Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί τάσσεται υπέρ μιας «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης», δηλαδή να έχουν οι εκλεγμένοι πολιτικοί των κρατών μελών την τελευταία λέξη σε ένα ευρύ φάσμα της οικονομικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων της συναλλαγματικής ισοτιμίας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Στην ουσία, ο κ. Σαρκοζί θέλει να σώσει την Ευρώπη από τους τεχνοκράτες και προτάσσει την ανάγκη πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής βούλησης.
Μόνο που αυτές οι επικλήσεις κάτι θυμίζουν στις Βρυξέλλες. Το 1989 ο τότε υπουργός Οικονομικών Πιέρ Μπερεγκοβουά, είπε «"όχι" στη διακυβέρνηση από τους τεχνοκράτες, "ναι" στη διακυβέρνηση από τους δημοκράτες».
Ο Φρανσουά Μιτεράν το 1990 μίλησε δημόσια για την ανάγκη «οικονομικής διακυβέρνησης» της Ευρώπης, και ανέφερε ότι η Κεντρική Τράπεζα και το κοινό νόμισμα θα ήσαν απλά εργαλεία χωρίς ψυχή.
Οταν ο Σαρκοζί θέτει το ερώτημα γιατί «το ευρώ δεν βρίσκεται στην υπηρεσία της ανάπτυξης και των θέσεων εργασίας» και κατακρίνει τη συνεχή ανατίμηση της διεθνούς ισοτιμίας του, επαναλαμβάνει σχεδόν κατά λέξη δύο από τους όρους που έθεσαν οι Γάλλοι σοσιαλιστές για να αποδεχθούν το ευρώ, λίγο πριν την ξαφνική νίκη του Ζοσπέν στις εκλογές το 1997.
Κατά τη διάρκεια των προπαρασκευαστικών διαπραγματεύσεων για την εισαγωγή του ευρώ, οι Γερμανοί υποπτεύονταν τους Γάλλους ότι ονειρεύονταν τη χαλαρότητα στις δημόσιες δαπάνες, τον κρατικό προστατευτισμό και την υποτίμηση του νομίσματος για στήριξη των εξαγωγών.
Τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εμφανίζουν στατιστικές που δείχνουν το εμπορικό πλεόνασμα της Γαλλίας έναντι των ΗΠΑ, παρόλο που το ευρώ έχει ανατιμηθεί έναντι του αδύναμου πλέον δολαρίου, ενώ, από την άλλη, οι γαλλικές εξαγωγές στη Γερμανία έχουν μειωθεί, παρόλο που οι δύο χώρες έχουν κοινό νόμισμα. Χωρίς φυσικά να αναφέρει κανείς την εντυπωσιακή έκρηξη των γερμανικών εξαγωγών (των μεγαλύτερων παγκοσμίως), σε σημείο που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Πέερ Στάινμπρικ δήλωσε χαρακτηριστικά: «Αγαπώ το ισχυρό ευρώ»!
Οπως είπε ένας ανώτερος ευρωκράτης, «το να θέτουν τη συναλλαγματική ισοτιμία στην υπηρεσία της ανάπτυξης, είναι κάτι πολύ φυσικό για τους Γάλλους - το έκαναν επανειλημμένα τα τελευταία 50 χρόνια- όμως στέλνει ρεύματα ανατριχίλας στη ραχοκοκαλιά των Γερμανών, γιατί τους θυμίζει τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό τους στο παρελθόν». Στα μάτια των Γερμανών, ήταν αυτός ο εκτός ελέγχου πληθωρισμός, μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, που έστρωσε το δρόμο στον Χίτλερ και το ναζισμό, έτσι θεωρούν μέχρι σήμερα ότι η αστάθεια των τιμών αποτελεί απειλή για την ίδια τη δημοκρατία.
Σκοπεύει άραγε ο Σαρκοζί να προκαλέσει αυτό το σημείο της ευρωπαϊκής ορθοδοξίας, το οποίο βρίσκεται στον πυρήνα της μεγάλης γαλλο-γερμανικής διαπραγμάτευσης, που τελικά οδήγησε στην οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης;
Aπό άρθρο του Economist
