Στην απόλυτη προτεραιότητα δημιουργίας δασικού κτηματολογίου αναφέρθηκε, μιλώντας στο naftemporiki.gr, ο Παναγιώτης Εσκίογλου, καθηγητής στο τμήμα δασολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσαλλονίκης (ΑΠΘ).
Όπως ανέφερε, χωρίς αυτό δεν έχει νόημα η εξαγγελία της κυβέρνησης «όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος», καθώς δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς ήταν το δάσος. Έκανε ακόμα λόγο για τη σημασία λειτουργίας της δασικής υπηρεσίας η οποία, όπως είπε, «έχει απαξιωθεί», με αποτέλεσμα να λείπουν οι φορείς που θα συντονίσουν το έργο της προστασίας των δασών. Μας μίλησε επίσης για τη γενικότερη απαξίωση του δάσους που διαπιστώνεται στην Ελλάδα.
Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης στην Αλίνα Σαράντη.
Τι δεν κάνουμε σωστά στην πρόληψη και την αντιμετώπιση των πυρκαγιών στην Ελλάδα, γενικότερα και πιο συγκεκριμένα αυτή τη φορά;
«Κατ’ αρχάς από το 1993 υπάρχει ένας νόμος που είναι πρωτοποριακός στον κόσμο: δεν υπάρχει δασική υπηρεσία… Έχει απαξιωθεί και έχουμε μοιράσει αρμοδιότητες αυτής της υπηρεσίας. Όχι ότι δεν είχαμε προηγουμένως πυρκαγιές, αλλά αυτή τη στιγμή λείπουν οι κύριοι υπεύθυνοι φορείς οι οποίοι θα συντονίσουν το έργο και θα ξέρουν πώς να το προφυλάξουν. Μπορούμε να γιατρευτούμε από μία πάθηση από έναν φοιτητή παραϊατρικών επαγγελμάτων και όχι από το γιατρό; Νομίζω ότι είναι αδιανόητο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει εδώ. Και από εκεί και πέρα ο τρόπος της διαχείρισης. Αυτή τη στιγμή έχει συμβεί μία καταστροφή. Πρώτ’ απ’ όλα θα πρέπει να αποτρέψουμε τα πλημμυρικά φαινόμενα, να δημιουργήσουμε αντιπλημμυρικά έργα και να προστατεύουμε το έδαφος από τη διάβρωση. Πρέπει να έχουμε υπ’όψιν ότι η ώρα της ερημοποίησης της ελληνικής γης είναι έξω από την πόρτα μας, δεν είναι μακριά. Τα νερά λιγοστεύουν, οι πηγές στερεύουν… Αυτά πρέπει να τα καταλάβουμε και ιδιαίτερα αυτοί που ενεργούν όπως ενεργούν για να κερδίσουν 100-200 μέτρα οικοπέδου, για να ζήσουν πού τελικά; Σε έναν παράδεισο ή σε μία κόλαση; Πρέπει να καταλάβουμε δύο λέξεις: αειφορική διαχείριση. Αυτό σημαίνει ότι έχω ένα αγαθό, από το οποίο παίρνω τα οφέλη, αλλά προσπαθώ να το διατηρήσω για να μπορεί να μου τα δώσει και αύριο, όχι το καταληστεύω και αύριο δεν μπορεί να δώσει στα παιδιά μου»…
Ποια άλλα έργα πρέπει να γίνουν στις περιοχές που μόλις κάηκαν; Πρέπει να γίνει τεχνητή αναδάσωση;
«Η τεχνητή αναδάσωση είναι ένα πράγμα το οποίο έπεται. Δεν είναι σωστό αυτό που λέμε βγαίνουν τα παιδάκια, βγαίνουν οι πρόσκοποι, οι εκκλησίες και κάνουν μία αναδάσωση. Πρώτα πρέπει να ενεργήσουμε πάνω στο έδαφος, να γίνουν τα αντιπλημμυρικά έργα, γιατί αν δεν γίνουν αυτά τα έργα, όποια αναδάσωση και να γίνει είναι ένας μάταιος κόπος. Επίσης, πρόσφατα ακούσαμε τον υπουργό να λέει ότι “όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος”. Ποια έκταση θα γίνει ξανά δάσος; Υπάρχει δασικό κτηματολόγιο, υπάρχουν δασικοί χάρτες που αφενός δείχνουν την ιδιοκτησία, αφετέρου τη χρήση γης; Κάλλιστα κάποιος αύριο, με κάποια χαρτιά, κάποια φιρμάνια μπορεί να πει ότι αυτή η έκταση δεν είναι δασική, εφόσον δεν έχει καταγραφεί και να την οικοπεδοποιήσει. Πρέπει να υπάρξει λοιπόν μια ιεράρχηση. Πρώτα πρέπει να υπάρξει το δασικό κτηματολόγιο, να ενημερωθούν οι δασικοί χάρτες και στα συνέχεια όλα τα υπόλοιπα».
