Από την έντυπη έκδοση
Της Νικόλ Λειβαδάρη
[email protected]
Από την πλευρά των Ευρωπαίων το διατύπωσε, μάλλον κομψά, o Γάλλος ΥΠΟΙΚ Μπρουνό Λεμέρ: «Η πτώση Τζόνσον», είπε, «αποδεικνύει, σε κάθε περίπτωση, ότι το Brexit σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό δεν φτιάχνει ένα καλό κοκτέιλ για ένα έθνος. Προσωπικώς, δεν θα μου λείψει».
Το ενδιαφέρον είναι ότι, εκτός από τους Γάλλους και τους λοιπούς Ευρωπαίους, ο Μπόρις Τζόνσον πιθανώς δεν θα λείψει ούτε στους ίδιους τους Βρετανούς ψηφοφόρους που τον έφεραν στην εξουσία. Είτε ως «κλόουν» είτε ως «αρχιτέκτονας» του Brexit, εκείνο που τους είχε υποσχεθεί ήταν η νέα «Παγκόσμια Βρετανία»: μια ατλαντική δύναμη, με υψηλό επίπεδο ευημερίας, υψηλούς μισθούς και μια σύγχρονη οικονομία, προσανατολισμένη στην καινοτομία.
Προσώρας, η πολιτική κληρονομιά του είναι η καταβύθιση του επιπέδου διαβίωσης των Βρετανών, οι πρωτοφανείς δραματικές ελλείψεις προσωπικού και ειδών πρώτης ανάγκης στα ράφια των σουπερμάρκετ και -ως δείγμα του νέου σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου- η ύπαρξη μίας και μοναδικής high tech εταιρείας στον δείκτη FTSE 100 του Λονδίνου.
Το άλλοθι για όλα αυτά θα μπορούσε να είναι η επίσης πρωτοφανής παγκόσμια ενεργειακή κρίση. Και εκεί, ωστόσο, ο πολιτικός του σχεδιασμός παραπέμπει σε γεωπολιτικό και οικονομικό ανέκδοτο: Η στρατηγική απάντηση του Τζόνσον στις τεράστιες ενεργειακές προκλήσεις που άνοιξε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ήταν η ανεδαφική και μεγαλομανής υπόσχεση για την κατασκευή οκτώ εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας, που θα καλύπταν πλήρως τις ενεργειακές ανάγκες της Βρετανίας.
Το βαρύτερο «κληροδότημά» του όμως παραμένει ο επώδυνος -για τους Βρετανούς- ουτοπισμός του σκληρού Brexit. Όπως
γράφει ο «Guardian», «ποτέ δεν κατάλαβε, ή δεν θέλησε να καταλάβει, την οικονομική πραγματικότητα του 21ου αιώνα και έδωσε υπόσταση στην απειλή μιας κρίσης - η κρίση της στερλίνας, είναι ήδη εδώ»...
