Είναι το καλύτερο νέο του αληθινού δράματος στο οποίο έχει εξελιχθεί η μάχη για τη σωτηρία του ευρώ. Ολόκληρη η γερμανική Αριστερά κινητοποιείται στο πλευρό των ευρωπαϊκών θεσμών, υποστηρίζει την αλληλεγγύη με τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες και θέλει τη στενότερη δυνατή συνεργασία με τη Γαλλία.

Ο προσανατολισμός αυτός της σημερινής γερμανικής αντιπολίτευσης δεν ήταν προφανής, σημειώνει ο Αλεξάντρ Αντλέρ στη «Φιγκαρό». Τα λαϊκιστικά ρεύματα που ήθελαν τη ρήξη με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αγωνίστηκαν σκληρά για να επηρεάσουν την Αριστερά...

... Οι πρώτοι που αρνήθηκαν να παίξουν το δημαγωγικό παιχνίδι ήταν οι Πράσινοι. Ενισχυμένο στα αριστερά του, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα μπόρεσε έτσι να ξαναβρεί τον καλό του εαυτό. Και το ένα μετά το άλλο, όλα τα ηγετικά του στελέχη -από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγιερ μέχρι τον πρώην υπουργό Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ (στη φωτογραφία)- τάχθηκαν καθαρά υπέρ της σωτηρίας της Ελλάδας και του ευρώ, με τίμημα ακόμη και την έκδοση ευρωομολόγων.

Εχοντας έτσι αψηφήσει τις επιφυλάξεις της κοινής γνώμης για την ενίσχυση του μηχανισμού στήριξης, οι Σοσιαλδημοκράτες αποκόμισαν τα οφέλη της απόρριψης κάθε δημαγωγίας: μετά τον θρίαμβο του Ολαφ Σολτς, πρώην υπουργού Εργασίας του Σρέντερ που εξελέγη δήμαρχος του Αμβούργου με 51%, περιφανή νίκη κατήγαγε και ο δημοφιλής δήμαρχος του Βερολίνου Κλάους Βόβεραϊτ.

Ενθαρρυμένη από το ηθικό θάρρος της αντιπολίτευσης, η πλειοψηφία κατόρθωσε να πείσει την καγκελάριο να ξεπεράσει τους δισταγμούς της και να ξαναβρεί τα παλιά ευρωπαϊκά ένστικτα του κόμματος του Αντενάουερ και του Κολ. Ετσι έφτασε και η δημοφιλής υπουργός Εργασίας Ούρσουλα βον ντερ Λέγιεν να ζητήσει μια νέα ευρωπαϊκή διακυβέρνηση που θα οδηγήσει σε έναν πραγματικό φεντεραλισμό με βάση το γαλλογερμανικό δίδυμο.

Μένει τώρα να καλυφθεί το άλλο μισό της διαδρομής, που λέγεται Γαλλία. Είναι καιρός η γαλλική Αριστερά να ξαναδώσει ελπίδα στους γερμανούς... εργαζόμενους, από τους οποίους ζητείται -συχνά με περισσή ελαφρότητα- να βάζουν το χέρι στην τσέπη χωρίς πολλά λόγια.

Γεγονός είναι ότι τελευταία οι φεντεραλιστές της Ευρώπης έχουν πάρει θάρρος. «Αυτό που θέλουν οι αγορές είναι μια ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση, μια οικονομική ένωση, μια πολιτική ένωση», έλεγε τις προάλλες στις Βρυξέλλες ο Γκι Φερχόφστατ, πρωθυπουργός του Βελγίου επί εννέα χρόνια.

Μόλις πριν από λίγα χρόνια, τέτοιες φωνές υπέρ μιας «στενότερης ένωσης» είχαν σιωπήσει μετά την απόρριψη του ευρωπαϊκού Συντάγματος. Ομως σήμερα ακούγονται ξανά. «Αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία εδώ και μια γενιά για μια ενωμένη Ευρώπη», επιμένει ο Φερχόφστατ.

Πολλά ερωτήματα συνοδεύουν αυτή την εκστρατεία. Και το κυριότερο απ' όλα αφορά τους στόχους της Γερμανίας. «Παρά τις επιφυλάξεις που εκφράζει, η Μέρκελ είναι έτοιμη να προχωρήσει σε μια λύση που λέγεται ισχυρή ευρωπαϊκή μακροοικονομική διακυβέρνηση», υποστηρίζει ο Πάβελ Σίμποντα, από το πολωνικό ίδρυμα demosEUROPA.

Η εμβρυακή αυτή ευρωπαϊκή κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να διαμορφώνεται. Το καλοκαίρι, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ συμφώνησαν στην πραγματοποίηση εξαμηνιαίων συνόδων των 17 χωρών της ευρωζώνης. Πλησιάζει επίσης η ώρα που θα επιβληθεί ο φόρος Τόμπιν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, έστω και χωρίς τη συμμετοχή των Βρετανών.

Πηγές: Le Figaro, The Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ