Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αυτές τις ημέρες θα ακουστούν και θα γραφτούν πολλά. Κάποιοι ήδη εκκινούν από το «τι θα είχε γίνει εάν...», που είναι δωρεάν. Οι υποθέσεις, όμως, δεν εκτιμώνται στης πολιτικής τις σχέσεις και στης Ιστορίας τις θέσεις.
Ο πρώην πρωθυπουργός, ένας αγιάτρευτος εραστής της πολιτικής και ένας δεινός κοινοβουλευτικός, είχε λύσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία, κατά δήλωσή του. Με τη γνωστή ολύμπια ψυχραιμία του είπε όλα όσα ήθελε να πει, με την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Κι εδώ το «αιώνια» πλησίασε την κυριολεκτική σημασία.
Πάνε τέσσερα χρόνια που έκανε απολογισμό μ’ έναν δημόσιο αποχαιρετισμό. Παρουσιάζοντας το βιβλίο του «Μπροστά από την εποχή της: Η κυβέρνηση της Ν.Δ. 1990-1993» κάλεσε τους νέους να μη χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική, λέγοντας «η Ιστορία δεν ξαναγράφεται, δεν υπάρχει δεύτερος ή τρίτος γύρος, διαλέξτε μετερίζι». Έκλεισε λέγοντας ότι έζησε τη ζωή του επικίνδυνα, όπως έλεγε ο Νίτσε, όχι τυχοδιωκτικά, αλλά με θάρρος, και με έναν στίχο του Κ. Παλαμά «κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι νεκροί».
Τι ήταν, τι δεν ήταν θα το κρίνει πλέον η Ιστορία. Ο ίδιος κατέθεσε τη μαρτυρία του, τον τρόπο με τον οποίο προσέλαβε το είδωλό του στον καθρέφτη της, δούλεψε και για την υστεροφημία του, με τη σύσταση του φερώνυμου Ιδρύματος. Ο «Ψηλός» πάντα προκαλούσε ισχυρά φορτία με την πολιτική του παρουσία και τη σύντομη πρωθυπουργική θητεία. Δεν είναι ώρα για κατηγορητήρια ή αγιογραφία, άλλωστε είναι δύσκολο να έχεις μία μόνο άποψη για μια πολυκύμαντη πορεία, όπου μπλέκονται η σκηνοθεσία με την πολιτική μυθολογία και τα ανορθόδοξα με σχετική επιτυχία.
Τι ήταν, τι δεν ήταν θα το κρίνει η Ιστορία. Δεν στέκω στα μεγάλα. Στέκω στα μικρά. Ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ., ένας πολιτικός των αντιφάσεων, κέρδισε τη δική του έξοδο, κι ήταν απόλυτα συμβατή με τη ζωή του εκτός εξουσίας. «Έφυγε από τη ζωή... περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν».
