Τρομακτικές εικόνες γεμίζουν τις τελευταίες ημέρες τις τηλεοπτικές μας οθόνες. Από τη Λιβύη ως τη Φουκουσίμα και το Μπαχρέιν.
Ως συνήθως, ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς τα έχει πει όλα: «απ' το αίμα θολός λύνεται ο ποταμός, και παντού η τελετή της αθωότητας πνίγεται».
Όλα αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον κόσμο δεν ήταν όμως ανάγκη να συμβούν, γράφει ο Νιλ Άτσερσον στην κυριακάτικη «Ιντιπέντεντ». Είναι αλήθεια ότι οι σεισμοί και τα τσουνάμι δεν μπορούν να αποφευχθούν. Αλλά, πολλές άλλες καταστροφές, περιλαμβανομένων των αιματηρών σκηνών των τελευταίων ημερών στον αραβικό κόσμο, θα μπορούσε να είχαν αποτραπεί.
Πριν από πολύ καιρό, στην Καραμόζα της βόρειας Ουγκάντας, ο βρετανός δημοσιογράφος συνάντησε έναν ηλικιωμένο συμπατριώτη του μηχανικό. Έδινε συμβουλές για την κατασκευή δρόμων, τις οποίες δεν άκουγε κανείς. Ένα βράδυ του είπε: «Ως μηχανικός, μπορώ να σου πω ποια είναι η ρίζα όλων των ανθρώπινων λαθών. Ο άνθρωπος προσπαθεί να διορθώσει τα πράγματα χωρίς να έχει προηγουμένως διαπιστώσει τι έχει πάει στραβά».
Η φράση του ηλικιωμένου μηχανικού ταιριάζει γάντι στις προσπάθειες της Tepco να διορθώσει τα προβλήματα των πυρηνικών αντιδραστήρων, χωρίς προηγουμένως να τα έχει εντοπίσει. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, όμως, αφορά και τα πολιτικά δράματα που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή.
Η Δύση αποφάσισε να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ εναντίον της Λιβύης για να εμποδίσει τα τανκς του Καντάφι να μπουν στη Βεγγάζη. Το Κόσοβο θα έπρεπε να έχει διδάξει τη Δύση ότι είναι δύσκολο να αλλάξεις τα μυαλά ενός δικτάτορα από το ύψος των 30.000 ποδιών. Έχουμε όμως πραγματικά εντοπίσει τι πήγε στραβά με τη Λιβύη, προτού αποφασίσουμε να το διορθώσουμε;
...Πόσοι άνθρωποι προσπάθησαν να λύσουν αυτό το πρόβλημα αποδεχόμενοι τις προσφορές του Καντάφι: να αποκηρύξει το πυρηνικό του πρόγραμμα, να πουλήσει τον ελ-Μεγκράχι στους Σκωτσέζους και να υπογράψει πετρελαϊκές συμφωνίες με τους επικριτές του.
Ο Τόνι Μπλερ δεν ήταν ο πρώτος που έκανε αυτό το λάθος. Ένας πρώην ιδιοκτήτης της Ομπζέρβερ, ο χρηματιστής Τάινι Ρόουλαντ, πίστευε ότι αυτό που χρειαζόταν ο δικτάτορας ήταν δώρα και μια αγκαλιά. Μια μέρα, τον ρώτησα γιατί είχε τόσο θετική στάση απέναντι σ' αυτό το καθεστώς. «Αγόρι μου», μου απάντησε, «ο Καντάφι είναι ένας απλός λιανοπωλητής θανάτου. Οι Αμερικανοί είναι χονδρέμποροι!»
Ένα κοινό σημείο όλων αυτών των ιστοριών είναι η απληστία για ενέργεια - είτε πυρηνική είτε πετρελαϊκή. Πρόκειται για μια απληστία που οδηγεί σε λύσεις τύπου Φαρ Ουέστ, χωρίς να αναζητούνται οι ρίζες του προβλήματος. Στην περίπτωση της Λιβύης, έγινε μια βρόμικη συμφωνία με άραβες τυράννους να εξαγοραστεί η υποστήριξή τους στον πόλεμο κατά του Καντάφι με αντάλλαγμα την καταστολή του αγώνα των λαών για ελευθερία στο Μπαχρέιν ή τη Σαουδική Αραβία.
Σε όλο τον κόσμο, από την Κίνα ως τη Γερμανία, οι κυβερνήσεις σταματούν τα πυρηνικά τους προγράμματα λόγω της Φουκουσίμα. Ποιο πρόβλημα, όμως, διορθώνεται με αυτόν τον τρόπο; Ό,τι πήγε στραβά στην Ιαπωνία έχει προφανώς να κάνει με το ότι μια σειρά παλιών αντιδραστήρων εγκαταστάθηκε κατά μήκος μιας γνωστής τευτονικής πλάκας. Οι γερμανικοί αντιδραστήρες δεν βρίσκονται όμως κοντά σε τευτονικές πλάκες. Γιατί λοιπόν η Άγκελα Μέρκελ τους έκλεισε για τρεις μήνες;
Και η «αραβική άνοιξη»; Οι πρωταγωνιστές αυτών των εξεγέρσεων διέγνωσαν κατ' αρχήν τι ήταν στραβό: τα βίαια αστυνομικά κράτη. Ο αγώνας τους να διορθώσουν το πρόβλημα είναι έτσι βάσιμος. Έξω οι τύραννοι, που στέκονται ανάμεσα σε μας και τον «φυσιολογικό» κόσμο με τα δικαιώματα και τις ευκαιρίες του. Καλό για αρχή. Μέχρι στιγμής, μόνο η Αίγυπτος και η Τυνησία πέρασαν αυτό το στάδιο. Θα τις ακολουθήσουν η Λιβύη, το Μπαχρέιν και η Υεμένη; Και θα είναι το καινούργιο σπίτι καθαρό; Ας το ελπίσουμε. Ινσαλα!
Πηγή: Independent on Sunday, ΑΠΕ-ΜΠΕ
