Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Εκεί που όλα έδειχναν ότι η Άγκελα Μέρκελ θα είναι η μεγάλη ηττημένη των μακρών και επίπονων διαπραγματεύσεων των Ευρωπαίων ηγετών, η Κομισιόν αποκτά μία Γερμανίδα στο τιμόνι της για πρώτη φορά εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα. Νίκησε λοιπόν πάλι η Γερμανία; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Η ιδέα να αναλάβει το κορυφαίο πόστο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δεν ήταν γερμανική. Ήταν πρόταση του Εμανουέλ Μακρόν, που ήρθε να επιβεβαιώσει τον κανόνα με βάση τον οποίο ιδρύθηκε και λειτουργεί όλες αυτές τις δεκαετίες η Ένωση. Όλες οι μεγάλες αποφάσεις είναι μια «γαλλική απάντηση» στο «γερμανικό πρόβλημα». Ο Γάλλος πρόεδρος ήταν εκείνος που οδήγησε στο κενό την υποψηφιότητα Βέμπερ, αλλά και εκείνος που έριξε σωσίβιο στη Μέρκελ με την ιδέα του για δύο γυναίκες (σε Επιτροπή και ΕΚΤ), που συμβολίζουν λόγω του φύλου τους την «αλλαγή» στην κοινότητα, αλλά και επαναφέρουν σε λειτουργία τον γαλλογερμανικό άξονα.
Το έκανε επειδή είδε την καγκελάριο, αλλά και τις δικές του φιλοδοξίες αντιμέτωπες με μία «εξέγερση των κουνελιών», όπως χαρακτήρισε την έντονη αντίδραση των χωρών Βίζεγκραντ στον αρχικό γαλλογερμανικό συμβιβασμό που ήθελε τον Τίμερμανς για διάδοχο του Γιούνκερ. Εκείνη η πρόταση και το συνολικό «πακέτο» που είχαν επεξεργαστεί στην Οσάκα οι Ευρωπαίοι είχε ως στόχο να στείλει το μήνυμα πως δεν υπάρχει πια η «γερμανική Ευρώπη», στην οποία τόσα χρεώθηκαν την τελευταία δεκαετία. Και το Βερολίνο ήταν ίσως αυτό που περισσότερο από κάθε άλλον ήθελε να διαβεβαιώσει για αυτό και κυρίως να «μοιράσει» την ευθύνη για τα όσα θα έρθουν.
Ωστόσο, η Μέρκελ δεν έπεισε τους συμμάχους της στο ΕΛΚ γιατί θα πρέπει να κάνει τη θυσία και κυρίως δεν κατάφερε να κάμψει τις αντιστάσεις των οπαδών της «ανελεύθερης δημοκρατίας», όπως αυτοαπακαλούνται, οι οποίοι είχαν στο στόχαστρο τον Ολλανδό πολιτικό για την κριτική του απέναντί τους. Η πρόταση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήταν πιο ευκολοχώνευτη για τα κράτη αυτά και ίσως και για την ίδια την καγκελάριο.
Όσοι μιλούν για μεγάλη νίκη της Μέρκελ, όμως, θα πρέπει να κοιτάξουν καλά στους τριγμούς που η απόφαση πυροδότησε στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Όσο για την Ευρώπη, ο χρόνος και τα όσα θα κάνει ή παραλείψει η νέα ηγεσία θα δείξουν. Έως τότε, όσο και να ήθελε κάποιος να επικροτήσει το σπάσιμο της γυάλινης οροφής από μία γυναίκα, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται απογοήτευση που αυτή δεν ήταν καν υποψήφια στις εκλογές, επιτρέποντας σε πολλούς να πουν ότι νίκησε και πάλι το παρασκήνιο και όχι η Δημοκρατία.
