«Under Acupressure» στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη

Αυτός είναι ο τελευταίος μας χορός
Αυτό είμαστε υπό πίεση

(Queen & David Bowie, Under Pressure, 1981)

Το ρεφρέν του τραγουδιού -under pressure/υπό πίεση- επαναλαμβάνεται αδιάκοπα χωρίς λέξεις. Υπό πίεση ραγίζουμε, αλλά στην έκθεση «Under Acupressure» η Νατάσσα Παπαδοπούλου αντιστρέφει τους πιεστικούς όρους και επανεξετάζει τρόπους ενσώματης αντίστασης. Δημιουργεί ένα ιδιότυπο στούντιο πιεσοθεραπείας, έναν παράξενο χώρο ανασήμανσης της φροντίδας εαυτού, σχολιάζοντας σκωπτικά τις συνθήκες εμπορευματοποιημένης ευεξίας. Τα εγκαίνια της έκθεσης, στη βεράντα του Ιδρύματος Β. & Μ. Θεοχαράκη, θα πραγματοποιηθούν στις 17 Μαρτίου 2022, από τις 18:00 έως τις 22:00 [Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, Αθήνα].

Κανάλια ενέργειας και υποδόριες συνδέσεις, ενεργοποιημένοι μεσημβρινοί από τη ράχη στην επιφάνεια των άκρων, πορείες ελαφρά κάτω από το δέρμα και βαθύτερες διασυνδέσεις με όργανα, ιστούς και λέξεις. Σωματικές πιέσεις λαμβάνουν χώρα πάνω σε στρώματα γιόγκα και με μπουκάλια με αιχμές μάλαξης με θέα το κοινοβούλιο γλωσσικοί τροπισμοί ακολουθούν μουσικούς ρυθμούς.

Ένα βίντεο «εκπαίδευσης» ή «διαφήμισης» στο χώρο υποδοχής, συστήματα αυτομασάζ, που μπορεί να φορέσει ο επισκέπτης στην ταράτσα. Αναπροσαρμοσμένα μπουφάν πάνω σε καρέκλες καλούν τους επισκέπτες να ξαπλώσουν κοιτώντας τον ουρανό, μπουκάλια μπύρας-εμπρηστικοί μηχανισμοί παρέχονται για να κινηθούν με γυμνά πόδια, ενώ δερμάτινες προεκτάσεις των ρούχων εξαπλώνονται στο πάτωμα. Με τη χρήση τους, το πάτημα σημείων απελευθερώνει τη μυϊκή ένταση και προωθεί την κυκλοφορία του αίματος, γίνεται αφορμή για ηρεμία ή διέγερση.

Η εμπειρία του εξεγερσιακού συμβάντος δε διαχωρίζεται από τη φροντίδα του εαυτού. Το μη αρμόζον, αυτό που μέσω της απώθησης γίνεται ανοίκειο, συγκροτεί στο «Under Acupressure» μια συνθήκη θαλπωρής. Το δέρμα έχει ιδιαίτερο ρόλο μέσα στο συμβολικό σύστημα που κατασκευάζει η Παπαδοπούλου. Η υφή του δέρματος συμπτύσσεται με την υφή της κειμενικότητας και της γλώσσας, το σώμα αποτελεί κείμενο και αντίστροφα. Η καλλιτέχνης δημιουργεί νέες γλωσσικές-σωματικές στρατηγικές, υπενθυμίζοντας τη σκέψη της Hélène Cixous για τη γραφή του σώματος, ορίζοντας την ως δέρμα. Η Παπαδοπούλου προτείνει μια συνθήκη ρευστή, ένα ανοιχτό σημειακό σύστημα χωρίς γραμμικότητα, που δίνει χώρο για ανάπαυση και επιβράδυνση από τις συνθήκες κατανάλωσης πληροφορίας. Κατασκευάζει ένα πλαίσιο για μια απολαυστική επαφή με την πραγματικότητα μέσω τους σώματος, ενώ επανεξετάζει την έννοια της φροντίδας. Ιεραρχικές αντιθέσεις, όπως δραστηριότητα-παθητικότητα, λόγος-πάθος, σώμα-πνεύμα, κεφάλι-καρδιά τίθενται σε αμφισβήτηση. Η πειθαρχία αναταράσσεται και το ίδιο το σώμα αναδιαμορφώνεται καθώς οι προδιαγραφές της γλώσσας εκτρέπονται.