«Αλλαξα», ήταν το μήνυμά του την περασμένη Παρασκευή. Και τη Δευτέρα, αναζητώντας «πνευματικότητα», ο συντηρητικός υποψήφιος για τη γαλλική προεδρία Νικολά Σαρκοζί ανέβηκε στο Μον-Σεν-Μισέλ, το εντυπωσιακό γοτθικό κάστρο που βρίσκεται στη βορειοανατολική Γαλλία. Εκεί, έγινε δεκτός από την αδελφή Τζούντιθ και τον αδελφό Φρανσουά, από τη Μοναστική Αδελφότητα της Ιερουσαλήμ που διαμένει σε αυτό το μέρος.
Είναι φανερό ότι ο Σαρκοζί προσπαθεί να αλλάξει προφίλ και να αφήσει πίσω του την εικόνα του σκληρού, του «Ρόκυ της Δεξιάς». «Θέλω να γίνω πρόεδρος της επανενωμένης Γαλλίας», διακηρύσσει. «Αν είμαστε μαζί, όλα είναι δυνατά».
Ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ, σύντροφος της αντιπάλου του Σαρκοζί για την προεδρία, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, έσπευσε να πάρει το λόγο για να διαλύσει τις εντυπώσεις: «Να θυμάστε ότι ο Σαρκοζί είναι υποψήφιος της Δεξιάς, όλων των οικογενειών της Δεξιάς», τόνισε. Καταγγέλλοντας την προσπάθεια του Σαρκοζί να ιδιοποιηθεί τη φιγούρα του Ζαν Ζωρές, ενός θρύλου της γαλλικής Αριστεράς, ο Ολάντ συνέχισε: «Είναι ο υποψήφιος της συνέχειας, του ελλείμματος, της βίας κατά των ανθρώπων».
Στην απάντησή του, ο Σαρκοζί δήλωσε ότι ο ίδιος δεν ασκεί κριτική σε κανέναν, «αντίθετα με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που μου αφιέρωσε ολόκληρο βιβλίο». Ο υποψήφιος της γαλλικής Δεξιάς αναφερόταν στη μελέτη του κόμματος για το εκλογικό του πρόγραμμα. Με τις δηλώσεις του, πάντως, κατέστησε σαφές ότι θα αποφύγει την ευθεία σύγκρουση με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις φαίνεται να τον ευνοούν: μεταξύ των λαϊκών τάξεων λαμβάνει το 19%, έναντι 14% που λαμβάνει η Ρουαγιάλ. Πριν από ένα μόλις μήνα, επισημαίνει η El Pais, το 55% των Γάλλων θεωρούσαν ότι η υποψήφια των σοσιαλιστών λαμβάνει πολύ περισσότερο υπ'όψη της τις ανησυχίες των μη προνομιούχων, έναντι μόλις 20% που πίστευαν το ίδιο για τον Σαρκοζί.
Η ψήφος της εργατικής τάξης της Γαλλίας είναι η πιο ασταθής. Μπορεί να περάσει με μεγάλη ευκολία από την άκρα αριστερά στην άκρα δεξιά, όπως συνέβη επανειλημμένα στο παρελθόν με πολλούς ψηφοφόρους του Ζαν-Μαρί Λεπέν που προέρχονταν από τους κόλπους του κομμουνιστικού κόμματος.
Μια απλή σύγκριση των συνθημάτων του Σαρκοζί με τα συνθήματα του Φρανσουά Μιτεράν πριν από 25 χρόνια δείχνει σε ποιο βαθμό ο υποψήφιος της Δεξιάς αντιγράφει τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας, αλλά και παλιότερες εκστρατείες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, για να αλιεύσει ψήφους από το αντίπαλο στρατόπεδο. Το σύνθημα «Ensemble, tout devient possible» (Μαζί, όλα γίνονται δυνατά) μοιάζει πολύ με το σύνθημα «Tout est possible, cela depend de nous» (Ολα είναι δυνατά, εξαρτάται από μας) που είχαν χρησιμοποιήσει οι σοσιαλιστές το 1972. Και τα πορτρέτα του Σαρκοζί με φόντο τυπικά γαλλικά τοπία παραπέμπυν ευθέως στις αφίσες του Μιτεράν με το σύνθημα «Ηρεμη δύναμη», μια φράση του διαφημιστή Ζακ Σεγκελά.
Ο υποψήφιος της γαλλικής Δεξιάς έχει αφήσει πολύ πίσω του την εποχή που χαρακτήριζε «αποβράσματα» τους ταραξίες των προαστίων και υποσχόταν «ρήξη» με το παρελθόν. Ενας από τους συνεργάτες του, ο Φρανκ Ταπιρό, εφηύρε τον δείκτη «Sarko Meteo», που μετρά με ακρίβεια τις επιπτώσεις κάθε πολιτικής πράξης του υποψηφίου σαν να πρόκειται για τη βαρομετρική πίεση. Η χρησιμοποίηση αυτού του δείκτη έδειξε τους κινδύνους που είχε για τον Σαρκοζί η συνέχιση της προσφυγής σε ένα εμπρηστικό λεξιλόγιο. Κι έτσι, η «ρήξη» έδωσε τη θέση της στο «όλοι μαζί».
Σύμφωνα πάντως με τον Economist, ο δρόμος του Σαρκοζί προς την προεδρία σκοντάφτει σε τρία εμπόδια. Το πρώτο είναι η διασπασμένη Δεξιά και η απειλή που συνιστά ο Ζαν-Μαρί Λεπέν. Το δεύτερο είναι η έλλειψη υποστήριξης από το στρατόπεδο του Ζακ Σιράκ. Οι «κακές γλώσσες» λένε ότι πολλοί υποστηρικτές του απερχόμενου προέδρου θα προτιμήσουν να βοηθήσουν τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ να κατακτήσει την προεδρία, παρά να επιτρέψουν την εκλογή του Σαρκοζί. Το ίδιο λέγεται ότι είχε κάνει το 1981 ο Σιράκ με τον Μιτεράν, προκειμένου να μην εκλεγεί ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ'Εστέν. Και το τρίτο εμπόδιο είναι ότι ο Σαρκοζί τρομάζει ακόμη και τους ψηφοφόρους του.
Ενα επιπλέον πρόβλημα, γράφει ο Economist, είναι ότι πολλοί Γάλλοι συνδέουν τον Σαρκοζί με τη 12ετή θητεία του Σιράκ. Οσο περισσότερο μένει ο Σαρκοζί στην κυβέρνηση, τόσο πιο δύσκολο του είναι να διαχωρίσει τη θέση του από την πολιτική τάξη που οι Γάλλοι απεχθάνονται.
Πηγές: El Pais, La Stampa, Economist
