Στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Σουηδία, και πιο πρόσφατα στη Βρετανία και την Πολωνία, τα κόμματα της Κεντροδεξιάς κατέκτησαν την εξουσία. Αλλά, καθώς Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι βλέπουν τη δημοτικότητά τους να πέφτει, κάποιοι διερωτώνται μήπως η κυριαρχία της Δεξιάς φτάνει στο τέλος της.
Ο Σαρκοζί έχει εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο που αφορά σχέσεις υπουργών του αλλά και του ίδιου προσωπικά με την τύχη της Λιλιάν Μπετανκούρ, κληρονόμου του οίκου Λορεάλ. Το προεδρικό μέγαρο διαψεύδει τις κατηγορίες, αλλά το σκάνδαλο έχει προκαλέσει μεγάλη πτώση της δημοτικότητας του προέδρου.
Την ίδια ώρα, ο πρώην πρωθυπουργός και προσωπικός αντίπαλος του Σαρκοζί Ντομινίκ Ντε Βιλπέν ανταγωνίζεται ανοιχτά τον πρόεδρο με το νέο του κόμμα, την Αλληλέγγυα Δημοκρατία.
Όπως ο Σαρκοζί, έτσι και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ξεκίνησε ως αουτσάιντερ του πολιτικού συστήματος. Στην περίπτωση του ιταλού πρωθυπουργού, σημαντικό ρόλο στην ανέλιξή του έπαιξαν ο προσωπικός του πλούτος, η αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης της οποίας ηγείται, και η κατάρρευση της άλλοτε ηγεμονικής Χριστιανοδημοκρατίας. Όλα αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό με την αδυναμία της Αριστεράς, του έδωσαν την εξουσία για το μεγαλύτερο μέρος της περασμένης δεκαετίας.
Αλλά κι εδώ υπάρχει ένας αέρας παρακμής. Δύο υπουργοί παραιτήθηκαν από την κυβέρνησή του τους τελευταίους δύο μήνες ύστερα από κατηγορίες για διαφθορά και καταχρήσεις. Ο πρόεδρος του κοινοβουλίου Τζανφράνκο Φίνι, άλλοτε στενός συνεργάτης του Μπερλουσκόνι, βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή αντιπαράθεση μαζί του. Διαφωνίες φαίνεται να έχουν ξεσπάσει επίσης ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομίας Τζούλιο Τρεμόντι για τα μέτρα λιτότητας. Τόσο ο Φίνι όσο και ο Τρεμόντι παίρνουν θέση για την πιθανότητα ο πρωθυπουργός να οδηγηθεί σε παραίτηση.
Το τρίτο μέλος της τριάδας, η Αγγελα Μέρκελ, είχε διακριθεί για τη μετριοπάθειά της και τις ικανότητες μεσολάβησης και συμβιβασμού που είχε δείξει όταν ηγούνταν μιας κυβέρνησης συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες. Αλλά, τα πράγματα άλλαξαν, όταν συγκρότησε κυβέρνηση με τους Ελεύθερους Δημοκράτες. Και η οικονομική ανάπτυξη της χώρας δεν είναι αρκετή για να κατευνάσει την οργή πολλών Γερμανών για την απόφαση της κυβέρνησης να βοηθήσει την Ελλάδα.
Αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, οι Ευρωπαίοι φάνηκε κάποια στιγμή να επιλέγουν ως ικανότερα για τη διαχείρισή της τα κόμματα που είναι πιο φιλικά προς την ελεύθερη αγορά. Αλλά τώρα δείχνουν να το ξανασκέπτονται. Την ίδια ώρα αλλάζει και η στάση απέναντι στην Ευρώπη: σήμερα υπάρχουν περισσότεροι ευρωσκεπτικιστές στους κόλπους της Αριστεράς. Ενας άλλος κίνδυνος είναι η ενίσχυση των ακραίων κομμάτων σε πολλές χώρες.
Εξω από την ευρωζώνη, πάντως, η κατάσταση φαίνεται να είναι διαφορετική. Ο πρωθυπουργός της Σουηδίας Φρέντρικ Ράινφελντ βλέπει τη δημοτικότητά του σε υψηλά επίπεδα, ενώ σε μεγάλες φόρμες βρίσκεται και ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον. Και στην Πολωνία η μάχη για τον πρόεδρο έγινε ανάμεσα σε δύο υποψηφίους της Δεξιάς.
Τα προβλήματα της γαλλογερμανοϊταλικής τρόικας, επισημαίνει ο Τζον Λόιντ στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», φαίνεται λοιπόν να απορρέουν από τις πολιτικές τους επιτυχίες. Και οι τρεις, ο καθένας με τον τρόπο του, αμφισβήτησαν το πολιτικό κατεστημένο στις χώρες τους. Αλλά τώρα, που η εποχή είναι πιο δύσκολη, τα κόμματά τους φοβούνται ότι θα χάσουν την εξουσία. Και οι τρεις λοιπόν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να τους ζητηθεί να παραμερίσουν. Προς το παρόν πάντως μπορεί να τους παρηγορεί η σκέψη ότι στο αντίπαλο στρατόπεδο δεν διαφαίνεται ένας σοβαρός ανταγωνιστής.
Πηγή: Financial Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ
