Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Οι τιμές της ενέργειας σπάνε καθημερινά όλα τα ρεκόρ. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη κινούνται σαν υπνοβάτες περιμένοντας κάποιο θαύμα. Ο προγραμματισμός γίνεται «μέρα με τη μέρα», με βάση τη διαθεσιμότητα ενός πόρου, της ενέργειας, που είναι σπάνιος.
Οι τρέχουσες τιμές του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας απειλούν να μας οδηγήσουν σε ένα δραματικό φθινόπωρο και σε έναν πιο σκληρό χειμώνα.
Η Ευρώπη τι κάνει; Μας είπε ουσιαστικά να περιμένουμε τον Οκτώβριο για να συζητήσει αν θα μπει πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου.
Και όμως ! Δυο χώρες - η Γερμανία και η Γαλλία αποφάσισαν να γράψουν την ΕΕ στα παλαιότερα των υποδημάτων τους για να βρουν λύση στο ενεργειακό πρόβλημα εδώ και τώρα: Η Γερμανία αποφάσισε να κρατικοποιήσει ουσιαστικά τον ενεργειακό κολοσσό Uniper αναλαμβάνοντας τις αυξήσεις στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος και εμποδίζοντάς τες να περάσουν την αλυσίδα στους τελικούς χρήστες.
Η Γαλλία αποφάσισε επίσης να εθνικοποιήσει την κύρια εταιρεία κοινής ωφέλειας της χώρας EdF, βγάζοντάς την από την αγορά. Όχι άλλα μερίσματα, όχι άλλες διαφημίσεις για κέρδη και έσοδα, για επενδύσεις και ζημίες.
Πρόκειται για δύο συστημικές κινήσεις,με τις οποίες τα δυο κράτη παρεμβαίνουν άμεσα στον ενεργειακό τομέα, αγνοώντας παντελώς κάθε ευρωπαϊκό κανόνα ή αρχή. Ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία περίμεναν το καλοκαίρι για μια «ευρωπαϊκή παρέμβαση»! Παραμέρισαν την Ευρώπη και τη γραφειοκρατία της. Γερμανία και η Γαλλία συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε έναν κανονικό κόσμο, δύο παρεμβάσεις αυτού του τύπου θα προκαλούσαν οργή στις Βρυξέλλες. Θα προκαλούσαν τρομερές αντιδράσεις για παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων.Και απειλές για κυρώσεις. Σήμερα, δικαίως, ουδείς θέτει αυτά τα ερωτήματα γιατί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έχει ξεπεραστεί εντελώς από την ταχύτητα των γεγονότων.
Είναι αδιανόητο να αναλώνεται η ΕΕ σε μια συζήτηση εδώ και μήνες , για ένα πρόβλημα που είναι ήδη εδώ και που απειλεί να καταστρέψει τις οικονομίες. Το τι απομένει από την Ευρώπη βέβαια σε ένα στάδιο, όπου ορισμένα μέλη έχουν ηλεκτρισμό και επιχειρήσεις και άλλα όχι ,είναι ένα μυστήριο.
Φυσικά, Γερμανία και Γαλλία είναι οι γίγαντες που αποτελούν την ατμομηχανή της ΕΕ, είναι άλλα «μεγέθη». Οσο για τα υπόλοιπα κράτη μέλη; Είναι οι «νάνοι» που λαχταρούν για ευρωπαϊκές λύσεις. Για μια Ευρώπη που είναι ταυτόχρονα ο ορίζοντας αλλά και ο αποδιοπομπαίος τράγος. Συμφωνούν με τις κυρώσεις, νομίζοντας ότι στο τέλος «το κοινό κακό θα φέρει τη χαρά» και θα υπάρξει μια μορφή «ευρωπαϊκού μοιράσματος».
Δυστυχώς , όσο Ευρωπαίοι κι αν είμαστε, η Γερμανία και η Γαλλία δείχνουν ποιος είναι ο δρόμος. Εάν η Γαλλία και η Γερμανία ακολουθούν τον δρόμο της εθνικοποίησης των μεγάλων εταιρειών ενέργειας, δεν είναι δυνατόν οι «νάνοι» να επιλέγουν την ιδιωτικοποίησή τους. Εάν δεν υπάρχουν χρήματα , πρέπει να υπάρχουν ιδέες. Και κυρίως πολιτική βούληση …
