Η απολύμανση του νερού μέσω του Ήλιου δεν είναι μια νέα ιδέα: η έκθεσή του στις ζεστές αχτίδες «σκοτώνει» ασθένειες όπως η χολέρα. Πολλοί επιστήμονες άλλωστε έχουν επιχειρήσει να βρουν ενδιαφέρουσες, πρακτικές και οικονομικές λύσεις για τον καθαρισμό του νερού σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα. Το πρόβλημα με πολλά τέτοια συστήματα είναι ότι ο χρήστης δεν γνωρίζει πότε το νερό είναι ασφαλές προς κατανάλωση.

Φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον πιστεύουν πως έχουν τη λύση και μάλιστα βραβεύτηκαν γι’ αυτή: κατασκεύασαν μια συσκευή που μετρά πόσο ηλιακό φως περνά από ένα μπουκάλι γεμάτο νερό και πόσα αιωρούμενα σωματίδια «παρεμποδίζουν» το φως αυτό. Όταν έχουν πλέον απομακρυνθεί αρκετά σωματίδια, ο αισθητήρας δείχνει ότι το νερό είναι πόσιμο. Και πράγματι, αναλύσεις του νερού που απολυμάνθηκε μέσω αυτής της τεχνικής έδειξαν ότι απομακρύνθηκε το 99,9% των βακτηριδίων και ιών.

Μέλη της ομάδας ταξίδεψαν πρόσφατα στη Βολιβία με τους Μηχανικούς Χωρίς Σύνορα και έπιναν νερό από το δίκτυο, καθαρίζοντάς το πρώτα με το διάλυμα και τη συσκευή.

Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των φοιτητών, το σύστημά τους θα μπορούσε να πωλείται προς μόλις 2,5 ευρώ, γεγονός που το καθιστά πραγματικά βιώσιμη λύση, ιδιαίτερα για μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, οι οποίες καλούνται να παράσχουν και πόσιμο νερό στις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται.

«Αυτό το σύστημα μας δίνει να καταλάβουμε τι σημαίνει εκπαίδευση στον τομέα της μηχανικής», λέει ο Χάουαρντ Τσίζεκ,ένας από τους καθηγητές των φοιτητών που επινόησαν τη συσκευή στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. «Οι φοιτητές πρέπει να εξοπλίζονται με τις ικανότητες αλλά και την επιθυμία να βελτιώσουν τον κόσμο».

Οι φοιτητές κέρδισαν το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό του Ιδρύματος Ροκφέλερ και θα επενδύσουν το έπαθλο ύψους 40.000 δολαρίων στην τελειοποίηση του συστήματός τους και στην προώθησή του σε ΜΚΟ, οι οποίες θα το δοκιμάσουν στην πράξη. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο περίπου 1,5 εκατομμύριο παιδιά χάνουν τη ζωή τους από ασθένειες όπως η διάρροια, που μεταδίδονται μέσω του νερού και οι οποίες είναι αντιμετωπίσιμες στον αναπτυγμένο κόσμο. Το σύστημα αυτό είναι ένας φθηνός και εύκολος τρόπος να μειωθεί δραστικά αυτός ο αριθμός, εάν βέβαια οι φοιτητές βρουν στο δρόμο τους κατάλληλους συμμάχους, καθώς όπως παραδέχεται ένας από αυτούς «το πιο δύσκολο θα είναι να πειστεί ο κόσμος να το χρησιμοποιήσει».