Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Η έξοδος στις αγορές είχε τον ευδιάκριτο στόχο να κάνει το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός αποθεματικού πολλαπλών κινήτρων και στοχεύσεων.
Ο ESM έχει αξιολογήσει ένα τέτοιο «μαξιλάρι» ως βασικό εργαλείο της στρατηγικής των χωρών που βγήκαν από τα προγράμματα.
Η γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να βλέπει με καλό μάτι ένα αφήγημα εξομάλυνσης της ελληνικής υπόθεσης εν όψει των γερμανικών εκλογών στις οποίες θα διεκδικήσει την ψήφο των Γερμανών φορολογουμένων.
Η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να επικοινωνήσει το αφήγημα «οριστική έξοδος από τα μνημόνια» και ταυτόχρονα να συγκεντρώσει κεφάλαια προς πάσα χρήση με όρους εκλογικής ανάκαμψης.
Υπάρχει όμως σοβαρό ενδεχόμενο και οι τρεις παίκτες να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.
Το ΔΝΤ, το οποίο ακόμη και με το ένα «πόδι» εκτός προγράμματος επέβαλε μέτρα 2% του ΑΕΠ για τη μετα-μνημονιακή περίοδο, θέτει πλαφόν στο ελληνικό χρέος, το οποίο θεωρεί μη βιώσιμο υπό τις παρούσες συνθήκες.
Το διατύπωσε με τον πλέον σαφή τρόπο στη «Ν» η Ντέλια Βελκουλέσκου, μία μέρα μετά την έξοδο στις αγορές. Η όποια χρηματοδότηση προς την Ελλάδα «θα πρέπει να μην αυξάνει το χρέος, αλλά αντιθέτως να εξομαλύνει τις αποπληρωμές του για την περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος».
Με την έκδοση του 5ετούς ομολόγου το ελληνικό χρέος αυξήθηκε κατά περίπου 1,5 δισ. και εκτιμήσεις θέλουν το ελληνικό Δημόσιο να έχει ήδη πιάσει το ταβάνι του ΔΝΤ.
Το εμπόδιο στη δημιουργία αποθεματικού για τη διευκόλυνση μιας καθαρής εξόδου στις αγορές, σε συνδυασμό με την πρόσφατη διαπίστωση του ESM, ότι η μεταρρυθμιστική προσπάθεια υποχωρεί όταν οι χώρες ανακτούν την πρόσβαση στις αγορές χωρίς να συνάπτουν follow up συμφωνίες με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, ενδυναμώνει ίσως το σενάριο της προληπτικής πιστωτικής γραμμής μετά το τέλος του προγράμματος.
Μέχρι τότε θα κυριαρχεί το blame game μεταξύ θεσμών και κυβέρνησης για την κυριότητα των φόρων, οι οποίοι σύμφωνα με την επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα «εμποδίζουν πλέον τις επενδύσεις».
Εύλογα ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη να της απαντήσει· «έρχονται αυτοί που μας επιβάλλουν τους φόρους και μας λένε μειώστε τους φόρους».
Ακόμη πιο εύλογα παρέβλεψε το δεύτερο μισό της επιχειρηματολογίας της, η οποία ήταν ίσως υπερβολικά συγκεκριμένη· αποκλιμάκωση της φορολόγησης με «διεύρυνση της φορολογικής βάσης και μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης».
