Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Βαρούν τα τουμπλέκια κι οι τρουμπέτες. Στην πεντηκονταετηρίδα της Επανάστασης, ο εορτασμός εγένετο επισήμως την 25η Απριλίου 1871. Η 25η Μαρτίου του 1871 συνέπεσε με τη Μεγάλη Πέμπτη και αποφασίστηκε να συνεορτασθεί με τη μετακομιδή των λειψάνων του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ από την Οδησσό. Κατ’ άλλους μέσω της μετάθεσης την ημέρα της ονομαστικής γιορτής του Γεωργίου επιδιώχθηκε και η «νομιμοποίηση» του βασιλιά.
Τι ήταν ένας μήνας καθυστέρηση για να γίνει το συνταίριασμα μπροστά σε χρόνια εννιά, όπως στην εκατονταετηρίδα της Επανάστασης.
Η προετοιμασία άρχισε από το 1918, αλλά τα πολιτικά -ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920- και εθνικά -«Στρατιώται, θα επιτεθώμεν!»- γεγονότα αλλάζουν το σκοπό. Η γιορτή αναβάλλεται επ’ αόριστον «αναμενομένης της καταλληλοτέρας εποχής». Άλλωστε, στη ρητορική της εποχής η εκστρατεία στο εσωτερικό της Μικρασίας ήταν κάτι σαν ανάσταση του 1821, το νέο Εικοσιένα κατά του ίδιου εχθρού.
Το μνημόσυνο εκκρεμούσε και πονούσε, αλλά βρέθηκε αιτία και αφορμή για γιορτή. Με μια μικρή μετατροπή. Αντί τα 100 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης, το 1930 στο επίκεντρο βρίσκονται τα 100 χρόνια από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους. Και φυσικά η ανάδειξη των επιτευγμάτων του, με τον Βενιζέλο πάλι στο τιμόνι.
Από το 1971 πιο πολλοί θυμούνται την πρόκριση του Παναθηναϊκού στο Ουέμπλεϊ, παρά τον εορτασμό των 150 χρόνων της Επανάστασης από ένα καθεστώς που κι αυτό καμάρωνε πως είναι επαναστατικό, ενώ ήταν μια χούντα. Εορτασμός-διασυρμός των συμβόλων που χαρακτήριζαν το ‘21 και χρόνια δοξασμένα.
Τα ιωβηλαία του Εικοσιένα είναι με κακοτυχία ζωσμένα; Αυτή είναι η σταθερά σε τούτη την ιστορία;
Τέταρτη στρογγυλή επέτειος σε χρόνια κορονιασμένα.
Παρέλαση χωρίς την παρουσία κόσμου ανήμερα, περιήγηση στην ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη «των προσκεκλημένων ηγετών φίλων χωρών» και επίσημο δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο την παραμονή. Το 2071 η επόμενη σκηνή.
