Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Τα γυρίζει σιγά-σιγά ο επικεφαλής της Λέγκα και αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι, μετακινούμενος προς το Κέντρο, με απώτερο στόχο τις όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Κωλοτούμπα πρώτη, η εγκατάλειψη της πιθανότητας εξόδου από το ευρώ. Στο προεκλογικό πρόγραμμα του περασμένου Μαρτίου, που ανέδειξε τη Λέγκα τρίτο κόμμα με 17%, το ευρώ αναφερόταν ως «βασική αιτία της οικονομικής μας παρακμής» και πρότεινε την «επιστροφή στην προ του Μάαστριχτ κατάσταση». Το κόμμα υποσχόταν προετοιμασία για έξοδο από το ευρώ και αναζήτηση συμμάχων στην Ευρώπη, με τους οποίους θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε μια από κοινού εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος.
Σήμερα ο Σαλβίνι μιλά για μεταρρύθμιση της Ε.Ε. «από τα μέσα». «Δεν θέλουμε να φύγουμε από πουθενά, θέλουμε να αλλάξουμε τους κανόνες της Ε.Ε. από τα μέσα», δήλωσε σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση την περασμένη Κυριακή.
Η δεύτερη κωλοτούμπα ήρθε λίγες ημέρες μετά, με τον Σαλβίνι να προτείνει πλέον τη δημιουργία πολιτικού άξονα με τη Γερμανία, χώρα την οποία η Λέγκα κατηγορούσε ότι κουμαντάρει την Ευρωζώνη προς δικό της όφελος, καταδικάζοντας την Ιταλία σε οικονομική καχεξία.
Η ξαφνική αγάπη βέβαια του ηγέτη της Λέγκα προς το Βερολίνο οφείλεται στον... Μακρόν. Βουλιάζοντας στην κρίση των «κίτρινων γιλέκων», ο Γάλλος πρόεδρος, από επίδοξος Ευρωπαίος μεταρρυθμιστής, κινδυνεύει να δει σύντομα την πόρτα της εξόδου.
«Ο γαλλο-γερμανικός άξονας δείχνει τα όριά του, θα κάνω τα πάντα να ανανεώσω τον νέο άξονα Ρώμης-Βερολίνου», είπε ο Σαλβίνι προ ημερών σε ξένους δημοσιογράφους.
Η Λέγκα εγκαταλείπει την υποτιθέμενη αντισυστημική ρητορική. Οι δημοσκοπήσεις τη βγάζουν πλέον πρώτο κόμμα με 30%. Εν όψει των ευρωεκλογών και με ορατό το ενδεχόμενο οι Σοσιαλιστές και οι Σοσιαλδημοκράτες να πάψουν να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα στην Ευρωβουλή, ο Σαλβίνι ονειρεύεται να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ηγούμενος του ανερχόμενου πανευρωπαϊκά ακροδεξιού μπλοκ.
Άλλωστε, ποτέ δεν ήταν «αντισυστημικός». Η αντιευρωπαϊκή ρητορική του δεν ήταν παρά όχημα για να εκτονωθεί η οργή των Ιταλών ψηφοφόρων. Τι «αντισυστημικό» θα μπορούσε να έχει το μίσος για τους απόκληρους και κολασμένους του κόσμου που αναζητούν σωτηρία;
