Πόσο θα αλλάξουν τα πράγματα για τους Ιρανούς και τον υπόλοιπο κόσμο οι εκλογές στο Ιράν; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα όσων παρακολουθούν την εκλογική διαδιακασία που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη στη χώρα.
Πρώτα απ'όλα, γράφει ο Ρόμπερτ Φισκ στο σημερινό φύλλο της Ιντιπέντεντ, οι σημερινές εκλογές δεν γίνονται για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Γίνονται για την κυβέρνηση, για την ανεργία, για την οικονομία, για την προεδρική αλαζονεία, τη βλακεία και το φόβο. Η Δύση θα πρέπει λοιπόν να εγκαταλείψει την ελπίδα ότι η πυρηνική στρατηγική του Ιράν θα αλλάξει ριζικά. Οι συνομιλίες με τον Μιρχοσεϊν Μουσαβί - εφόσον εκλεγεί - θα γίνονται σε καλύτερο κλίμα, αλλά οι πυρηνικές εγκαταστάσεις θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν. Είναι θέμα κύρους για το Ιράν και υπερηφάνειας για τους Ιρανούς.
Θα παραμείνει επίσης η εξουσία του θρησκευτικού ηγέτη και των αγιατολάχ, που διασφαλίζει μια μεγάλη απόσταση του Ιράν από τη Δύση στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μόλις πριν από ένα μήνα, μια 22χρονη σύρθηκε στην αγχόνη για ένα φόνο που φέρεται να έκανε όταν ήταν 17 ετών. Σε οποιαδήποτε δυτική χώρα, κάτι τέτοιο θα προκαλούσε σεισμό, την πτώση της κυβέρνησης, τη διάλυση πολιτικών κομμάτων. Στο Ιράν, η μόνη παρατήρηση που είχε σχέση με γυναίκες και προκάλεσε αίσθηση στην προεκλογική εκστρατεία ήταν ένας υπαινιγμός του απερχόμενου προέδρου Αχμαντινεζάντ για τους πανεπιστημιακούς τίτλους της συζύγου του Μουσαβί.
Ο τελευταίος υποστηρίζεται από τον πρώην πρόεδρο Μοχάμεντ Χαταμί, γεγονός που μπορεί να του χαρίσει το ποσοστό που χρειάζεται για να εκλεγεί πρόεδρος. Η Εθνοφρουρά και η Ιρανική Επαναστατική Φρουρά, όμως, έχουν αρχίσει ήδη να απειλούν ότι δεν θα επιτρέψουν μια «πράσινη επανάσταση».
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι κάτι κινείται στο Ιράν. Και όπως γράφει ο Ρότζερ Κόεν στην Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν, αυτή η «κίνηση» έχει βαθειές ρίζες. Οι Ιρανοί διψούσαν πάντα για μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Και ο Μουσαβί μπορεί να μην είναι ένας χαρισματικός ηγέτης, αλλά μπορεί να προσφέρει στο λαό τις θετικές πλευρές της ισλαμικής επανάστασης χωρίς να καταφύγει στην καταστολή που τη συνόδευσε τις τελευταίες δεκαετίες.
Η ιρανική δημοκρατία είναι ατελής (ένα συμβούλιο που αντιπροσωπεύει την ισλαμική ιεραρχία έχει το δικαίωμα να απορρίπτει υποψηφίους), αλλά σφριγηλή. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το σημερινό αποτέλεσμα, μερικά πράγματα όμως έχουν ξεκαθαριστεί.
Πρώτον, η προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων εβδομάδων θα ήταν αδιανόητη σε οποιαδήποτε συμμαχική προς τις ΗΠΑ χώρα από το Κάιρο μέχρι το Ριάντ. Οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιεί ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου για το ιρανικό καθεστώς - «μεσσιανικό, Αποκαλυπτικό» - διαψεύδονται από την πραγματικότητα.
Δεύτερον, ο Αχμαντινεζάντ μπορεί να ελέγχει ισχυρές δυνάμεις όπως είναι η Εθνοφρουρά και η Επαναστατική Φρουρά, αλλά συναντά μια ισχυρή αντιπολίτευση από όλο το πολιτικό φάσμα. Οι κατηγορίες του ότι η επανάσταση χαρακτηρίζεται από διαφθορά εξόργισαν τόσο τον πρώην πρόεδρο Ραφσανζανί όσο και το θρησκευτικό κατεστημένο της Κομ. «Δεκάδες εκατομμύρια Ιρανοί παρακολούθησαν τα τελευταία χρόνια τον Αχμαντινεζάντ να ψεύδεται, να παραβιάζει τους νόμους και να υπονομεύει τα επιτεύγματα του ισλαμικού μας συστήματος», έγραψε ο Ραφσανζανί σε επιστολή του προς τον θρησκευτικό ηγέτη της χώρας Αλί Χαμενεϊ, ζητώντας του να εξασφαλίσει ελεύθερες και τίμιες εκλογές.
Τρίτον, η εκλογή του προέδρου Ομπάμα αποσταθεροποίησε το καθεστώς της Τεχεράνης. Με τον Λίβανο να αρνείται την εκλογική νίκη στη Χεζμπολάχ, την ιρανική οικονομία να αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα και την Αμερική να επιδιώκει συμφιλίωση με τους Μουσουλμάνους, ο κόσμος μοιάζει κάπως διαφορετικός.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
