Αν γινόταν ένα άτυπο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα διαδηλώσεων, η Ελλάδα και η Γαλλία θα ήταν τακτικοί νικητές: αυτό γράφει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Γκίντεον Ράχμαν, αναφερόμενος στις απεργίες και τις διαδηλώσεις που γίνονται κάθε τόσο στις δύο αυτές χώρες.
Στους Γάλλους φαίνεται ότι αρέσει η απεργία, σημειώνει ο αρθρογράφος. Το κλίμα είναι γιορταστικό, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους με τύμπανα, σημαίες και τραγούδια. Είναι βέβαια παράδοξο να βλέπει κανείς μαθητές να διαδηλώνουν, για να υπερασπιστούν τις συντάξεις τους. Αν και η μάχη για το μέλλον της Ευρώπης διεξάγεται σε άλλο επίπεδο, θα αποφασιστεί σε ένα βαθμό και στους δρόμους.
Σύμφωνα με τον Ράχμαν, οι περισσότερες από τις προτάσεις που συζητούνται με στόχο την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας από τις Βρυξέλλες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Το αρχικό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που είχε στόχο τη συγκράτηση των εθνικών ελλειμμάτων, εξαφανίστηκε εν μια νυκτί το 2003, όταν κατέστη σαφές ότι ούτε η Γαλλία, ούτε η Γερμανία δέχονταν να υποστούν κυρώσεις, λόγω υπέρβασης του ορίου του 3% για το έλλειμμα. Παρά ταύτα, τα γεράκια του ελλείμματος -ιδιαίτερα στη Γερμανία- πιέζουν τώρα για τη θέσπιση ακόμη πιο αυστηρών κυρώσεων για τους παράβατες. Κυρώσεων, μάλιστα, που θα είναι «αυτόματες».
Ορισμένοι προχωρούν ακόμη περισσότερο, λέγοντας ότι οι χώρες που τα ελλείμματά τους είναι πολύ μεγαλύτερα του 3% του ΑΕΠ πρέπει να χάνουν και το δικαίωμα ψήφου στο εσωτερικό της Ενωσης. Η Γαλλία, για παράδειγμα, που το έλλειμμά της φτάνει στο 8% του ΑΕΠ, θα πρέπει να χάσει αυτό το δικαίωμα και να εφαρμόζει αυτά που θα της λένε οι άλλοι! Για δοκιμάστε να το πείτε στον πρόεδρο Σαρκοζί...
Η απειλή των προστίμων ή της απώλειας του δικαιώματος ψήφου είναι κενή. Μία απειλή έχει νόημα, λέει ο Ράχμαν: η απειλή της εθνικής χρεοκοπίας.
Όταν μια χώρα ανακαλύπτει ότι οι αγορές δεν τη δανείζουν άλλο, τότε ξεκινά πραγματικά το έργο της αποκατάστασης της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Οι ιστορίες της Ελλάδας και της Γαλλίας προσφέρουν εδώ πολύτιμα διδάγματα. Η πρώτη, μπροστά στον κίνδυνο της χρεοκοπίας, αποφάσισε να σοβαρευτεί και να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που ήταν αδιανόητες μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Η δεύτερη δεν μοιάζει να αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα του προβλήματος. Η πρόταση της γαλλικής κυβέρνησης να αυξηθεί η ηλικία συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια είναι ήπια, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με τις περικοπές μισθών, συντάξεων και υπηρεσιών που αποφασίζονται σε χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιρλανδία, ακόμη και η Βρετανία.
Κι όμως, η πρόταση αυτή έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στο δρόμο.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη. Όπως γράφει στην «Γκάρντιαν» ο Φιλίπ Μαρλιέρ, καθηγητής γαλλικής πολιτικής στο University College του Λονδίνου, οι Γάλλοι θεωρούν αυτή τη μεταρρύθμιση ένα κυνικό σχέδιο που αναγκάζει τους πολλούς να δουλεύουν περισσότερο, την ώρα που οι τραπεζίτες και οι πλούσιοι εξακολουθούν να κάνουν μεγάλη ζωή. Ακόμη και οι μαθητές, που η κυβέρνηση λέει ότι καθοδηγούνται, δείχνουν να ξέρουν τι θέλουν. Και οι γονείς τους, που ανησυχούν για το μέλλον τους, δεν τους εμποδίζουν να διαδηλώνουν και να κλείνουν τα σχολεία τους.
Ο Σαρκοζί θα έπρεπε να θυμάται ότι από το 1968, κάθε φορά που οι νέοι λαμβάνουν μέρος σε μια διεκδίκηση, η κυβέρνηση κάνει πίσω.
Πηγές: Financial Times, Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ
