Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν υπάρχει πιο τραγικό λάθος από αυτό της αντιμετώπισης της ισλαμικής τρομοκρατίας και των φορέων της με δυτικά κριτήρια. Ακόμα χειρότερα, η ερμηνεία της τρομοκρατίας με τα ίδια κριτήρια κάνει πολύ πιο δύσκολη την κατανόηση της επικινδυνότητάς της από το ευρύ κοινό».
Ο άνθρωπος που επισημαίνει τα παραπάνω δεν είναι άλλος από τον Γάλλο δικηγόρο και συγγραφέα κόμικς Ριχάρδο Μαλκά, ο οποίος το 2007 υπερασπίστηκε επιτυχώς τον εκδότη του περιοδικού Charlie Hebdo, που είχε κατηγορηθεί για ρατσισμό. Κατηγορία που τότε είχε στηριχτεί στη δημοσίευση στο περιοδικό περιπαιχτικών για τον Μωάμεθ σκίτσων. Κάποια χρόνια αργότερα, πωρωμένοι ισλαμιστές δολοφονούσαν 12 συνεργάτες του περιοδικού, που δεν το βάζει κάτω. Πρόσφατα λοιπόν το περιοδικό επανήλθε με τα σκίτσα, γεγονός που κόστισε το κεφάλι του Γάλλου καθηγητή Σαμουέλ Πατί, ο οποίος με βάση τη δημοσίευση αυτή θέλησε να κάνει μάθημα ελευθερίας της έκφρασης στους μαθητές του.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
«Για τους ισλαμιστές, έννοιες όπως αυτές του λαϊκού κράτους είναι άγνωστες, ενοχλητικές και καταραμένες», τονίζει ο Γάλλος δικηγόρος και προσθέτει ότι όσοι νομίζουν ότι οι «τρελοί του Αλλάχ» σκέπτονται όπως εμείς πλανώνται πλάνην οικτράν. Ας σημειωθεί δε ότι αυτός είναι και ο στόχος που θέλουν να πετύχουν οι δολοφόνοι του Ισλάμ. Για παράδειγμα, όταν αυτοί που καταδικάζουν την ισλαμική τρομοκρατία κατηγορούνται για ισλαμοφοβία και ρατσισμό, το δώρο είναι σημαντικό για τους εμπνευστές της δολοφονίας αθώων. Η πρακτική αυτή θυμίζει όλους αυτούς που στο παρελθόν κατηγορούσαν για «χυδαίο αντικομμουνισμό» κάθε σοβαρό και δημοκρατικό πολίτη που αντιδρούσε απέναντι στα Γκουλάγκ και τα φρικαλέα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κολύμα και αλλού. Επίσης, δεν είναι λίγοι οι δήθεν δημοκράτες που αποδίδουν την ισλαμική τρομοκρατία στις ανισότητες και γενικά στη λειτουργία του συστήματος της μικτής οικονομίας.
Με την ερμηνεία αυτή, οι μαρξίζοντες αναλυτές δίνουν μια οικονομική και κοινωνική διάσταση, σ’ ένα θέμα που για τους ισλαμιστές έχει πριν απ’ όλα θρησκευτικό χαρακτήρα. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τα πολυάριθμα ισλαμικά δίκτυα στο Διαδίκτυο, να ακούσει κηρύγματα των ιμάμηδων στα διάφορα γαλλικά τζαμιά και να μελετήσει τις αρχές των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο και θα καταλάβει ότι στον χώρο του Ισλάμ, οι νεοφονταμενταλιστές, αυτοί δηλαδή που διατηρούν άσβεστο μίσος για τη Δύση και κυρίως το πνεύμα της, έχουν το πάνω χέρι. Υπό αυτή την έννοια, ο νεοφονταμενταλισμός δεν αποτελεί μια πλάνη του Ισλάμ. Αντιθέτως είναι μια ιστορική στιγμή του, γεγονός που αυτό καταλάβαμε και το αναμασάμε με το απαραίτητο ιστορικό βάθος, μας προσφέρει κλειδιά ερμηνείας για τις ενέργειες και τη ρητορική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Στην Ευρώπη της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της ευρωπαϊκής Τουρκίας, ζουν πάνω από 70 εκατομμύρια μουσουλμάνοι. Και από τους τελευταίους, τα 18 εκατομμύρια περίπου κατοικούν στη Γαλλία, στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Επίσης, στις χώρες αυτές οι μουσουλμάνοι καλύπτουν το 46% των νέων γεννήσεων, γεγονός που από μόνο του λέει πολλά. Έτσι, το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν τα νεογέννητα, όπως έχουμε εξ ιδίων διαπιστώσει σε αμέτρητες περιπτώσεις, είναι ότι τελούν «υπό χριστιανική κατοχή». Στη Γαλλία και στο Βέλγιο, αυτού του είδους η «κατήχηση» έχει προσλάβει απίστευτες διαστάσεις, τις οποίες τις βλέπει κανείς στον αριθμό των νέων που τα πέντε τελευταία χρόνια πήγαν στη Συρία και αλλού, για να πολεμήσουν τους «άπιστους» παρέα με τους λοιπούς μισθοφόρους του ισλαμικού κράτους.
Ένα ισλαμικό κράτος, το οποίο κάνει την εμφάνισή του σε συνδυασμό με μια σειρά από γεγονότα και εξελίξεις. Παρά την απέχθεια των νεοφονταμεταλιστών για τη σύγχρονη τεχνολογία, οι ηγετικές ομάδες τους χρησιμοποιούν κατά κόρον το διαδίκτυο και τα ψηφιακά μέσα για να διαδίδουν τις θέσεις και απόψεις τους, να στρατολογούν δολοφόνους και να προσδιορίζουν στόχους. Συνεπώς, η διαδικτυακή παγκοσμιοποίηση αποτελεί ιδιαιτέρως σημαντική ευκαιρία για το αποκαλούμενο «ακραίο Ισλάμ» να διευρύνει την επιρροή του με μεγάλη ταχύτητα και χωρίς σημαντικές επενδύσεις.
Ένα δεύτερο στοιχείο που τροφοδοτεί τη νεοφονταμενταλιστική ιδεολογία είναι η περίφημη «Αραβική Άνοιξη». Την τελευταία, οι ακραίοι ισλαμιστές την εμφανίζουν ως δυτική προσπάθεια εισαγωγής στον ισλαμικό κόσμο δυτικών θεσμών, όπως η κοινοβουλευτικήδημοκρατία, η ανεξιθρησκεία, το κράτος δικαίου και η ελευθερία της σκέψης και έκφρασης. Κατά τους ισλαμιστές, οι παραπάνω αρχές αποτελούν παγίδες που απομακρύνουν από το Κοράνι και τις ερμηνείες που δίνουν σε αυτό σαλαφιστές, βαχαμιστές και άλλοι ερμηνευτές. Αρκετοί ιμάμηδες έτσι, ιδιαίτερα στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γαλλία, υπενθυμίζουν στους πιστούς ότι ο Μωάμεθ δεν ήταν μόνον προφήτης αλλά και στρατηγός. Υπό αυτήν του δε την ιδιότητα, πολεμούσε κατά των εχθρών του θεού. Υπό αυτή την έννοια, οι «μαχητές του Ισλάμ», μάχονται κατά ανθρώπων που επιβουλεύονται τη θεϊκή βούληση και κυριαρχία. Αν αυτό δεν είναι απανθρωποποίηση, τότε ας μας πουν οι θεωρητικοί της αντιισλαμοφοβίας περί τίνος πρόκειται. Έτσι για να εξηγούμεθα…
