Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Την τελευταία περίοδο η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από το βίαιο οργανωμένο έγκλημα. Οι μαφιόζικες εκτελέσεις στην πρωτεύουσα, η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, το στυγερό έγκλημα στα Γλυκά Νερά, οι συνεχείς διαρρήξεις στα προάστια συνθέτουν μια άκρως ανησυχητική εικόνα για τη δημόσια ασφάλεια.
Τι συνέβη, όμως, και χάθηκε ο έλεγχος σε μια περίοδο όπου η καραντίνα επέτρεπε στις αρχές να ελέγχουν σχεδόν κάθε κίνηση και μετακίνηση στη χώρα; Η απάντηση βρίσκεται ενδεχομένως σε δύο καινοφανείς αλλά ατελέσφορες τακτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Η πρώτη αφορά τον τρόπο αντίδρασης της πολιτείας στις πολιτικές διαμαρτυρίες. Για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επέδειξε σχεδόν εμμονική προσήλωση στην καταστολή συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων, καταλήψεων και άλλων δράσεων διαμαρτυρίας στις οποίες επιχείρησε να προσδώσει μεγαλύτερη απαξία ακόμη και από το κοινό έγκλημα. Όμως, την ώρα που ο κ. Χρυσοχοΐδης μετρούσε τον αριθμό των διαδηλώσεων και κατασπαταλούσε πόρους και δυνάμεις για τη δημιουργία αμφιλεγόμενων σωμάτων «φύλαξης πανεπιστημίων» ή «επιτήρησης πλατειών» το βίαιο έγκλημα θέριευε ανενόχλητο…
Το δεύτερο τακτικό σφάλμα σχετίζεται με τον εσωτερικό έλεγχο στην ΕΛ.ΑΣ. Στο πλαίσιο μιας «συνδικαλιστικής» αντίδρασης απέναντι στις αυξανόμενες καταγγελίες για υπερβολική αστυνομική βία, η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου θεώρησε καθήκον της να διαψεύδει συλλήβδην κάθε αναφορά σε βάρος αστυνομικών οργάνων. Το αποτέλεσμα ήταν να ενισχυθεί η κουλτούρα ατιμωρησίας και να αποτραπεί η δυνατότητα εντοπισμού και εξάρθρωσης «συνδέσμων» με οργανωμένα δίκτυα διαφθοράς οι οποίοι εμφανίζονται, ως γνωστόν, σε όλα τα αστυνομικά σώματα του κόσμου.
Κάποιοι θα αντιτείνουν, βέβαια, ότι αυτά δεν είναι τα μοναδικά σφάλματα των τελευταίων ετών. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι το βίαιο οργανωμένο έγκλημα, παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, εμφανίζεται κάθε μέρα όλο και πιο απειλητικό για τους πολίτες. Πλέον η μία επιλογή είναι να διερευνήσουμε τι πήγε τόσο λάθος και να επιχειρήσουμε να το διορθώσουμε. Η άλλη είναι να συνεχίσουμε να τα βάζουμε με όσους αντιλαμβάνονται πως υπάρχει πρόβλημα.
