Δηλώνοντας τρεις φορές ότι θα ψηφίσει τον Φρανσουά Ολάντ στις προεδρικές εκλογές, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ μπορεί να έκανε μερικούς Σοσιαλιστές να συνοφρυωθούν, αλλά προκάλεσε γενικότερη αίσθηση, που θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν οι δηλώσεις αυτές δεν γίνονταν την αργία της Πεντηκοστής.

Ηταν καιρός κάποιος να εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή του στον Ολάντ, γράφει ο Αλέν Ντιαμέλ στη «Λιμπερασιόν». Ο συγκεκριμένος υποψήφιος είχε αρχίσει να πλήττεται από τρεις παράγοντες: τη νομιμότητα της Μαρτίν Ομπρί, καθώς είναι η πρώτη γραμματέας του κόμματος, τη διαρκή υποτίμησή του από τους αντιπάλους του και το τακτικό του λάθος να παρουσιαστεί ως ένας «φυσιολογικός» υποψήφιος.

Ο Ολάντ χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο σε αντιδιαστολή με τον σημερινό πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, αλλά και με τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Οι Γάλλοι, όμως, δεν έχουν θελήσει ποτέ ένα «φυσιολογικό» άνθρωπο στην προεδρία.

Ολοι οι πρόεδροι της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν βαθύτατα «μη φυσιολογικοί», δηλαδή δεν ακολουθούσαν συγκεκριμένα πρότυπα. Το επιχείρημα του Ολάντ ήταν λανθασμένο.

Αλλωστε και ο ίδιος δεν είναι ένας «φυσιολογικός» ηγέτης, αφού τον υποτιμούν συνεχώς οι ανταγωνιστές του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κακώς. Ο Ολάντ είναι ευφυής, ικανός και καλός ρήτορας, ο άνθρωπος τον οποίο εμπιστευόταν και συμβουλευόταν περισσότερο ο Λιονέλ Ζοσπέν, ο μοναδικός ηγέτης του κόμματός του που μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον Σαρκοζί σε μια συζήτηση.

Σε ό,τι αφορά βέβαια τον Σιράκ, υπήρξε ακόμη ένας λόγος που τάχθηκε με το μέρος του Ολάντ: η απέχθειά του προς τον Σαρκοζί, που χρημάτισε για χρόνια υπουργός του επί των Εσωτερικών. Στον δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του, που μόλις εκδόθηκε στη Γαλλία με τίτλο «Η προεδρική εποχή», ο Σιράκ χαρακτηρίζει τον Σαρκοζί «νευρικό, παρορμητικό, φιλόδοξο, έναν άνθρωπο που δεν αμφιβάλλει για τίποτα, και πρώτα απ' όλα για τον εαυτό του».

Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου, ο Σιράκ γράφει ότι είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο να γίνει ο Σαρκοζί πρωθυπουργός. «Εχει πολλά προσόντα: είναι εργατικός, δυναμικός, διακατέχεται από μεγάλη ενέργεια και ανεξάντλητη όρεξη για δράση». Δεν το αποφάσισε όμως γιατί δεν τον εμπιστευόταν. «Ο Σαρκοζί δεν έχει την αξιοπιστία που απαιτείται για έναν πρωθυπουργό. Διέτρεχα τον κίνδυνο να βρεθώ μπροστά σε έναν πρωθυπουργό που θα αμφισβητούσε συνεχώς τις πρωτοβουλίες μου και θα προετοιμαζόταν να με διαδεχθεί». Και ο πρώην πρόεδρος ανακεφαλαιώνει: «Υπήρχαν γκρίζες ζώνες ανάμεσα στον Σαρκοζί και σε μένα».

Πηγές: Liberation, El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ