της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Με σταθερή φωνή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ο Λουίτζι ντι Μάιο, επικεφαλής του Κινήματος Πέντε Αστέρων, επιμένει όλο αυτό το διάστημα: «Θα δώσουμε στην Ιταλία μία κυβέρνηση».
Ένας 31χρονος χωρίς πτυχίο, χωρίς ιδιαίτερη εργασιακή εμπειρία ή πολιτικές περγαμηνές, έφτασε να διεκδικεί την πρωθυπουργία της τρίτης ισχυρότερης οικονομίας του ευρώ. Πώς συνέβη αυτό; Δεν έκρυψε ποτέ την απειρία του. Την επικαλέστηκε ως προσόν. Aπειρία... πέντε αστέρων. Σε προεκλογικά σποτ εξηγούσε πώς παράτησε το πανεπιστήμιο, πως έκανε δουλειές του ποδαριού, πώς προσπάθησε το 2010 να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος, αλλά... απέτυχε παταγωδώς.
Το 2013 μία online ψηφοφορία του Κινήματος των Πέντε Αστέρων τον έστειλε στον στενό κύκλο του ιδρυτή Μπέπε Γκρίλο και από εκεί στο Κοινοβούλιο. Έκτοτε η άνοδός του ήταν αλματώδης. Ακολούθησε τη γνώριμη συνταγή των τελευταίων ετών: αμφισβήτηση του συστήματος, αλλεπάλληλες επιθέσεις στις Βρυξέλλες και το ευρώ, σκληρές έως και ακροδεξιές στάσεις στα ζητήματα μετανάστευσης, νόμου και τάξης, τις οποίες φρόντισε να συνδυάσει με κοινωνικό προφίλ, προτάσεις για υιοθέτηση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και αύξηση των δημοσίων δαπανών.
Σε μία περίοδο πολιτικής απαξίωσης και ισοπέδωσης, το ισχυρότερο χαρτί του ήταν πως είναι «άφθαρτος», πως δεν είχε σχέση με το κατεστημένο. Έπεισε ότι θα εισάγει τη χώρα σε «εποχή αβασίλευτης Δημοκρατίας», στην «εποχή των πολιτών» και πέτυχε αυτό, που ο ίδιος ονόμασε ένα «μετα-ιδεολογικό» αποτέλεσμα.
Σχεδόν παραδέχεται ότι είναι ένας απολιτίκ λαϊκιστής, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο, που ανέδειξε τόσους και τόσους τελευταία;
Και το αντίβαρο στους Ντι Μάιο της πολιτικής; Οι τεχνοκράτες απάντησαν πολλοί τα τελευταία χρόνια.
Υπερτονίζοντας το γεγονός ότι ικανοί άνθρωποι, χωρίς εμπλοκή στην πολιτική θα μπορούσαν μακριά από ψηφοθηρικές λογικές, μικροκομματικές στρατηγικές και συντεχνιακά συμφέροντα, να προωθήσουν αναγκαίες πολιτικές, αντί να χτυπήσουν το λαϊκισμό, ενίσχυσαν την ιδέα ότι «στην πολιτική όλοι το ίδιο είναι». Οι γλίσχροι εκπρόσωποι ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος απέναντι στους γεραρούς αουτσάιντερ.
Το να ποντάρεις όμως στην αναγέννηση της πολιτικής μέσω των τεχνοκρατών είναι σαν να αναθέτεις σε καλοφαγά πελάτη ή έστω σε γευσιγνώστη την ανάκαμψη ενός παρακμάζοντος εστιατορίου. Μπορεί να καταλαβαίνει ποιοι είναι οι λόγοι, που έχουν οδηγήσει σε πτώση, μπορεί να επισημάνει αστοχίες, παραβλέψεις, να προτείνει ιδέες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να αναλάβει την διαχείριση της κουζίνας.
Το ίδιο ισχύει για τους «αντισυστημικούς», που ήρθαν στην πολιτική ως διάττοντες αστέρες.
