Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Με τον εμβολισμό της ακταιωρού του Λιμενικού στα Ίμια, την πειρατική δράση στην ΑΟΖ της Κύπρου και την σύλληψη δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο, η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα (fait accompli), με σαφή στόχο την ανατροπή του status quo, σε όλη την περίμετρο του Ελληνισμού.
Οι τελευταίες τουρκικές ενέργειες είναι μια προσομοίωση πολέμου και οι σχεδιαστές τους επιδιώκουν με μια λελογισμένη επίδειξη βίας-δύναμης, να επιτύχουν πολιτικά αποτελέσματα μείζονος σημασίας, υποχρεώνοντας την Ελλάδα-κατά την πάγια αρχή του Κάρλ φον Κλαούζεβιτς- «να εκτελέσει την θέληση» της Άγκυρας.
Από το 1973 και μετά η Τουρκία, με λόγια κι έργα, επιδεικνύει μια σταθερή προσήλωση στο Μαοϊκό δόγμα, «η πολιτική δύναμη φυτρώνει στην κάννη του όπλου», και συστηματικά επιδιώκει την ανατροπή της ισορροπίας στις σχέσεις της με την Ελλάδα, όπως αυτή απορρέει από βασικές Συνθήκες (Λωζάννη, Μοντρέ, Παρίσι), τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, την Τελική Πράξη του Ελσίνκι, το Δίκαιο της Θάλασσας και πλήθος κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και αποφάσεων και συμβάσεων Διεθνών Οργανισμών, που έχουν αναγνωρίσει κι αναθέσει στην χώρα μας συγκεκριμένα διοικητικά δικαιώματα αεροναυτιλίας και ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ανεξαρτήτως εσωτερικού καθεστώτος-χθες οι Κεμαλιστές, σήμερα οι Ισλαμοεθνικιστές- η Τουρκία καθοδηγείται στην πολιτική της από αυτό που ο υπουργός της επί της Αμύνης Χασάν Ισίκ, περιέγραψε το 1987 ως μείζον θέμα εθνικής ασφάλειας, το οποίο καμιά τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοεί: «Είναι φυσικό ότι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις ενός έθνους που είναι κυρίαρχο στην Μικρά Ασία θα πρέπει να εκτείνονται τουλάχιστον μέχρι το μέσο του Αιγαίου».
Τα τελευταία επεισόδια επιβεβαιώνουν το αναντίρρητο, ότι οι σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας είναι ανταγωνιστικές, με διαστήματα ύφεσης κι έντασης.
Το ΝΑΤΟ, ως πάροχος ασφάλειας στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και της ύπαρξης του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αδυνατεί να προσφέρει εγγύηση ασφάλειας απέναντι σε έναν, κατά τα άλλα, σύμμαχο. Ενώ, η Ε.Ε θα προτιμούσε να μην ασχοληθεί κάν με ένα «ενοχλητικό ζήτημα».
Οι Η.Π.Α διατηρούν ζωτικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, και πάντα σε αυτή την βάση θα σταθμίζουν την ανάμιξη τους.
Η σταθερή προσήλωση της Ελλάδος στο Διεθνές Δίκαιο δεν την θωρακίζει απόλυτα απέναντι σε μια χώρα, που περιφρονεί το διεθνές σύστημα, επειδή ακριβώς φαντασιώνεται ότι μπορεί να είναι το διεθνές σύστημα στην περιοχή κι ευρύτερα.
Το πραγματικό δίλημμα για την Ελλάδα είναι: Προσαρμογή ή Αποτροπή. Αλλά, καμιά αξιόπιστη, ενεργητική αποτροπή μπορεί να υπάρξει σε μια Ελλάδα που σέρνεται στα κράσπεδα του πολιτικού-κοινωνικού διχασμού.
Την γεωγραφία δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μπορούμε όμως, να αλλάξουμε εμείς.
