Οι ψηφοφόροι της Αριστεράς στη Γαλλία θέλουν αλλαγή, μια πραγματική αλλαγή. Το μήνυμα που βγήκε χθες από τις κάλπες των προκριματικών εκλογών αιφνιδίασε τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος πίστευε ότι θα εξασφάλιζε μεγαλύτερη διαφορά από τη Μαρτίν Ομπρί.
Καθόλου δυσαρεστημένη δεν είναι η κόρη του Ζακ Ντελόρ, η οποία προσπαθεί από την αρχή της εκστρατείας να συμφιλιώσει τη μείωση του χρέους με την ανάπτυξη. Αυτός που είναι ενθουσιασμένος όμως είναι ο Αρνό Μοντεμπούρ, ο μόνος από τους έξι υποψηφίους που υποστηρίζει την «αποπαγκοσμιοποίηση», αμφισβητεί δηλαδή τη χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση και το ελεύθερο εμπόριο.
Μια από τις ιδέες που κυκλοφορούσαν πριν από τον χθεσινό πρώτο γύρο ήταν ότι όσο μεγαλύτερη ήταν η συμμετοχή, τόσο περισσότερο ωφελημένος θα έβγαινε ο Ολάντ. Η πρόβλεψη αυτή δεν επαληθεύτηκε, καθώς οι ψηφοφόροι έφτασαν τα 2,5 εκατομμύρια, αλλά ο άνθρωπος που θέλει να γίνει ένας «κανονικός πρόεδρος» κάθε άλλο παρά εξασφάλισε το χρίσμα.
Η επιτυχία του Μοντεμπούρ, ο οποίος με 17% κατέκτησε την τρίτη θέση, πρέπει να αποδοθεί κυρίως στο ρητορικό του ταλέντο, που είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η δημοτικότητά του, μετά τις τρεις τηλεοπτικές συζητήσεις.
Οπως επισημαίνει όμως η «Μοντ», πρέπει να ληφθεί υπόψη και η συγκυρία. Η προεκλογική εκστρατεία διεξήχθη κυρίως τον Σεπτέμβριο, μια από τις πιο μαύρες περιόδους της θητείας του Νικολά Σαρκοζί. Ηταν ο μήνας των σκανδάλων που απειλούν το περιβάλλον του, αλλά κυρίως ο μήνας της κρίσης της ευρωζώνης. Το γαλλογερμανικό δίδυμο δυσκολεύεται να χαράξει, και στη συνέχεια να «πουλήσει», μια κοινή πολιτική. Οι αγορές κάνουν τους πολιτικούς να «χορεύουν». Κάθε μέρα που περνά ενισχύει τις θέσεις του Μοντεμπούρ, ο οποίος θέλει να τεθούν υπό εποπτεία οι τράπεζες, να διαχωριστούν οι αποταμιευτικές τράπεζες από τις τράπεζες επενδύσεων και να απαγορευτεί η κερδοσκοπία.
Για τον Νικολά Σαρκοζί, η άνοδος του Αρνό Μοντεμπούρ αποτελεί ταυτοχρόνως μια σοβαρή προειδοποίηση και ένα καλό νέο. Από τη μια πλευρά επιβεβαιώνει, όπως και η συμμετοχή στις εκλογές, την ανάγκη αλλαγής, μια ανάγκη που υπήρχε έντονη και το 1981 με την εκλογή του Φρανσουά Μιτεράν. Από την άλλη περιπλέκει τα πράγματα για τον αυριανό νικητή των προκριματικών εκλογών, ο οποίος θα πρέπει να συμφιλιώσει τη μετριοπαθή και τη ριζοσπαστική Αριστερά, διατρέχοντας τον κίνδυνο να αποξενώσει το κέντρο.
Η εβδομάδα που αρχίζει, με την τηλεοπτική συζήτηση της Τετάρτης ανάμεσα στον Ολάντ και την Ομπρί, θα είναι δύσκολη. Οι δύο υποψήφιοι, που δεν τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια ο ένας για τον άλλο, θα πρέπει να προσπαθήσουν να μη χαλάσουν το κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Όπως σημειώνει η Λιμπερασιόν, πρέπει να μη μετατρέψουν τη «χαρούμενη αποφασιστικότητα» σ' έναν πόλεμο χαρακωμάτων.
Το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν κέρδισε χθες τις προεδρικές εκλογές. Εκανε απλώς ένα αποφασιστικό βήμα για τη νίκη. Η πραγματική εκστρατεία θα αρχίσει τον Ιανουάριο του 2012 και ο Νικολά Σαρκοζί, που σήμερα έχει μια πολύ κακή εικόνα στις δημοσκοπήσεις, θα κατορθώσει μέχρι τότε να οργανώσει το στρατόπεδό του, ώστε να δώσει τη μάχη. Οποιος κι αν είναι ο νικητής την ερχόμενη εβδομάδα, θα έχει το βαρύ έργο να μετατρέψει την επιθυμία για αλλαγή σε μια συγκροτημένη ψήφο.
Η μεγάλη συμμετοχή στον χθεσινό πρώτο γύρο διέψευσε επίσης όλους εκείνους τους πολιτικούς αναλυτές, που έλεγαν ότι το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι καταδικασμένο να κάνει αντιπολίτευση. Οπως γράφει, όμως, σήμερα η «Γκάρντιαν» στο κύριο άρθρο της, το κόμμα έχει αρκετό δρόμο ακόμη να διανύσει. Ο πήχυς είναι ψηλά, οι σοσιαλιστές πρέπει να περάσουν από πάνω.
Πηγές: Le Monde, Liberation, Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ
