Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία ο συντονιστής Ετεροδημοτών, μετά το προσβλητικό σχόλιο για την Κωνσταντίνα Κούνεβα. «Τώρα που δεν εξελέγη ευρωβουλευτής, ξέρει κανείς αν θα γυρίσει στη δουλειά; Ψάχνω γυναίκα για γενική το Σάββατο και δεν έχω βρει ακόμα!».
Είχε γρήγορα ανακλαστικά το κόμμα. Η αλαζονεία, η χυδαιότητα και η βλακεία δεν έχουν πολιτικό χρώμα. Και να πεις ότι δεν τους τα είπε ο νικητής των εκλογών; «Οι πολίτες μάς εμπιστεύτηκαν όχι μόνο για τις βασικές μας δεσμεύσεις, αλλά και για ένα άλλο ήθος και ύφος εξουσίας».
Αλλά και στο στρατόπεδο των ηττημένων, υπάρχουν φωνές που ενοχοποιούν την αλαζονεία και το ύφος εξουσίας για της Κυριακής την αναπάντεχη ή αναπόφευκτη πανωλεθρία. Αλλά εδώ δεν χρειάζεται φιλοσοφία για τα καβαφικά «μεγαλεία». «Το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην·/υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος».
Μια στάση εδώ. Μπορεί η εξουσία να μην είναι αλαζονική; Πώς τη διαχωρίζεις από ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της, μέσω του οποίου εκφράζεται; Οπότε, μήπως είναι πλεονασμός η διατύπωση: «αλαζονεία της εξουσίας»;
Πάντως, η ουσία δεν αλλάζει και αυτή είναι η αίσθηση της παντοδυναμίας που δίνει η εξουσία ή η προοπτική απόκτησής της, που φουσκώνει την ανοησία ότι κάθε στραβή θα ξεχαστεί.
«Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι, τους δ’ ανοήτους ανθρώπους το οίημα».
Τους κλασικούς δεν τους διαβάζουν, μόνο από επικοινωνία χαμπαριάζουν, στρατηγική και τακτικές λογαριάζουν. Η βεβαιότητα της υπεροχής, όμως, είναι κακός σύμβουλος, όπως κι αν το δεις. Την «πάτησε» ο Καπανέας (Ευριπίδης, «Φοίνισσαι»), ο Τάνταλος δεν πέρασε ωραία, όπως και ο επηρμένος Πενθέας.
Δεν ξέρω ποιοι έλαβαν το μήνυμα και πώς το ερμήνευσαν. Ξέρω, όμως, ότι ο Βίας ο Πριηνεύς στέλνει μήνυμα χωρίς χρέωση εις το διηνεκές: «Αλαζονεία εμπόδιον σοφίας». Αρχή ανοησίας, που θολώνει την κρίση και ό,τι στο γυάλινο πύργο γίνεται, προβάλλεται στη φύση.
