Μια κακή μεταρρύθμιση μπορεί να εκτοπίσει τις καλές μεταρρυθμίσεις. Αυτός είναι ο κίνδυνος που διατρέχει η Γαλλία λόγω του Συμβολαίου Πρώτης Πρόσληψης. Η μεταρρύθμιση αυτή σχεδιάστηκε άσχημα, εξηγήθηκε άσχημα και επιχειρήθηκε να επιβληθεί. Με τον τρόπο αυτό, όμως, ο πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν δυσφήμησε τις μεταρρυθμίσεις, αντί να υποστηρίξει την αναγκαιότητά τους. Και τις δυσφήμησε σε μια κοινωνική κατηγορία που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη για μεταρρυθμίσεις: τους νέους.
Τώρα, ο γάλλος πρωθυπουργός, ακόμη κι αν «βελτιώσει» το Συμβόλαιο το κακό έχει γίνει. Οχι μόνο δεν θα δοκιμάσει οποιαδήποτε άλλη μεταρρύθμιση στους 13 μήνες που απομένουν μέχρι τις προεδρικές εκλογές, αλλά νομιμοποίησε τη Γαλλία του «όχι» και της ακινησίας.
Οι φοιτητές και οι νέοι, που είναι οι αποκλεισμένοι του κόσμου της εργασίας (οι «out» των οικονομολόγων), διαδηλώνουν αυτές τις μέρες στη Γαλλία μαζί με τα συνδικάτα των «in», τους ισόβιους δημόσιους υπάλληλους δηλαδή που εμποδίζουν κάθε αλλαγή στο όνομα της αντίστασης κατά της ανασφάλειας. Οπως γράφει ο Ερίκ Λε Μπουσέ στη «Le Monde», ο ντε Βιλπέν κατάφερε να στείλει όλη τη Γαλλία στους δρόμους. Κατάφερε να κάνει εχθρό του το μοναδικό συνδικάτο που υποστήριζε τις μεταρρυθμίσεις, το CFDT, και να ενισχύσει τα άλλα συνδικάτα που έχαναν συνεχώς δύναμη. Πρόκειται ασφαλώς για σπουδαίο κατόρθωμα, για το οποίο πρέπει να του δοθούν εύσημα!
Είναι αλήθεια ότι η αγορά εργασίας χρειάζεται ευελιξία. Στο βιβλίο τους «Η Ανεργία: κατάρα ή ανάγκη;» (εκδ. Flammarion), oι γάλλοι οικονομολόγοι Πιερ Καϊκ και Αντρέ Ζιλμπερμπέρ υπενθυμίζουν ότι η αγορά εργασίας έχει γίνει ένα μεγάλο πήγαινε-έλα «από ταυτόχρονες προσλήψεις και αποχωρήσεις». Κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους 30.000 άνθρωποι και βρίσκουν δουλειά άλλοι τόσοι.
Η Γαλλία πίστεψε ότι θα μπορέσει να σταματήσει αυτό το φαινόμενο, επιβάλλοντας κυρώσεις σε όσους απολύουν. Kι τι κατάφερε; Δημιούργησε μια αγορά, όπου όλη την ανασφάλεια του συστήματος την υφίστανται πάλι οι ίδιοι, οι νέοι και πιο αδύνατοι.
Η ορθή στρατηγική, υποστηρίζει ο αρθρογράφος, θα ήταν αντιθέτως να διευκολυνθεί το παιχνίδι της αγοράς εργασίας, με ταυτόχρονη μέριμνα να έχουν όλοι ευκαιρίες και να μην πέφτει κανείς στο χαντάκι. Μια πραγματική μεταρρύθμιση θα προέβλεπε τη συμμετοχή όλων των κοινωνικών κατηγοριών, θα απλοποιούσε τον πολύπλοκο κώδικα εργασίας και θα επέτρεπε την υιοθέτηση ενός ενιαίου Συμβολαίου για όλους.
Είναι απολύτως φυσιολογικό οι νέοι να βλέπουν με κακό μάτι μια μεταρρύθμιση που προέρχεται από μια εξουσία η οποία ανέκαθεν τους θυσίαζε. Πώς να εμπιστευθούν μια κυβέρνηση που, όπως και οι προηγούμενες, συσσωρεύει ένα χρέος-ρεκόρ που θα βαρύνει τις δικές τους πλάτες; Ποιος υποστηρίζει με νύχια και με δόντια μια απηρχαιωμένη αγροτική πολιτική εις βάρος μιας Ευρώπης της έρευνας; Ποιος φοβάται την πρόοδο, το μέλλον και τις επιστήμες; Ποιος αφήνει 300.000 Γάλλους, με μικρή ειδίκευση ή με πολύ μεγάλη ειδίκευση, να φεύγουν για το Λονδίνο, επειδή εκεί δεν απαγορεύεται να πετύχεις;
Η Γαλλία είναι μια χώρα υπαλλήλων, συνταξιούχων και μερικώς εργαζομένων. Πού είναι το μέλλον;
Πηγή: Le Monde, AΠE-MΠE
* H φωτογραφία είναι από το site www.flickr.com .
