδειξε στην τηλεμαχία ότι ήλεγχε τόσο τα θέματα όσο και τους αριθμούς, αν και η νευρικότητα και τα τικ του πρόδιδαν έναν άνθρωπο που μάλλον δεν πιστεύει στη νίκη του.
Ο Φρανσουά Ολάντ είπε μια φράση δολοφονική, και την είπε ήρεμα, σχεδόν θλιμμένα. «Είστε πάντα ευχαριστημένος με τον εαυτό σας». Ηταν μια φράση, γράφει ο Μπερνάρ Γκετά στη Λιμπερασιόν, που αντανακλούσε όλη τη διαφορά ανάμεσα στον απολογισμό της θητείας του Σαρκοζί και την έλλειψη σεμνότητας από την πλευρά του τελευταίου. Τόσο στην τηλεμαχία αυτή όμως, όσο και σε ολόκληρη την εκστρατεία, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος είχε μια μεγάλη αδυναμία. Οι προτάσεις του μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες, μπορεί να είναι δίκαιες, αλλά είναι εν πολλοίς αόριστες, πολύπλοκες, μερικές φορές και ξεπερασμένες.
Υπήρχε πάντως ένας τομέας στη χθεσινή συζήτηση που ο Ολάντ είχε αναμφισβήτητα το πλεονέκτημα: η Ευρώπη. Στον τομέα αυτό κυριαρχούσε, γιατί είχε δίκιο από την αρχή. Είχε δίκιο να υποστηρίξει την αναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού συμφώνου, καθώς είναι φανερό πλέον ότι δεν λύνει τίποτα, αλλά επιδεινώνει την κατάσταση, αφού η λιτότητα χωρίς ανάπτυξη το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει τα ελλείμματα. Πνευματικό παιδί του Ζακ Ντελόρ, ο Ολάντ έχει βρει μια κοινή γλώσσα με το σύνολο των Ευρωπαίων και έχει φτάσει σε ένα συμβιβασμό ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες. Μπορεί έτσι να αναδειχθεί στον άνθρωπο που θα ακολουθήσει μια νέα ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και θα συμβάλει στην αναγέννηση της Ευρώπης.
Ο Σαρκοζί, πάλι, δεν δίστασε να πει ψέματα για τη Γερμανία και το εξωτερικό εμπόριο της Γαλλίας. Οπως επισημαίνει ο οικονομολόγος Τομά Πικετί στη «Λιμπερασιόν», το 2000, το 2001 και το 2002 το εξωτερικό εμπόριο της Γαλλίας ήταν πλεονασματικό, στο ίδιο επίπεδο με τη Γερμανία. Σήμερα, αντίθετα, η Γαλλία γνωρίζει το μεγαλύτερο έλλειμμά της από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο απερχόμενος πρόεδρος ισχυρίστηκε επίσης ότι δεν έκανε δώρα στους πλούσιους, όπως τον κατηγόρησε ο αντίπαλός του. Κι όμως, η Γαλλία είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που μείωσε τη φορολογία των πολύ υψηλών εισοδημάτων. Κι αυτό, εν μέσω της κρίσης.
Σε γενικές γραμμές, σημειώνει ο πολιτειολόγος Αλέν Ντιαμέλ στην ίδια εφημερίδα, η τηλεμαχία αυτή ήταν η πιο σκληρή από το 1988. Η συζήτηση ήταν ορισμένες στιγμές πολύ τεχνική, σε σημείο που οι τηλεθεατές δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν την ανταλλαγή αριθμών και στατιστικών στοιχείων. Ο Σαρκοζί ήταν πολύ επιθετικός, ο Ολάντ πολύ αποφασιστικός. Ο ηγέτης της κεντροδεξιάς ήταν υπερκινητικός, σήκωνε τους ώμους του, κουνιόταν στην καρέκλα του, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι εκτιμάται από τους πολίτες.
Για τη δημοσιογράφο της «Μοντ» Φρανσουάζ Φρεσό, το ματς έληξε ισόπαλο. Καθώς ο Ολάντ ήταν φαβορί πριν από τη συζήτηση, παρέμεινε φαβορί και μετά το τέλος της. Ο Σαρκοζί δεν πέτυχε τον βασικό του στόχο, που ήταν να τον αποσταθεροποιήσει.
Το τέλος του ντιμπέιτ ήταν χαρακτηριστικό. Θέλοντας να περιγράψει το στιλ που θα ακολουθήσει αν εκλεγεί, ο Ολάντ επανέλαβε δέκα φορές τη φράση «εγώ, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας». Ο Σαρκοζί θα μπορούσε να τον διακόψει, λέγοντάς του ότι δεν έχει νικήσει ακόμη. Δεν το έκανε, σώπασε, ήταν σαν να έχει παραιτηθεί.
Ο απερχόμενος πρόεδρος, πάλι, προσπάθησε στην τελευταία του παρέμβαση να ισορροπήσει λίγο το ακροδεξιό παραλήρημα των προηγουμένων ημερών, που είχε προκαλέσει ενόχληση ακόμη και στο εσωτερικό του κόμματός του. Απευθύνθηκε έτσι στους ψηφοφόρους τόσο της ακροδεξιάς όσο και του κέντρου. Το πρόβλημα γι' αυτόν είναι ότι ίσως να μην έπεισε ούτε το ένα στρατόπεδο ούτε το άλλο.
Πηγές: Liberation, Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ
