Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 σαν παλιός φουτμπολίστας πήρε την πάσα στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα για την «αδιαπραγμάτευτη Συνθήκη» και δεν άφησε χαλίκι. Ξεδίπλωσε σε απευθείας σύνδεση με ελληνικά και τουρκικά κανάλια όλο το πακέτο της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, πρόβαλε τις εμμονές της για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και για τη μειονότητα, τους αστήρικτους παραλληλισμούς μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των μουφτήδων.
Την περασμένη Πέμπτη, η συζήτηση, που συνήθως γίνεται κεκλεισμένων των θυρών, μεταφέρθηκε στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου. Στην Άγκυρα ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας.
Ο Νίκος Δένδιας δεν άφησε λέξη του «φίλου Μεβλούτ» αναπάντητη. Η στάση του εκτός έδρας προκάλεσε αίσθηση. Δεν χαρίστηκε. Πιθανολογώ ότι στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες θα είπε περισσότερα, γιατί είμαι σίγουρη ότι άκουσε ακόμη περισσότερα.
Ευθέως και δημοσίως, απάντησε και ανταπάντησε, ικανοποιώντας τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Περίεργο θα ήταν το αντίθετο.
Περίεργος δεν είναι ο καβγάς. Στην Erdogansland, άλλωστε, είναι αγάς.
Περίεργο δεν είναι ότι τα τουρκικά ΜΜΕ πήραν φωτιά με την «πρόκληση Δένδια», ούτε ότι ο εκπρόσωπος του τουρκικού κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ κατηγόρησε τον Έλληνα υπουργό ότι «η αγένεια και η μισαλλοδοξία δεν είναι μέθοδοι διπλωματίας».
Περίεργη δεν είναι, παρά μόνο για αφελείς, ούτε η κάλυψη της δημόσιας αντιπαράθεσης από κάποια διεθνή ΜΜΕ, που περίμεναν ότι η Αθήνα θα φερόταν με τσάι και συμπάθεια, σαν να μη συνέβη τίποτα πέρυσι το καλοκαίρι. Εμμέσως, μεταφέρεται ότι η Ελλάδα χάλασε το «αρχικά εγκάρδιο κλίμα». Εντάξει, δεν γράφηκε ότι η Τουρκία είναι θύμα, αλλά διακρίνεις μια έκπληξη και μία απογοήτευση για τη «δύσκολη γειτνίαση». Καλά, δεν τα γνώριζαν οι εταίροι; Τα γνωρίζουν, αλλά για τα δικά τους συμφέροντα προσπαθούν να τα «συγυρίζουν» και την Άγκυρα «καθαρίζουν», γιατί είναι «πολύτιμος σύμμαχος».
Πώς το γράφει η γερμανική FAZ; «Απ’ ό,τι όλα δείχνουν η Τουρκία θέλει να ξεχαστούν οι εντάσεις των τελευταίων ετών...». Δι’ ευχών και προσχημάτων στους καιρούς των μεγάλων και μικρών στιγμών;
