Oταν ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί έφερε τον περασμένο μήνα στη Βουλή ένα σκληρό νομοσχέδιο που προέβλεπε την απαγόρευση της πρόσβασης στο Internet για όσους κατεβάζουν παράνομα ταινίες και μουσική, η γαλλική διανόηση εξέφρασε την ικανοποίησή της και κάλεσε τους Σοσιαλιστές να το ψηφίσουν. Οι γάλλοι διανοούμενοι μιλούσαν πάντα για τη «γαλλική εξαίρεση», θεωρώντας ότι ο πολιτισμός έχει ιδιαίτερη αξία και χρειάζεται προστασία.
Οι Σοσιαλιστές όμως καταψήφισαν τελικά το νομοσχέδιο, όπως έκαναν και οι Κομμουνιστές και οι Πράσινοι. Ενας βασικός λόγος γι'αυτό ήταν η αντιπάθεια προς τον άνθρωπο που επινόησε το νόμο: τον πρόεδρο Σαρκοζί. «Ο συστηματικός αντι-σαρκοζισμός μπορεί να μας κάνει να χάσουμε το αίσθημα της κοινής λογικής», δήλωσε ο Σοσιαλιστής πρώην υπουργός Πολιτισμού Τζακ Λανγκ, ο μοναδικός βουλευτής του κόμματος που υπερψήφισε τον νόμο.
Δύο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Σαρκοζί, η έντονη αντιπάθεια προς το πρόσωπό του έχει μετατραπεί στο βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής της αντιπολίτευσης. Η δημοτικότητα του γάλλου προέδρου έπεσε άλλες τέσσερις μονάδες τον Μάιο, φτάνοντας το 32%. Και οι εκλογές της Κυριακής για το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχουν να κάνουν στη Γαλλία τόσο με το μέλλον της Ευρώπης, όσο με το μέλλον του Σαρκοζί. Ένα από τα συνθήματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, για παράδειγμα, είναι «Σταματήστε τον Μπαρόζο, σταματήστε τον Σαρκοζί!» Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα ζητά ψήφο «εναντίον του Σαρκοζί και της Ευρώπης των καπιταλιστών».
Αλλά και ο κεντρώος ηγέτης Φρανσουά Μπαϊρού ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία εκδίδοντας ένα βιβλίο με τίτλο «Κατάχρηση εξουσίας». Χαρακτηρίζοντας τη Γαλλία του Σαρκοζί «εγωκρατία», αναφέρεται στον Σαρκοζί ως «τυφλό μονάρχη» και «βάρβαρο παιδί», που «πιστεύει ότι είναι παντοδύναμος και φαντάζεται τον κόσμο να αρχίζει με αυτόν και να βρίσκεται στα χέρια του». Τα περιοδικά αφιερώνουν πολλές σελίδες στην ανάλυση του προεδρικού ψυχολογικού προφίλ. Και η μπλογκόσφαιρα είναι γεμάτη με καυστικά αντισαρκοζικά σχόλια.
Ενα μέρος της αντιπάθειας προς τον πρόεδρο οφείλεται σε πραγματικές πολιτικές διαφορές. Για παράδειγμα, η προσπάθειά του να αλλάξει το πανεπιστημιακό σύστημα, έχει συναντήσει την έντονη αντίδραση της Αριστεράς, που θεωρεί ότι ο ανταγωνισμός έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της οικουμενικής εκπαίδευσης.
Η συστηματική σύγκρουση με τον Σαρκοζί αποτελεί όμως και ένα βολικό τρόπο για την αντιπολίτευση να κρύψει τις δικές της αδυναμίες. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι διχασμένο και χάνει συνεχώς δύναμη. Η γραμματέας του, η Μαρτίν Ομπρί, δεν είναι μέλος του Κοινοβουλίου. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν είναι ηγέτης του κόμματος, αλλά συμπεριφέρεται σαν να είναι. Αντίθετα με τους ισχυρισμούς του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που τον κατηγορεί ότι προωθεί έναν ανεξέλεγκτο φιλελευθερισμό της ελεύθερης αγοράς, ο Σαρκοζί αποφάσισε επιπλέον φορολογικές περικοπές και ενισχύσεις για τους χαμηλόμισθους και τους ανέργους. Και το έκανε με τη βοήθεια του Μαρτέν Χιρς, ενός αριστερού ειδικού κατά της φτώχειας που εκλήθη να δώσει συμβουλές στην κυβέρνηση.
Αυτό που προκαλεί πάνω απ' όλα αντιπαραθέσεις, όμως, είναι το στυλ και η μέθοδος διακυβέρνησης του Σαρκοζί. Οι προεδρικοί σύμβουλοι δεν διστάζουν να παίρνουν αποφάσεις για πολιτικά ζητήματα υποκαθιστώντας τους υπουργούς. Ο πρωθυπουργός έχει γίνει ένα είδος μάνατζερ. Και η ιδιωτική ζωή του προέδρου έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης με έναν τρόπο που θα ήταν αδιανόητος στο παρελθόν.
Χάρις στη μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που έχει η Κεντροδεξιά, ο αντισαρκοζισμός δεν μπορεί να μετατραπεί σε πρόβλημα για τον Σαρκοζί. Ο τελευταίος ανησυχεί περισσότερο για την οικονομική δυσαρέσκεια και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Η πολυδιάσπαση των αντιπάλων του αναμένεται ότι θα φέρει και πάλι στην πρώτη θέση το UMP. Οι Γάλλοι μπορεί να μη συμπαθούν και πολύ τον πρόεδρό τους, αλλά θα πρέπει να βρουν κάποιον που να τον συμπαθούν περισσότερο.
Πηγή: The Economist, ΑΠΕ-ΜΠΕ
