Στην Ισπανία, μια θέση εργασίας στις τρεις διέπεται από όρους πιο ευέλικτους από το επίμαχο γαλλικό Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης (CPE).
Στη Βρετανία, ακόμη και για ένα συμβόλαιο αορίστου χρόνου, ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις για τους λόγους μιας απόλυσης έως το τέλος του πρώτου έτους.
Στη Γερμανία, ο συνασπισμός SPD-CDU δεσμεύτηκε να επιβάλει μια δοκιμαστική περίοδο 24 μηνών για όλα τα νέα συμβόλαια πρόσληψης, όποια και αν είναι η ηλικία.
Στη Γαλλία εκπρόσωποι επιχειρηματιών πρότειναν τη Δευτέρα 20 Μαρτίου στον γάλλο πρωθυπουργό Ντομινίκ ντε Βιλπέν, μία συμβιβαστική λύση με την οποία θα είναι απαραίτητη η δικαιολόγηση της απόλυσης ενός νεοπροσλαμβανόμενου και θα μειώνεται ο χρόνος της δοκιμαστικής απασχόλησής του σε ένα έτος http://www.naftemporiki.gr/news/static/06/03/20/1168294.htm .
«Ολοι παραδέχονται ότι η εργασία θα είναι πλέον ελαστική. Δεν μπορεί όμως να είναι ελαστική και η ζωή. Οταν ένας νέος δεν έχει δουλειά, εξαρτάται μοιραία από τους γονείς του. Η κυριότερη επιθυμία των νέων είναι να ενηλικιωθούν, να αποκτήσουν σταθερό εισόδημα και να μπορέσουν να βρουν θέση στη ζωή», λέει σε συνέντευξή του στη «Liberation» ο Φρανσουά Ντιμπέ, καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Μπορντό-ΙΙ. «Στον τομέα της εργασίας», τονίζει ο γάλλος κοινωνιολόγος σε άλλη συνέντευξή του στη «Le Monde», «υπάρχει μια γαλλική κοινωνική ιδιαιτερότητα: έχουμε μια ιδιαίτερα υψηλή ανεργία των νέων. Ο λόγος είναι ότι πιστέψαμε για πολύ καιρό πως η κρίση δεν θα διαρκούσε, αφού είχαμε εμπιστοσύνη στο εκπαιδευτικό σύστημα. Οταν διαπιστώσαμε το λάθος μας, ρίξαμε την ευθύνη στην παγκοσμιοποίηση». Στο βιβλίο «Η Ανεργία: κατάρα ή ανάγκη;» (εκδ. Flammarion), oι γάλλοι οικονομολόγοι Πιερ Καϊκ και Αντρέ Ζιλμπερμπέρ υπενθυμίζουν ότι η αγορά εργασίας έχει γίνει ένα μεγάλο πήγαινε-έλα «από ταυτόχρονες προσλήψεις και αποχωρήσεις». Κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους 30.000 άνθρωποι και βρίσκουν δουλειά άλλοι τόσοι.
Η Γαλλία πίστεψε ότι θα μπορέσει να σταματήσει αυτό το φαινόμενο, επιβάλλοντας κυρώσεις σε όσους απολύουν. Η πολιτική αυτή όμως δεν κατάφερε να σταματήσει την αύξηση της ανεργίας και δημιούργησε μια αγορά, όπου όλη την ανασφάλεια του συστήματος την υφίστανται πάλι οι ίδιοι, οι νέοι και πιο αδύνατοι.
Σε αυτό το κλίμα ανασφάλειας, συνεχίζει, η Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης (CPE) έχει επιπτώσεις, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο: θεσμοποιεί την ανασφάλεια για όλους. Δημιουργεί όμως κι ένα διχασμό ανάμεσα στους νέους που θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην αγορά εργασίας και σ' εκείνο το κομμάτι της νεολαίας, που είναι περιθωριοποιημένο. Οι νέοι των προαστίων βρίσκονται ήδη "απ' έξω", και τα παιδιά των μεσαίων τάξεων γνωρίζουν ότι διατρέχουν κι αυτά τον ίδιο κίνδυνο.
«Τα παιδιά των μεσαίων τάξεων σπουδάζουν, αλλά ανησυχούν για την επιδείνωση της κοινωνικής τους κατάστασης. Τη δεκαετία του '60, μόνο το 12% των νέων είχαν πτυχίο. Σήμερα έχει πτυχίο το 70%, χωρίς να υπάρχει ανάλογος αριθμός θέσεων». Η αύξηση των πτυχιούχων είναι ένα φαινόμενο που δεν παρατηρείται μόνο στη Γαλλία. Αλλά σε χώρες όπως ο Καναδάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η σημασία του διπλώματος στην πρόσβαση στην εργασία είναι πολύ μικρότερη: ο εργοδότης εμπιστεύεται περισσότερο το άτομο παρά το δίπλωμά του.
To αμερικανικό μοντέλο
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η προστασία της απασχόλησης είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Μόνο οι συνδικαλισμένοι εργάτες ,που είναι το 12,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο που αποτελούν το 16% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού απολαμβάνουν μιάς κάποιας ασφάλειας.
Ολους τους υπόλοιπους εργαζομένους, οι εργοδότες μπορούν να τους απολύουν χωρίς καμιά δικαιολογία, εκτός κι αν υποστηρίξουν στα δικαστήρια ότι ήταν θύματα διακρίσεων.
Το χαμηλό ποσοστό της ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν ξεπερνά το 4,8% αποτελεί το βασικό επιχείρημα των οπαδών της ευέλικτης αγοράς εργασίας. Μεταξύ των νέων κάτω των 20 ετών το ποσοστό της ανεργίας πάντως φτάνει το 16,1% και μεταξύ των Μαύρων το 9,5%.
Πάνω από 45 εκατομμύρια Αμερικανοί (το 16% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού) δεν διαθέτουν ασφάλεια και περίθαλψη και σε αντίθεση με τη Δυτική Ευρώπη ,δεν υπάρχει σύστημα κοινωνικής ασφάλειας, παρά μόνο για τους πιό ηλικιωμένους και τους πιό φτωχούς.
Σε κύριο άρθρο της η «USA Today» σημειώνει ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να αντιμετωπίζουν σπάνια απεργίες και διαδηλώσεις, αλλά οι Αμερικανοί υποφέρουν από την ίδια επιφυλακτικότητα για το μέλλον και δεν πρέπει να δείχνουν υπερβολικά ανώτεροι».
