Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δύο tweets από το 2011 και το 2012 του Ντόναλντ Τραμπ, στα οποία επέκρινε τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα πως θα ξεκινήσει πόλεμο με το Ιράν με σκοπό την επανεκλογή του, ανέσυραν χρήστες του δημοφιλούς μέσου, μετά τη διαταγή που έδωσε για την εξόντωση του Ιρανού στρατηγού.
Σιγά την ανακάλυψη, θα πείτε. Το Χόλιγουντ από το 1997 και ο Μπάρι Λέβινσον ειδικά έχουν στήσει το σκηνικό μοναδικά. Στην ταινία «Ο Πρόεδρος, Ένα Ροζ Σκάνδαλο κι Ένας Πόλεμος», με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από ένα σεξουαλικό σκάνδαλο του προέδρου των ΗΠΑ, δύο συνεργάτες του ζητούν τη βοήθεια ενός παραγωγού για να σκηνοθετήσει έναν φανταστικό πόλεμο.
Εδώ, βέβαια, τίποτα δεν είναι ροζ, το impeachment είναι εμπρός και η αποδιοργάνωση είναι ο παραγωγός. «Υπήρξαν κι άλλοι πρόεδροι των ΗΠΑ που είχαν ενημερωθεί σχετικά με άλλες ευκαιρίες που είχαν παρουσιαστεί, αλλά ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ήταν αυτός που πάτησε τη σκανδάλη» γράφει ο Γκάρι Σικ, γνώστης των εντοσθίων της Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, όπου υπηρέτησε υπό τρεις προέδρους, Φορντ, Κάρτερ και Ρίγκαν.
«Αυτή η κλιμάκωση ήταν εντελώς περιττή. Προκλήθηκε από την απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να αποσυρθούν από την πυρηνική συμφωνία». Ο Σικ δεν έχει αμφιβολία, αν και είναι πολλά τα μπερδεμένα σε αυτήν την ιστορία. Από τον πόλεμο κατά του ISIS, που πρόσφερε στην Τεχεράνη τη δυνατότητα να επεκτείνει την επιρροή της, υπό την αρχηγία του Σουλεϊμανί, με την αεροπορική κάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών (!) μέχρι τις αποκαλύψεις του Ιρακινού πρωθυπουργού «ότι με τον νεκρό πια στρατηγό είχαμε συμφωνήσει συνάντηση το πρωί της περασμένης Παρασκευής. Επρόκειτο να μου δώσει μιαν απάντηση του Ιράν σε μήνυμα από τη Σαουδική Αραβία (σ.σ.: ανάμεσα δηλαδή σε δύο εχθρικές και ανταγωνιστικές χώρες) προς την κατεύθυνση ύφεσης της κατάστασης στο Ιράκ και την περιοχή».
Ασφαλώς είναι πολλά όσα δεν γνωρίζουμε και στα προφανή στριφογυρίζουμε: το Ισραήλ, όπου πουθενά αλλού στον κόσμο η εκτέλεση Σουλεϊμανί δεν προκάλεσε μεγαλύτερη χαρά, την Τουρκία, που διεκδικεί ρόλο διαμεσολαβητικό, τη Ρωσία, που συνομιλεί με όλους στης Μέσης Ανατολής το σκηνικό, την Ε.Ε. που πληρώνει πάντα το κακό.
