Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Γεννήθηκε στη Βαρκελώνη από Ισπανό πατέρα και Ελβετίδα μητέρα, αλλά όλοι τον γνωρίσαμε ως Γάλλο. Όχι μόνο γιατί έζησε όλη του τη ζωή στη Γαλλία, αλλά και γιατί πρωταγωνίστησε στην πολιτική σκηνή της από το 2001 έως και το 2016, φθάνοντας έως και τον πρωθυπουργικό θώκο.
Ο Μανουέλ Βαλς επιστρέφει τώρα στην κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα της Καταλονίας με στόχο να εγκατασταθεί στο... δημαρχείο της. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τις θέσεις και την κυβερνητική θητεία του (οι αμφιλεγόμενες προτάσεις και αποφάσεις του ουκ ολίγες), η περίπτωσή του παρουσιάζει εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Η υποψηφιότητά του είναι κάτι παραπάνω από μία μάχη στην τοπική αυτοδιοίκηση ή μία προσπάθεια ενός πολιτικού καριέρας να ξανατραβήξει βλέμματα και δημοσιότητα επάνω του εκτός κεντρικής σκηνής. Είναι μια κίνηση που φέρει πάνω της τη σφραγίδα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, που θυμίζει ότι η Ε.Ε. είναι η πιο τολμηρή υπερεθνική ιδέα, ένας χώρος που επί δεκαετίες υπερβαίνει, χωρίς να καταργεί ή να αναιρεί, εθνικά σύνορα, ταυτότητες και ιδιαιτερότητες.
Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην περίπτωση του Βαλς είναι ότι στέλνει αυτό το μήνυμα επιλέγοντας τον πιο κοντινό στον πολίτη στίβο: την τοπική αυτοδιοίκηση. Τα πάντα στην πολιτική αρχίζουν και καταλήγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε τοπικό επίπεδο. Η καθημερινότητά μας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα όσα πράττουν, παραλείπουν, διεκδικούν από την κεντρική εξουσία και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ή ξεχνούν οι αρχές των πόλεων όπου ζούμε.
Αλλά και η εικόνα που έχουμε για την Ε.Ε., το πόσο την καταλαβαίνουμε, το τι της αναγνωρίζουμε ή της καταλογίζουμε έχει να κάνει ακριβώς με τα όσα ακούμε από τους πολιτικούς σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.
Οι Βρετανοί φεύγουν, οι Ιταλοί γίνονται σκεπτικιστές, οι Γάλλοι και άλλοι στρέφονται στα εθνικιστικά κόμματα, γιατί η Ε.Ε. δεν κατάφερε να εξηγήσει ποτέ στους πολίτες των κρατών-μελών αυτών την αξία της, ακούμε συχνά την τελευταία τριετία. Αλήθεια, ήταν αυτό ευθύνη των γραφειοκρατών των Βρυξελλών (όπως συχνά τους αποκαλούμε με υποτιμητική διάθεση) ή των εκλεγμένων εθνικών εκπροσώπων να το πράξουν; Για να το πούμε και πιο απλά: Ποιον άκουγαν οι Βρετανοί όλα αυτά τα χρόνια; Τον Γιούνκερ ή τον εκκεντρικό πρώην δήμαρχο του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον;
