Της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου
[email protected]
Ο Πρωθυπουργός είχε συνάντηση με την Επίτροπο Ενέργειας της Ε.Ε., Κάντρι Σίμσον, στο Μέγαρο Μαξίμου, με θέμα την αντιμετώπιση της κρίσης που δημιουργεί στα νοικοκυριά η άνευ προηγουμένου αύξηση κόστους του φυσικού αερίου.
Και όμως. Πριν από λίγες μόλις εβδομάδες, όσοι είχαν κάνει την επιλογή την ενέργειας δια των αγωγών διέθεταν ένα σημαντικό πλεονέκτημα συγκριτικά με τους εξαρτημένους από το πατροπαράδοτο πετρέλαιο.
Τώρα, όπως ανέφερε ο Πρωθυπουργός, οι τιμές του φυσικού αερίου «έχουν πενταπλασιαστεί, εξαπλασιαστεί, δεκαπλασιαστεί σε ορισμένες περιστάσεις».
Πράγματι.
Τώρα βράζουμε λοιπόν όλοι στο ίδιο καζάνι.
Οι επιτροπές συγκροτούν σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης, αναζητώντας εναλλακτικές πηγές ενέργειες που θα μας απαλλάξουν από εξαρτήσεις και θα δείξουν τον δρόμο προς την αυτονομία.
Στο μεταξύ, νιώθω πως σε όλη αυτή την ιστορία υποβόσκει ένα επιπλέον ζήτημα πολύ μεγαλύτερο από το ήδη υπέρογκο οικονομικό και αφορά στη διευρυμένη επισφάλεια που αναφύεται σαν Λερναίο κεφάλι.
Εκτός από το πορτοφόλι, αυτό που μοιάζει να σφυροκοπείται ανηλεώς είναι κάτι ευρύτερο και θεμελιώδες.
Όταν η εμπιστοσύνη στην επιλογή εκλείπει και καμιά οδός δεν δείχνει ασφαλής, όταν καίριες αποφάσεις που αφορούν την ατομική ευημερία βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο της διακύβευσης, η επιλογή μετατρέπεται σε μια άυλη, θεωρητική ψευδαίσθηση του ονείρου.
Και όταν συμβεί αυτό, τότε είναι που κλονίζεται κάτι κεφαλαιώδες όπως η αίσθηση της ίδιας της ελευθερίας.
Γιατί ελευθερία χωρίς πραγματικές επιλογές, τι σόι ελευθερία μπορεί να είναι;
