Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Με «μύθους» και μισές αλήθειες γίνεται εδώ και δεκαετίες η συζήτηση για το ασφαλιστικό σύστημα, καθώς πρόκειται για ένα θέμα ταμπού για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Στα χρόνια των μνημονίων μια σειρά κυβερνητικών παρεμβάσεων οδήγησαν στη μείωση των συντάξεων και στην αύξηση των ορίων ηλικίας, ωστόσο η ισορροπία παραμένει εξαιρετικά εύθραυστη.
Ο κορωνοϊός απειλεί να ανοίξει μια παλιά πληγή, καθώς τα έσοδα από τις εισφορές μειώνονται λόγω της αύξησης της ανεργίας αλλά και της μείωσης των μισθών (στις περιπτώσεις αναστολών συμβάσεων, εκ περιτροπής εργασίας κ.ά.). Μαγική συνταγή δεν υπάρχει, καθώς κακοδαιμονίες δεκαετιών δεν διορθώνονται εν μια νυκτί. Η κυβέρνηση -με βάση και το πόρισμα της Επιτροπής Πισσαρίδη- φαίνεται πως σχεδιάζει να ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση για το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων. Προτάσεις για ενίσχυση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική ασφάλιση, αλλά και για ενίσχυση του δεύτερου και τρίτου πυλώνα του συστήματος αναμένεται να μπουν στο τραπέζι του διαλόγου.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η συζήτηση να γίνει με επιχειρήματα, χωρίς αιφνιδιασμούς από την κυβέρνηση και χωρίς «κραυγές» από την αντιπολίτευση. Η... ταλαιπωρημένη έννοια της μεταρρύθμισης μπορεί επιτέλους να αποκτήσει θετική χροιά, εφόσον κατατεθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που θα απαντά στις προκλήσεις της επόμενης μέρας.
Ωστόσο, η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος δεν αρκεί αν δεν συνδυαστεί με ένα «λίφτινγκ» στην αγορά εργασίας. Η υλοποίηση στοχευμένων προγραμμάτων απασχόλησης, ο εκσυγχρονισμός των προγραμμάτων κατάρτισης, η «στροφή» των νέων σε σύγχρονες ειδικότητες και όχι μόνο στα «παραδοσιακά» επαγγέλματα αποτελούν μερικά μόνο από τα βήματα που πρέπει να γίνουν.
Η αύξηση του εργατικού δυναμικού θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα έσοδα για τα ασφαλιστικά ταμεία και έτσι θα γίνει πιο «ανώδυνα» η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Πρόκειται για μία win-win κατάσταση, αρκεί οι κινήσεις να είναι μελετημένες και να γίνουν εγκαίρως.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα θέμα που δεν μπορεί να κλείσει οριστικά. Τα δεδομένα στην οικονομία αλλάζουν και επομένως απαιτείται ευελιξία στη λήψη αποφάσεων.
