To 2010 κάνει επίσημη πρεμιέρα ο Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης, ο οποίος στόχο έχει να δημιουργήσει μια γέφυρα μεταξύ των σπουδών στα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη. Το ερώτημα που τίθεται είναι σε ποια γλώσσα θα γίνει αυτό, παρατηρεί η ισπανική εφημερίδα El País.

Είναι γεγονός ότι το πλήθος των ευρωπαϊκών γλωσσών αποτελεί εμπόδιο για την υλοποίηση του οράματος για κινητικότητα των φοιτητών, το οποίο πρεσβεύει ο Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης. Ως εκ τούτου, τα βλέμματα στρέφονται στην αγγλική γλώσσα που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσει τη «lingua franca» του ευρωπαϊκού ακαδημαϊκού χώρου. Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό απαιτούνται μεσομακροπρόθεσμες επενδύσεις και εκτός από χρήματα χρειάζεται και πολιτική βούληση.

Μια παράμετρος που περιπλέκει το πρόβλημα είναι ότι η χώρα-αποδέκτης των ξένων φοιτητών συνήθως επιδοτεί τις σπουδές τους (με απαλλαγή από τα δίδακτρα) χωρίς να έχει πραγματικό όφελος –κάτι που τα κράτη μέλη θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν.

«Το μοντέλο του Erasmus έχει μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης και πρόκειται να δώσει σε ολοένα περισσότερους φοιτητές τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν κάποια μαθήματα σε άλλες χώρες ή ακόμη και να πάρουν διπλά πτυχία βάσει ενδοπανεπιστημιακών συμφωνιών, ωστόσο, η πλήρης κινητικότητα θα περάσει καιρός για να επιτευχθεί», υποστηρίζει ο Ισπανός Τζον Τζιμένο, πρόεδρος της UNED.

Από την άλλη πλευρά του ποταμού στέκονται οι Βρετανοί, οι οποίοι είναι σε επιφυλακή. Το έγκριτο βρετανικό έντυπο Times Higher Education που ασχολείται με τα εκπαιδευτικά πράγματα δημοσίευσε πρόσφατα ένα κύριο άρθρο με τίτλο «Everyone is talking the talk» (Όλοι μιλούν την καθομιλουμένη). «Η αυξημένη χρήση της αγγλικής γλώσσας στην ανώτατη εκπαίδευση στην Ευρώπη θα στερήσει από τη Βρετανία το συγκριτικό της πλεονέκτημα», αναφέρει το άρθρο. Τι θα γίνει, όμως, εάν τα αγγλικά αναδειχθούν στη γλώσσα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης;

«Είναι σαφές ότι τα βρετανικά πανεπιστήμια δεν επαρκούν για να καλύψουν την τρέχουσα ζήτηση για σπουδές στα αγγλικά –το κενό αυτό θα καλύψουν οι σκανδιναβικές χώρες που παραδοσιακά προσφέρουν περισσότερα προγράμματα σπουδών στην αγγλική γλώσσα», απαντά ο Τζον Τζιμένο.

«Ποιος όμως θα πληρώσει το λογαριασμό για την ανταλλαγή φοιτητών μεταξύ των χωρών;» διερωτάται η ισπανική εφημερίδα. Εξάλλου, οι κρατικές επιδοτήσεις σπουδών δεν είναι οι ίδιες σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Κάθε χώρα εφαρμόζει διαφορετικό μοντέλο χρηματοδότησης –γεγονός που περιπλέκει αρκετά τα πράγματα, παρατηρεί η El País.