Το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα των τελευταίων Ευρωεκλογών είναι ότι η Ευρώπη δεν έχει κατορθώσει να ασκήσει γοητεία στους Ευρωπαίους και το ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα αποκατασταθεί η μαγεία του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Απαντώντας στην εφημερίδα Libération, ο Γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος Μαρσέλ Γκοσέ υποστηρίζει ότι το πρωταρχικό ζήτημα σήμερα στην Ευρώπη είναι η θέση της στον κόσμο, η οποία ενδεχομένως υπονομεύεται από την παγκοσμιοποίηση και την κατάρριψη των εμπορικών συνόρων.

«Η παγκοσμιοποίηση είχε ως αποτέλεσμα οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις να συνεχίζουν να λειτουργούν ως εθνικά κράτη», παρατηρεί ο Ζακ Ντελόρ, ο οποίος θεωρεί ότι τα εθνικά συμφέροντα έρχονται σε πρώτη μοίρα, ιδίως εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Αυτό που χρειάζεται, επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, είναι η επικέντρωση σε μια «πρακτική συνεργασία με τον πλανήτη» και στη διεύρυνση του ρόλου της Ευρώπης στον κόσμο.

Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα της διεύρυνσης, στο κείμενο του γαλλικού ιδρύματος Terra Nova που επανεκδόθηκε από την τσεχική εφημερίδα Lidové Noviny, ο Μισέλ Ροκάρ διατείνεται ότι η διεύρυνση θα πρέπει να αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους της ΕΕ διότι «συμβάλλει στην εδραίωση της ειρήνης μεταξύ των λαών». Ο πρώην Γάλλος πρωθυπουργός πιστεύει ότι η ένταξη της Τουρκίας συνιστά κρίσιμη εξέλιξη και ευκαιρία διεξαγωγής «ειρηνικού διαλόγου μεταξύ των χριστιανο-ιουδαϊκών και ισλαμικών κοινωνιών».

Την άποψη αυτή αντικρούει ο Τσέχος πολιτικός αναλυτής, Πετρ Ρόμπετζεκ, ο οποίος χαρακτηρίζει την άποψη αυτή ρομαντική θεώρηση της ευρωπαϊκής διεύθυνσης κατά το «αγαπάτε αλλήλους και διευρύνεσθε». Κατά την άποψή του, η διεύρυνση έχει ως αποτέλεσμα «να θολώνουν τα σύνορα της Ευρώπης και να διακυβεύεται η συνοχή της».

Ο δημοσιογράφος και ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας εξυμνεί στη βρετανική εφημερίδα Guardian τον Ιρλανδό συγγραφέα Σίμους Χίνεï, ο οποίος μας θυμίζει το «μεγαλείο του ευρωπαϊκού εγχειρήματος». Για τον Γκάρτον Ας, Ευρώπη σημαίνει «ένας νεαρός Ιρλανδός, ένας Βρετανός και ένας Πολωνός να εργάζονται και να ζουν με ίσους όρους –και αυτό να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο». Προσθέτει, επίσης, ότι το μέλλον της Ευρώπης και το μέλλον του Ιράν, για παράδειγμα, θα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, καθώς «το πιο σημαντικό πλεονέκτημα της Συνθήκης της Λισαβόνας είναι ότι παρέχει τα θεσμικά εφόδια για μια πιο συντονισμένη και αποτελεσματική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».