Νέα δεδομένα στην εξερεύνηση του διαστήματος φαίνεται πως προκύπτουν χάρη στη δουλειά αμερικανικής ομάδας, στην οποία συμμετέχουν και μηχανικοί του Εθνικού Εργαστηρίου του Λος 'Αλαμος, αναπτύσσοντας έναν νέο, αξιόπιστο πυρηνικό αντιδραστήρα που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διαστημόπλοια.
Η ομάδα, που απαρτίζεται από μηχανικούς από το Λος 'Αλαμος, το Glenn Research Center της NASA και τη National Security Technologies, προέβη στην πρώτη επίδειξη ενός μικρού πρωτοτύπου, που βασίζεται στις αρχές λειτουργίας του κινητήρα Stirling (χρησιμοποιούσε θερμό, πεπιεσμένο αέρα για να κινεί πιστόνια), που είχε ανακαλυφθεί τον 19ο αιώνα.
Η προτεινόμενη συσκευή θα χρησιμοποιεί μία πυρηνική μπαταρία ουρανίου, για την παραγωγή θερμότητας, η οποία στη συνέχεια μεταφέρεται σε οκτώ κινητήρες Stirling, με αποτέλεσμα την παραγωγή 500 βατ ενέργειας. Το δοκιμαστικό, μικρότερου μεγέθους μοντέλο, χρησιμοποιεί μία μικρή «πυρηνική πηγή» και έναν κινητήρα Stirling, με αποτέλεσμα την παραγωγή 24 βατ.
Οι ενεργειακές απαιτήσεις των διαστημικών σκαφών εξερεύνησης του «βαθέος Διαστήματος» κυμαίνονται μεταξύ 600 και 700 βατ, οπότε θεωρείται πως ο εν λόγω κινητήρας ενδεχομένως κάποια στιγμή να αποτελέσει την «καρδιά» των μη επανδρωμένων «απεσταλμένων» της ανθρωπότητας στο Σύμπαν - και, γιατί όχι, ενδεχομένως και κάποια στιγμή επανδρωμένων σκαφών που θα αναλάβουν αποστολές σε απομακρυσμένους προορισμούς.
Αξίζει να σημειωθεί πως η NASA χρησιμοποιεί εδώ και πολλά χρόνια πλουτώνιο 238 ως καύσιμο σε σκάφη όπως τα Voyager και το Cassini, αλλά από το 1992 έχει εκλείψει η δυνατότητα παραγωγής του, λόγω τερματισμού της λειτουργίας των σχετικών εγκαταστάσεων - ενδεικτικά, το Curiosity μετέφερε κάποια από τα τελευταία «καύσιμα» που είχε στη διάθεσή της η αμερικανική διαστημική υπηρεσία.
Εάν ο συγκεκριμένος κινητήρας αποδειχτεί επιτυχής, θα πρόκειται για εξαιρετικά σημαντικό βήμα για τη NASA, καθώς, εκτός του ότι θα μειωθεί δραστικά η ανάγκη για το «δυσεύρετο» πλουτώνιο, οι πυρηνικοί κινητήρες θα αυξήσουν δραματικά τις δυνατότητες εξερεύνησης του ηλιακού μας συστήματος, μια και οι εναλλακτικές προτάσεις (όπως αυτή της χρήσης ηλιακών συλλεκτών) έχουν κριθεί ως αναξιόπιστες.
Επίσης, το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποδείχτηκε «γρήγορο» και «οικονομικό»: «Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά αυτού του προγράμματος είναι ότι πήγε από το στάδιο της ιδέας στην ολοκλήρωση μέσα σε έξι μήνες, με κόστος μικρότερο του ενός εκ. δολαρίων» είπε ο Ντέιβιντ Ντίξον, μηχανικός του Λος 'Αλαμος.
Η συγκεκριμένη δοκιμή, αποκαλούμενη «DUFF» (Demonstration Using Flattop Fissions) αποτελεί την πρώτη δοκιμή διαστημικού πυρηνικού αντιδραστήρα από τις ΗΠΑ από το 1965. «Ένα απλό, μικρό, ελαφρύ πυρηνικό σύστημα θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες, βελτιωμένες δυνατότητες για τις διαστημικές επιστήμες και την εξερεύνηση» είπε ο Πάτρικ ΜακΛούρ, επικεφαλής του προγράμματος στο Λος Άλαμος, συμπληρώνοντας πως, αν όλα πάνε καλά, «θα βρεθούμε από τη Νεβάδα στο εξώτερο Διάστημα».
