Μιλώντας την περασμένη Κυριακή στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος, ο σκιώδης υπουργός Εξωτερικών Ντάγκλας Αλεξάντερ είπε ότι η Δεξιά θριαμβεύει παντού και η Αριστερά υποχωρεί.
Την τελευταία πενταετία, η κυρίαρχη πολιτική τάση στην Ευρωπαϊκή Eνωση είναι πράγματι αυτή. Oπως γράφει, όμως, ο Τζον Πάλμερ στην «Γκάρντιαν», υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η τάση αρχίζει να αντιστρέφεται.
Πριν από λίγες ημέρες, η συμμαχία των Σοσιαλδημοκρατών, του Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος και των Κοκκινοπράσινων κατήγαγε περιφανή νίκη στη Δανία.
Υστερα ήλθε η απροσδόκητη νίκη των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων στη γαλλική Γερουσία. Η πιο σαφής ένδειξη όμως της στροφής στην ευρωπαϊκή πολιτική είναι η βαθιά κρίση που διέρχεται η συμμαχία των Χριστιανοδημοκρατών της Ανγκελας Μέρκελ με τους Ελεύθερους Δημοκράτες. Μια σειρά από ήττες του κυβερνητικού συνασπισμού στις εκλογές σε διάφορα κρατίδια έχει φέρει την αντιπολίτευση στα πρόθυρα της εξουσίας.
Κοντά στην κατάρρευση βρίσκεται και η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, παρόλο που τα κόμματα της Αριστεράς έχουν ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσουν για να επιστρέψουν στην εξουσία. Είναι επίσης αλήθεια ότι η αντίδραση στις περικοπές των δαπανών και την αύξηση της ανεργίας στην Ισπανία και την Κύπρο θα οδηγήσει πιθανότατα σε ήττα της Κεντροαριστεράς στις επόμενες εκλογές.
Αν όμως, όπως όλα δείχνουν, οι Σοσιαλιστές κερδίσουν τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και ακολουθήσει νίκη της συμμαχίας Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων στη Γερμανία, το κέντρο βάρους στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα μετατοπιστεί προς τα Αριστερά. Οι Σοσιαλιστές της Γαλλίας και της Γερμανίας έχουν ανάλογες ιδέες για το μέλλον της ευρωζώνης και τη διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, την ιδέα της έκδοσης ευρωομολόγων και δίνουν προτεραιότητα στη βιώσιμη ανάπτυξη.
Μεγάλη σημασία έχει το γεγονός ότι το «παιχνίδι» των Ελευθέρων Δημοκρατών με τον ευρωσκεπτικισμό δεν απέφερε κέρδη στο κόμμα. Οπως και ότι στη Δανία, τη Σουηδία και άλλες χώρες, η υποστήριξη προς τα ακροδεξιά κόμματα μοιάζει να φθίνει, εν μέρει λόγω της σφαγής στη Νορβηγία αυτό το καλοκαίρι.
Είναι βέβαια άλλο πράγμα να διαπιστώνεις ότι το πολιτικό εκκρεμές στην Ευρώπη αρχίζει να στρέφεται προς τα αριστερά και άλλο να υποστηρίζεις ότι η κεντροαριστερά θα μπορέσει να ακολουθήσει μια διαφορετική οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία επιμένουν ότι θα εργαστούν για μια μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης και θα δώσουν τέλος στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού που κυριάρχησε στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία. Οι Εργατικοί στη Βρετανία τηρούν προς το παρόν σιωπή για τα ζητήματα αυτά. Οταν όμως το σκηνικό αλλάξει, θα πρέπει κι εκείνοι να πάρουν θέση.
Προς το παρόν, ο νέος ηγέτης των Εργατικών Εντ Μίλιμπαντ (στη φωτογραφία) προσπαθεί να εδραιώσει τη θέση του και να μειώσει την επιρροή των συνδικάτων στο κόμμα του. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 43% των ψηφοφόρων κρίνει υπερβολική αυτή την επιρροή. Στην ομιλία του στο συνέδριο του Λίβερπουλ, ο ηλικίας 41 ετών Μίλιμπαντ κάλεσε τους Εργατικούς να αναγνωρίσουν ότι τα τελευταία χρόνια ευνόησαν την κουλτούρα του εγωισμού και του εύκολου πλουτισμού και να συνάψουν ένα νέο συμβόλαιο με το εκλογικό σώμα. «Είμαστε συνυπεύθυνοι για την ηθική παρακμή», τόνισε, μη διστάζοντας να παραδεχθεί ότι ορισμένα από τα πράγματα που έγιναν επί κυβερνήσεων Θάτσερ ήταν σωστά.
Ο Μίλιμπαντ καταδίκασε τη σκληρή λιτότητα που εφαρμόζουν συντηρητικοί και φιλελεύθεροι, αλλά τόνισε ότι η εποχή των αλόγιστων δαπανών έχει περάσει. «Οταν επιστρέψουμε στην κυβέρνηση, θα ξοδεύουμε μόνο με βάση τις δυνατότητές μας. Και κάθε πένα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα την αξιοποιούμε για την καταπολέμηση του χρέους».
Πηγές: The Guardian, Corriere della sera, ΑΠΕ-ΜΠΕ
