Το παράνομο εμπόριο άγριας ζωής δεν αποτελεί μόνο περιβαλλοντικό πρόβλημα, αλλά ζήτημα που εμπίπτει στο ποινικό δίκαιο και το οποίο φθάνει να απειλεί τη σταθερότητα κυβερνήσεων και την εθνική ασφάλεια πολλών χωρών, προειδοποιεί το World Wildlife Fund (WWF).
Σε νέα έκθεσή του γίνεται λόγος για μία επικερδή εγκληματική επιχείρηση, η οποία αποφέρει 19 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε πάσης φύσεως δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος. Ακόμη πιο ανησυχητική όμως είναι η διαφαινόμενη αδυναμία των αρμόδιων φορέων να αντιμετωπίσουν τους δράστες, οι οποίοι ενισχύονται και επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους.
«Έχουμε αποτύχει. Χάνουμε πληθυσμούς [απειλούμενων ζώων] μπροστά στα μάτια μας», δήλωσε ο πρόεδρος του WWF Κάρτερ Ρόμπερτς. «Οι προσπάθειες ωχριούν από πλευράς τεχνολογίας, πόρων και - το χειρότερο όλων- από πλευράς οργάνωσης».
Στην έκθεσή της, η οργάνωση προειδοποιεί ότι χρήματα από το παράνομο εμπόριο άγριων ειδών, το οποίο γνωρίζει άνθηση λόγω της μεγάλης ζήτησης κυρίως για ελέφαντες, τίγρεις και ρινόκερους, διοχετεύονται από παραστρατιωτικές οργανώσεις σε εμφύλιες συρράξεις.
Ο γενικός διευθυντής του WWF Τζιμ Λιπ αναφέρει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. «Πριν από λίγους μήνες, ομάδες ανταρτών από το Τσαντ και το Σουδάν εισήλθαν στο βόρειο Καμερούν, θανάτωσαν 450 ελέφαντες και πήραν το ελεφαντόδοντο με σκοπό να το πουλήσουν και να αγοράσουν όπλα για τοπικές συρράξεις». Αντίστοιχες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί και στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό από ορισμένες δυτικές κυβερνήσεις. Τον περασμένο μήνα, η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών αναβάθμισε το λαθρεμπόριο άγριων ζώων από ζήτημα διατήρησης σε απειλή για την εθνική ασφάλεια. Όπως δήλωσε η Χίλαρι Κλίντον, το φαινόμενο έχει φθάσει να απειλεί κυβερνήσεις και εθνικά σύνορα.
Η έκθεση βασίστηκε σε συνεντεύξεις και συνομιλίες με τους αντιπροσώπους πάνω από 110 διεθνών οργανισμών και κυβερνήσεων, σε Ασία και Αφρική. «Κλειδί» στην αντιμετώπιση του προβλήματος, σύμφωνα με το WWF, είναι η ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας, η καλύτερη αξιοποίηση μεθόδων και τεχνολογιών έρευνας και παρακολούθησης, αλλά και η υιοθέτηση σκληρότερης στάσης από τις κυβερνήσεις των χωρών που πλήττονται περισσότερο.
