Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τι θα έκανε ο Φελίνι μετά το «La Dolce Vita»; Πολλοί αναρωτήθηκαν. Έκανε κάτι που κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει, πετώντας όλη την πίεση και την κριτική και την κολακεία και τα αιτήματα και τις συμβουλές.
Τι θα έκανε η Ελλάδα μετά τη «Γλυκιά Ζωή»; Ουδείς αναρωτήθηκε και αδύναμη χτυπήθηκε, τις συμβουλές και την κριτική αρνήθηκε.
Κάπως έτσι, η χρηματοοικονομική και η κρίση χρέους διαρκούν ήδη πάνω από επτά χρόνια και ταλαντεύονται οι Έλληνες «μεταξύ υπομονής και παραίτησης», όπως συμπέραινε την περασμένη εβδομάδα το γερμανικό ραδιόφωνο Deutschlandfunk. «Η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να είναι κακή».
Εξίσου κακή είναι η έλλειψη έμπνευσης από τους σκηνοθέτες και δεν μπορούμε να ελπίζουμε σ’ έναν Φελίνι, που με αφορμή το δημιουργικό αδιέξοδο ένα αριστούργημα δίνει.
Έχει, ωστόσο, ένα κοινό το 8 1/2 του Φεντερίκο με το 8 1/2 (οκτώ χρόνια στων μνημονίων τα αλώνια τον Αύγουστο του 2018 και κάτι λοιπά για μετά) στον ελληνικό οίκο: το σουρεαλιστικό ντελίριο. Ανάμεσα σε ΕΝΦΙΑ, μισθών ξέφτια, οικονομικά ντέρτια και πολιτικά σεκλέτια, προαπαιτούμενα και βουνά από ζητούμενα μπλέκει η πραγματικότητα με τη φαντασία, οι επιθυμίες με τις ενοχές δίνουν μονομαχία και είναι διαρκής η μεταβίβαση από το παρελθόν στο παρόν και από εκεί στην ουτοπία, ενώ τα άλλοθι, οι τεχνητές διαφοροποιήσεις, η μικροπολιτική και η ίντριγκα στήνουν γνώριμα τοπία.
Μέσα σε συγκρουόμενα συναισθήματα γέλιου και κλάματος έρχονται οι σκηνοθέτες, της καθημερινότητας δραπέτες και φιλοτεχνούν αθώους και φταίχτες. Σε αντίθεση με τη μυθοπλασία, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ενορχηστρώσουν άλλη μια ψεύτικη ταινία, που μας τοποθετεί απευθείας πάλι στην ασφυξία, ενώ το θέμα ποιο είναι; «Δεν μπορώ να σας πω μια ιστορία». Και ξαφνικά αποκαλύπτεται ότι αυτές οι σκόρπιες εικόνες και οι ανεμοδαρμένοι κανόνες, αυτό το χάος είναι αυτοί, είμαστε εμείς. Και αυτό ακριβώς «ήθελα να σας πω».
