Ακόμη και η πιο απροσχημάτιστη επίθεση, ακόμη και η πιο ωμή παραβίαση της κυριαρχίας μιας χώρας χρειάζεται να δικαιολογηθεί. Πώς το ‘χε πει ο Ρόμπερτ Λίχτερ, του Κέντρου Μέσων Ενημέρωσης της Ουάσιγκτον; «Για να πουλήσεις έναν πόλεμο, πρέπει να δαιμονοποιήσεις τον εχθρό σου ή να αποδείξεις ότι τα ελατήριά σου είναι ανθρωπιστικά».
Στη συγκαιρινή εισβολή, ο ένοικος, με μακροχρόνια μίσθωση, του Κρεμλίνου είπε, μεταξύ άλλων, ότι «θα παλέψουμε για την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας».
Χοντρικά, στην πουτινική θεώρηση, αν ζεις στην Ουκρανία πρέπει αναγκαστικά να είσαι ή πιστός υποτελής της Ρωσίας ή φασίστας.
Κάθε συζήτηση στο τέλος καταλήγει σε σύγκριση με τους Ναζί; Η δύναμη της αναλογίας απορρέει από την απλοϊκότητά της. Στο Διαδίκτυο τέτοια επιχειρήματα είναι αναπόφευκτα. Μας τα ‘πε και ο Godwin, νομικός και συγγραφέας, ο νόμος του οποίου έχει αποκτήσει και λήμμα στο λεξικό της Οξφόρδης. Ο νόμος του Godwin ορίζει πως όταν κάποιος διάλογος στο Διαδίκτυο τραβάει σε μάκρος, κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο συνομιλητές θα συγκρίνει τον άλλον με τον Χίτλερ ή τους Ναζί. Σε πολλές περιπτώσεις στο σημείο αυτό σταματάει ο διάλογος. Τι να πεις με κάποιον που τον θεωρείς ό,τι χειρότερο;
Γιατί χρησιμοποιεί, όμως, ο Πούτιν την επιχειρηματολογία αυτή και πόσο μπορεί να σταθεί;
Πατάει στην Ιστορία, στη μεγάλη μάχη του ρωσικού λαού κατά των Ναζί. Πατάει στην Ιστορία, στον Ουκρανικό Αντάρτικο Στρατό, OUN-UPA, που συνεργάστηκε με τους Ναζί στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στελεχώνοντας την κατοχική αστυνομία (Ukrainische Hilfspolizei), διαπράττοντας φρικαλεότητες.
Αυτό σημαίνει ότι οι νεοναζί κάνουν κουμάντο σήμερα την Ουκρανία; Ο εκλεγμένος το 2019 πρόεδρος είναι εβραϊκής καταγωγής και οι πρόγονοί του πολέμησαν τους Ναζί. Τα φασιστικά μορφώματα δεν αποτέλεσαν ποτέ υπολογίσιμη δύναμη σε εκλογικό επίπεδο. Στις τελευταίες εκλογές η συμμαχία των νοσταλγών των SS συγκέντρωσε μόλις 2,15%. Αποτελούν παραστρατιωτικό συμπλήρωμα; Το πιθανότερο, αλλά οι «δράκοι», όπως το τάγμα Αζόφ ή ο Δεξιός Τομέας, δεν κάνουν θραύση.
Στάση. Μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό που παίζεται στην Ουκρανία δεν είναι η Ουκρανία και οι επιθυμίες του λαού της.
